به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، به نقل از پایگاه خبری دیابتیک نیوز محققان برنامه پژوهشی ماینه-سیراکوس (MSLS)، از ۹۰۸ فرد سالم و ۴۵ فرد دیابتی درخواست کردند که میزان مصرف هفتگی شکلاتشان را ارزیابی کنند و در یک پرسشنامه فراوانی غذایی وارد کنند.
آنها بررسی کردند که در میان کسانی که قبلا دیابت نوع دو نداشتند، چه کسانی در پنج سال بعد و همچنین سی سال بعد مبتلا به دیابت نوع دو شده‌اند.
از خود-گزارشگری‌های این پژوهش معلوم می‌شود که شرکت‌کنندگانی که هفته‌ای یک بار به میزان معمول شکلات می‌خوردند، در چهار تا پنج سال آتی، کمتر در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع دو بودند. البته باید توجه داشت که خود-گزارشگری در اینگونه مطالعات می‌تواند در معرض گرایش افراد به پایین گزارش کردن مقادیر دریافتی در رژیم غذاییشان باشد.
با این حال، مصرف بیشتر از یک بار در هفته، خطر را بیش از این کاهش نمی‌داد.
مقدار شکلات مصرفی افراد در یک نوبت، در این مطالعه اندازه‌گیری نشد و مشخص نیست که سبکهای زندگی و عوامل رژیمی دیگر، چه مقدار می‌توانستند در تعیین خطر ابتلا سهم داشته باشند.
بیشتر مزایای خوردن شکلات، از خصوصیت آنتی‌اکسیدان نوعی از پلی‌فنولها ناشی می‌شود که در کاکائو وجود دارد و فلاوانول نام دارد. و معلوم نیست که بازه زمانی تجربی این پژوهش برای دیگر آنتی‌اکسیدانهایی که این اثر را توضیح می‌دهند استاندارد شده است یا خیر.
از جمله این آنتی‌اکسیدان‌ها، برگهای چای و برخی میوه‌ها و سبزیجات خاص هستند که مثل کاکائو، عوامل حفاظت در برابر تنش اکسیداتیو هستند. شواهدی وجود دارد که تنش اکسیداتیو با محصولات نهایی قندی شدن (گلیکوزیله شدن) در دیابت، می‌تواند به آسیب و رشد مقاومت به انسولین منجر شود.
محققان اعتقاد دارند که به اندازه ۲۵ گرم شکلات (یک سوم یک نوار شکلات معمولی) در هفته می‌تواند مفید باشد. در حالی که دیگر مطالعات نشان داده‌اند که دوزهای بسیار بالاتری (حدود ۹۰۰ میلی‌گرم فلاوانول کاکائو در روز) لازم است تا اثرات مفید آن دیده شود.
در این تحقیق، نوع شکلات مصرف شده مشخص نشده است. اما مهم هم نیست چون شکلات تیره بیشتر فلاوانولها را در خود جای داده است. شکلات خالص به طور معمول گزینه مناسبتری است زیرا بیشتر روشهای فرآوری کاکائو، بسیاری از فلاوانولهایی را که در شکلات خالص وجود دارند از آن حذف می‌کنند.