چرا فیش حقوق امثال شهید عالی‌ها لو نمی‌رود؟

اخبار دانشگاهی را از «کانال اخبار دانشگاهی SNN.ir» دنبال کنید

به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، محمدمهدی نوریه، دانشجوی رشته پزشکی و از فعالان دانشجویی در نامه‌ای به وزیر بهداشت، نسبت به اظهارات اخیرش واکنش نشان داد. متن کامل نامه به شرح زیر است:

بسم الله الرحمن الرحیم

خدا نیاورد آن روزی را که سیاست ما و سیاست مسئولین کشور ما پشت کردن به دفاع از محرومین و رو آوردن به حمایت از سرمایه دارها گردد و اغنیا و ثروتمندان از اعتبار و عنایت بیشتری برخوردار بشوند. معاذالله که این با سیره و روش انبیا و امیرالمومنین و ائمه معصومین - علیهم السلام - سازگار نیست. "

امام خمینی (ره) - ۶/۵/۱۳۶۶"

جناب آقای دکتر قاضی زاده هاشمی وزیر محترم وزیر بهداشت ، درمان و آموزش پزشکی

سلام علیکم

در ابتدای سخن قبولی طاعات و عبادات شما را از در گاه خداوند منان در این ماه مبارک مسئلت می کنم. تقاضا دارم که سنت حسنه جلسه همفکری با تشکل های دانشجویی در ماه مبارک رمضان که خواسته رهبر معظم انقلاب و دانشجویان هست را امسال نیز مجددا عملی بفرمایید که سخنان ما دانشجویان شاید تند باشد ولی بهتر از آن است که در فضای ملتهب رسانه ای کشور طرح و بروز یابد.

وزیر محترم بهداشت؛

ماجرای فیش های میلیونی و حقوق های گزاف بعضی مسئولان دولتی در روزهای نه چندان خوش یمن پس از برجام همچون تیری بر قلب و روح ملت بود. ملت عزیزی که در حرارت خرداد ۹۵ سفره های افطار و سحر خود را با زبان روزه با مشقت تام پر می کنند فیش هایی را دیدند که حلاوت عبادت و طاعت را در کام مردم تلخ می کند. در روزهایی که متاسفانه دولت و قوای نظارتی بر بازار کنترلی ندارند تا روزه داران سفره های خود را با حداقلی ها پر کنند تعداد صفرهای فیش های حقوقی مسئولان عافیت طلب بغضی بر گلوی مردم و دانشجویان به عنوان فرزندان آزاده و عدالتخواه ملت شد.

جناب آقای دکتر هاشمی؛

اما متاسفانه متنی که در یکی از فضاهای مجازی وابسته به حضرتعالی منتشر شد داغ این غم را بیشتر کرد. وزیر بهداشت که حیطه کارش درمان و آموزش پزشکی و ارتقای سلامت مردم است و دائما از کمبود بودجه ها نالان است متنی را منتشر می کند که مغایر تمام اصول اخلاقی و شعارها و سخنانی است که پیش از این از زبانش شنیده بودیم. حقیر تا لحظه انتشار این نامه همچنان امیدوارم این متن از طرف حضرتعالی تکذیب شود لکن بر اساس کلکم مسئول و کلکم راع لازم دیدم که خطوطی را هرچند مختصر خدمتتان ارائه دهم.

جناب آقای وزیر؛
در ابتدای متن خاطره ای از حرکت حزب توده و افشاگری ها بیان کردید. افشای یک سیئه اخلاقی و حکومتی را عملی سیئه دانستید و افسوس خورده اید که هر روز دریغ از دیروز. اولا خدمت شما به عنوان استاد خودم عرض می کنم طبق متن صریح قرآن وَیْلٌ لِکُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ... واى بر هر عیبجوى طعنه زننده اى. استاد عزیز! گمان ما بر این بود که با توجه به ادعاهای  اخلاق مداری رئیس محترم دولت و یارانشان دوران اخلاق و اخلاق مداری است لکن احساس می شود دوران برچسب زنی و تهمت همچنان ادامه دارد و آن اخلاق زشت نه تنها نرفته است بلکه تشدید شده است.

