به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو؛ شیخ مصلح الدین سعدی چون گوهری بر تارک ادبیات ایران می درخشد. وی شاعری توانا، نویسنده‌ای سترگ، فقیهی متبحر، مفسری چیره دست، محدثی مسلط به احادیث، عارفی ژرف اندیش، آرمان گرایی واقع بین، مردم شناسی آگاه به قومیت‌های اسلامی و ایرانی، ناصحی امین و پرهیزگار و شجاع، و جهاندیده ای با سعه صدر و در یک کلمه جامع ترین شخصیت تاریخ ادبیات ایران بود. در حوزه نثر، بزرگترین خدمت را به زبان فارسی کرده است. نثر وی رفیع ترین قله ای است که تاکنون هیچ یک از نویسندگان و ادیبان به پای او نرسیده‌اند. به علت تسلطش بر دو زبان فارسی و عربی و تبحرش در انواع شعر شامل غزل، قصیده، مثنوی، قطعه، رباعی، و ملمع در تاریخ ادبیات ایران بی نظیر است.
ارادت وی به اهل بیت پیامبر (ص) مثال زدنی است. مدعی نیستیم که قطعا شیعه بود و تقیه می‌کرد، ولی اگر هم شیعه بود جز این نمی‌گفت. می‌توان از کلیات سعدی چاپ فروغی ابیات زیر را شاهد مثال آورد:
کس را چه زور و زهره که وصف علی کند
جبار در مناقب او گفته «هال اتی»
زورآزمای قلعه خیبر که بند او
در یکدیگر شکسته به بازوی «لافتی»
مردی که در مصاف زره پیش بسته بود
تا پیش دشمنان نکند پشت بر غزا
شیر خدا و صفدر میدان و بحر جود
جان بخش در نماز و جهان‌سوز در وغا
دیباچه مروت و دیوان معرفت
لشکر کش فتوت و سردار اتقیا
فردا که هر کسی به شفیعی زنند دست
ماییم و دست و دامن معصوم مرتضی