اعمال محدودیت‌های شدید برای برنامه صلح آمیز هسته‌ای/ صلح با معاویه زمان محال است

امین اسدی در گفتگو باخبرنگار دانشگاه«خبرگزاری دانشجو»، تشریح کرد:بی گمان یکی از علل اصلیِ صلح امام حسن (ع) نیز حمایت نکردن مردم از آن حضرت بود اگر مردم کوفه از او حمایت می کردند و فرماندهان سپاهش به او خیانت نمی کردند، حضرت صلح نمی کرد؛ چنان که فرمود: به خدا سوگند، من از آن جهت کار را به او سپردم که یاوری نداشتم، اگر یاوری می داشتم، شبانه روز با معاویه می جنگیدم تا خداوند میان ما و او حکم کند.

وی افزود:امام حسن مجتبی براى صلح شروطى گذاشتند و به معاویه گفتند که باید بپذیرى. اول آن که خلافت به تو واگذار مى ‏شود در صورتى که پس از خود خلافت را به آن حضرت ( امام حسن (ع) ) واگذار کند. دیگر این که سالانه ۵۵ هزار درهم از بیت المال به امام اختصاص دهد. مردم نیز باید امنیت کامل داشته باشند، معاویه این شروط را پذیرفت و سپس دستور داد تا برگه سفیدى آورده، پایین آن را امضا کرد و آن را نزد حسن بن على (ع) فرستاد. زمانى که عبد الله بن نوفل بازگشت و مسائلى را که طرح شده بود بازگفت، امام به او فرمود: اما درباره خلافت پس از معاویه باید بگویم که من خواستار آن نیستم. درباره شرایط مالى نیز که تو پیشنهاد کرده‏اى، این حق معاویه نیست که در مال مسلمانان براى من تعهدى بپذیرد و طوری میشود گفت که امام سخت ترین شرایط را برای معاویه تعیین کردند و آن باتوجه به خباثتی داشت پذیرفت .

عضو شورای مرکزی جمعیت دانشجویان حامی عدالت اسلامی  گفت:امام خمینی (ره) بناینگذار انقلاب فرمودند: قصه امام حسن و قضیه صلح، این هم صلح تحمیلى بود؛ براى اینکه امام حسن، دوستان خودش، یعنى آن اشخاص خائنى که دور او جمع شده بودند، او را جورى کردند که نتوانست خلافش بکند، صلح کرد؛ صلح تحمیلى بود. این صلحى هم که حالا به ما مى‏ خواهند بگویند، این‏ است. بعد از اینکه صلح کردند، به حسب روایت، به حسب نقل، معاویه به منبر رفت و گفت که تمام حرفهایى که گفتم، من قرار دادم، زیر پایم؛ مثل پاره کردن این مردیکه آن قراردادها را. آن صلح تحمیلى که در عصر امام حسن واقع شد، آن حکمیت تحمیلى که در زمان امیر المؤمنین واقع شد و هر دویش به دست اشخاص حیله‏ گر درست شد، این ما را هدایت مى‏ کند به اینکه نه زیر بار صلح تحمیلى برویم و نه زیر بار حکمیت تحمیلى‏

وی ادامه داد:درس گرفتن از تاریخ کار مناسبی است، چرا که بسیاری از مسایل امروز ناشی از اقدامات بشری در گذشته است،اما این درس گرفتن باید صحیح و به دور از برداشت‌های شخصی و گروهی باشد ، تمسک به مدل های تاریخی در الگو برداری روابط حال حاضر از آن جهت مناسب است که مطابق قرآن و آوردن مثال هایی از تاریخ انبیاست بی تردید مانیز با ملاک قرار دادن سیره معصومین بایستی به دنبال برداشت های حقیقی از رویکرد این بزرگواران باشیم، تفسیر به رای از رویدادهای تاریخی برای پوشاندن شکست ها و ناکامی های موجود روش پسنیده ای نیست لذا ارجاع به تاریخ هم میتواند خوب و هم بد باشد و این بستگی دارد از چه دیدگاهی مورد توجه و بهره‌برداری قرار گیرد.

این کارشناس مسایل بین‌الملل با اشاره موضوع پذیرش قطعنامه 598گفت: به عنوان مثال در بحث قطعنامه 598 یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های ایران این بود که متجاوز در جنگ شناخته و معرفی شود و این خواسته در قطعنامه مشخص بود و امام (ره) با آن موافقت کرد، اما مشکلی که در مذاکرات هسته ای وجود دارد این است که طرف مقابل امتیازاتی میخواهد که بطور کل برنامه صلح آمیز ایران در زمینه هسته ای با محدودیت های شدید مواجه شود در حالی که در قبال این میزان امتیاز ازدست رفته که دانش بومی ایران است، امتیاز قابل توجه ای به ایران داده نشده است.

اسدی در پایان خاطر نشان کرد: رهبری قبلأ فرموده بودند که اگه شرایطی پیش بیاد که بین صلح امام حسن و قیام حسین یکی رو انتخاب کنیم یقینأ قیام امام حسین رو انتخاب میکنیم، امام مجتبی(ع) در شرایط حساس تاریخی امانت مسلمین را بر عهده گرفتند كه امت اسلامی دچار انشقاق، افتراق و فاصله بود و تصمیم‌گیری در چنین مقطعی بسیار سخت است..