مقایسه دانشجویان به عنوان خط اول منتقدان این فیش های چند صد میلیونی با توده ای ها کدام جواز شرعی و فقهی را دارد که ما نسبت به آن جاهل هستیم. چرا اعضای محترم دولت دائما منتقدانشان را با گروه های چپ گرای مارکسیستی مقایسه می کنند و انگ توده ای بودن را به جامعه عدالتخواه دانشجویی می زنند؟ در ضمن آیا دولت و دوستان شما نسبت به اتفاقات دیگر کشور ساکت بوده اند؟ سخنان دوستان و همکارانتان از صدر تا ذیل را نگاه بیاندازید که چقدر افشاگری کرده اند و تهدید به افشاگری! نکند خدای نکرده توده ای ها در دولت هم نفوذ کرده اند و بی خبر هستیم!

استاد عزیز و دوست داشتنی؛
فرموده اید نقد و اعتراض به فیش های میلیونی شمشیر ۲ لبه است که از یک سو روحانی _رئیس جمهور_ را می خواهند بزنند و از یک سو روحانیت! اولا تنزل این بحث کلان در حد یک دولت به شدت کار ناپسندی است و متاسفانه حضرتعالی خودتان با این ادبیات پذیرفته اید که فیش های چند صد میلیونی محدود به همین دولت بوده است.

در حالی که ما اعتقاد داریم هر دوره ای باید با اخلال و فساد اقتصادی و برخورد با هنجار شکنان سلامت اجتماعی- اقتصادی برخورد شود. ثانیا خلط انتقاد از حکومت و دولت با نفی حاکمیت دیگر اشتباه استراتژیک حضرتعالی در برخورد با منتقدان فیش های چند صد میلیونی است.

قریب به اتفاق دانشجویان و ملت عزیز ایران حاکمیت را جدا از اخلال ها و اشتباهات و نقایص دولت ها می دانند. آقای وزیر! حاکمیت که در قالب قانون اساسی و حکومت ولایت مطلقه فقیه و روحانیت از سوی مردم پذیزفته شده است ورای دعواهای سیاسی حکومتی نازل در سطح دولت و مجلس و قوه قضاییه است. پنهان شدن پشت سیرت زیبای انقلاب صورت زشت رفتار مسئولان را مستور نمی کند. ما نقدهایمان نسبت به حکومت را باید بگوییم در هر سطحی ولی حاکمیت را نفی نمی کنیم. ثانیا متاسفم که با نارضایتی قلبی عنوان کنم که این بحث آسیب به نظام را پیش از این در دهه هفتاد از یکی از متهمان بزرگ فسادهای اقتصادی شنیده بودیم که پشت میز محاکمه می گفت شما فکر کردید که اگر شهردارتهران را محاکمه کنید چقد مردم از انقلاب دلسرد می شوند؟ اما آقای وزیر! مردم از برکناری و رسوایی تارج کنندگان بیت المال نه تنها دلسرد نمی شوند بلکه بشدت امیدوار می شوند که حکومت با هیچ کس تعارف ندارد.

جناب آقای وزیر  بهداشت؛
فرموده اید که دین حنیف اساسش بر ستر آبروی مردم است. کلام بسیار به جا و درستی است اما آقای وزیر همین حقوق های چند صد میلیونی باعث می شود که بودجه اندک هم اندک تر شود  همسایه ما برای جهیزیه دخترش و اهالی فلان روستا برای آب شربشان و همکاران پرستارمان برای کارانه هایشان و پزشکان عمومی برای حقوق های عقب افتاده اشان و شرایط بد زندگی شاید شاید کارهایی را انجام بدهند که هیچ گاه در شان اجتماعی و زیستی شان نباشد. آقای وزیر! کاش آن روز که شلاق تن کارگران معدن طلای آق دره را سیاه و کبود می کرد صدایتان بالا می رفت و داد می کشیدید. استاد عزیز! شما که ادعا دارید پزشک هستید و نه سیاستمدار و سیاس چرا در دوران فشارهای رسانه ای برای افشای حقوق های میلیونی عده ای قلیل از همکارانتان و برخورد با آنها هرجا که رفتید، صحبت کردید که ماحصل فرمایشات بی پروای شما نگاه نومیدانه این روزهای ملت عزیز به جامعه پزشکی است، اما الان که متاسفانه دعوا از جانب اعضای دولت سیاسی شده است وارد گود شده اید!؟

جناب آقای دکتر هاشمی؛
بهتر نیست به جای ادبیات تهدید آمیز و غلبه سیستم توطئه انگاری از هر فعلی که باب میلمان نیست به واقعیت ها بنگریم؟ چرا مملکت ما به جایی رسیده است که فیش حقوق همسنگران شما امثال شهید عالی ها لو نمی رود که به میل خود درخواست کسر حقوق دارند؟ این دندان طمع و حرص به بیت المال را کی می خواهیم بکنیم و دور بیاندازیم؟ آقای وزیر خاطره خودتان به مناسبت چهلم درگذشت آیت الله واعظ طبسی را به یادتان می آورم! چه شد که نماینده امام در جهاد به خاطر خوردن شیرینی خامه ای و چلوکباب با نوشابه از بیت المال آن روزها عزل می شود اما این کارمندان جفاکار به نظام و دولت و ملت باید مورد حمایت قرار بگیرند؟

چرا امروز نسبت به رفاه و عافیت طلبی مسئولان خودتان را بی خیال نشان می دهید. آقای دکتر تا زمانی که حقوق های چند صد میلیونی هست خرمشهر که نوروز ۹۴ و ۹۵ با دانشجویان جهادی از نزدیک با دردهایش آشنا شدید آباد نمی شود. تا وقتی که شما بخواهید دعوای ضایع شدن بیت المال را سیاسی و حاکمیتی کنید حقوق های عقب افتاده همکاران پرستار و پزشک پرداخت نمی شود. ای وای از  زمانی که شما هم خدای ناکرده سابقه جهادتان را فراموش کنید و دفاع از اغنیا را اولی بر مستضعفین بدانید. در پایان ضمن آرزوی توفیق برای شما قسمتی از متن نامه اسوه عدالت و حق مولا امیرالمومنین علی بن ابی طالب (علیه السلام) خطاب به عثمان بن حنیف را برای شما می نگارم و خواهش می کنم علت نگارش این نامه و متن کامل آن را مجددا مطالعه بفرمایید.

اگر بخواهم به عسل مصفا و مغز گندم و جامه هاى ابریشمین، دست مى یابم. ولى، هیهات که هواى نفس بر من غلبه یابد و آزمندى من مرا به گزینش طعامها بکشد و حال آنکه، در حجاز یا در یمامه بینوایى باشد که به یافتن قرص نانى امید ندارد و هرگز مزه سیرى را نچشیده باشد. یا شب با شکم انباشته از غذا سر بر بالین نهم و در اطراف من شکمهایى گرسنه و جگرهایى تشنه باشد. آیا به همین راضى باشم که مرا امیرالمؤ منین گویند و با مردم در سختیهاى روزگارشان مشارکت نداشته باشم ؟ یا آنکه در سختى زندگى مقتدایشان نشوم ؟ مرا براى آن نیافریده اند که چون چارپایان در آغل بسته که همه مقصد و مقصودشان نشخوار علف است ، غذاهاى لذیذ و دلپذیر به خود مشغولم دارد یا همانند آن حیوان رها گشته باشم که تا چیزى بیابد و شکم از آن پر کند، خاکروبه ها را به هم مى زند و غافل از آن است که از چه روى فربهش مى سازند. و مرا نیافریده اند که بى فایده ام واگذارند، یا بیهوده ام انگارند، یا گمراهم خواهند و در طریق حیرت سرگردانم پسندند؟گویى یکى از شما را مى بینم که مى گوید، اگر قوت پسر ابو طالب چنین است ، باید که ناتوانیش از پاى بیفکند و از نبرد با هماوردان و کوشیدن با دلیران بازش دارد. بدانید، که آن درخت که در بیابانها پرورش یافته، چوبى سخت تر دارد و بوته هاى سرسبز و لطیف ، پوستى بس نازک . آرى ، درختان بیابانى را به هنگام سوختن ، شعله نیرومندتر باشد و آتش بیشتر.

والسلام علی عباد الله الصالحین
ارادتمند و شاگرد کوچک شما
محمد مهدی نوریه