کد خبر:۶۱۴۲۸۸
یادداشت/ نگاهی به پشت پرده هجمه‌ها علیه حوزه هنری
چرا تشکل‌های صنفی سینما چشمشان را روی کمک‌های حوزه هنری می‌بندند؟
دو تشکل صنفی سینمایی در واکنش به عدم اکران فیلم توقیفی «مادر قلب اتمی» در سینماهای حوزه هنری به این مجموعه انتقادات غیر منصفانه ای روا داشتند.
گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو - فاطمه سادات بکائی؛ در پی عدم اکران فیلم مسئله دار و مبتذل «مادر قلب اتمی» از فیلم های توقیفی که بعد از انتخابات ریاست جمهوری در اقدامی شتابزده و غیرکارشناسی روانه سینماها شده، دو تشکل صنفی «شورای عالی تهیه کنندگان و «کانون کارگردانان» با صدور بیانیه ای این اقدام حوزه هنری را مورد انتقاد قرار دادند. اقدامی که به نظر می رسد با هماهنگی و همصدایی صورت گرفته است.
اینکه تشکل های صنفی برای حفظ منافع اعضای شان تلاش می کنند جای تشکر دارد.
ولی پرسش اینجاست که این اقدامات خودجوش و مثلا «غیر سیاسی»چرا فقط برای حفظ منافع افراد یا گروه های خاص صورت می گیرد؟ و چرا از جایگاه نهاد صنفی برای بهره برداری در خدمت جریانات خاص بکار گرفته می شود؟ اینکه چرا هر دفعه، دست به بیانیه و خطابه این عزیزان فقط برای تخریب و تضعیف نهاد انقلابی حوزه هنری مهیاست؟ موضع گیری های شدیدالحن و عصبانیت این عزیزان دال بر مدلول دیگری است. شاید منافع و مطالبه ای فردی از حوزه هنری داشته اند که تامین نشده است.
این تشکل های صنفی دغدغه مند چرا زمانی که سازمان سینمایی حوزه هنری فقط در سال95 هفت مجموعه سینمایی را در شهرهای آبادان، ارومیه، تبریز، بیجار، تهران و اصفهان بازسازی و احیای کامل کرده و نخستین پردیس سینمایی شهر اصفهان را به ناوگان سینمایی کشور متصل کرده نیامده اند بیانیه و نامه بنویسند؟ مگر این مجموعه ها در خدمت منافع کلان سینما و سرمایه گذاری سینمایی نبود؟
حوزه هنری در چند ساله اخیر نهضتی را در زمینه ساخت و ساز، نوسازی و توسعه سالن‌های سینمایی به راه انداخته که در یک مرحله بازسازی سینما آفریقا مشهد، سینما قدس تبریز، سینما «فلسطین» همدان، سینما«فلسطین»اصفهان و اولین پردیس سینمایی«چهارباغ»، سینما «آزادی» شهر ارومیه و ... به بهره برداری رسیده است؛ آن هم در شرایط سخت و دشوار اقتصادی؛ همچنین، سینماهای «فلسطین» اصفهان و سینما «آزادی» شهر آبادان که مخروبه‌هایی بیش نبودند به همت دست اندرکاران سینمایی حوزه هنری به بهره برداری و بازگشایی رسانده و در خدمت مردم و خانواده ها قرار گرفته است. بیش از چهار هزار صندلی فقط در سال 95 به ناوگان سینمایی کشور افزوده است. پردیس سینمائی چهارباغ را با مدرن‌ترین امکانات سینمایی کرده است. وقتی فقط در سال ۹۵ حوزه هنری بیش از هشتاد هزار میلیارد ریال برای توسعه زیرساخت های سینمایی کشور هزینه و سرمایه‌گذاری کرده عزیزان شورای صنفی تهیه کنندگی و کارگردانان چرا بیانیه منتشر نکردند؟
چرا شورای عالی تهیه کنندگان در چنین مواقعی، بیانیه صادر نکرده؟ مگر این ها برای رونق و توسعه سینمای کشور نبوده است؟
مطابق آمار، بیش از هشت میلیون نفر در سال 95 در سینماهای حوزه هنری فیلم دیده اند و از میان 25 میلیون نفری که در سال گذشته به سینما رفتند، یک سوم آن ها در سینماهای حوزه هنری فیلم دیدند و به طور قطع، با گسترش و تقویت ظرفیت هایی سینمایی حوزه هنری و بهره برداری از پروژه های در دست اقدام در سالجاری و برنامه های پیش رو، سینماهای حوزه میزبان سهم بالاتری از مشتاقان و علاقمندان سینما و خانواده ها خواهند شد.
آیا بی انصافی نیست بر این حجم از خدمات و اقدامات چشم بپوشیم و به بهانه اکران نکردن یکی دو فیلم چالشی و مسئله دار که مغایر با حرمت و ساحت خانواده هاست این نهاد انقلابی را با سیاسی کاری و زد و بندهای پشت پرده مورد هجمه قرار دهیم؟ اعضای محترم شورای عالی تهیه کنندگان و کانون کارگردانان شما با خانواده های تان به تماشای این گونه فیلم های سخیف و آکنده از الفاظ رکیک و رفتارهای جلف می نشینید؟
وقتی در تهران بیخ گوش همین تشکل های عزیز صنفی پر سرو صدا و پرهیاهو، سینمای ۵۰ ساله برای مقاصد تجاری به مزایده گذاشته شده چرا آقایان دست به قلم نبردند و گریبانشان را برای به مخاطره افتادن منافع سینما پاره نکردند؟
به قول یکی از مدیران سینمایی حوزه هنری؛ «صدها میلیارد تومان از سرمایه‌های حوزه‌هنری درگیر سینماست. فرض کنید این سینماها نبود و می‌خواستید بر اساس سیاست‌های دولت امروز چنین سرمایه‌ای را از داخل یا خارج کشور جذب کنید. آیا با این ادبیات با آن ها صحبت می‌کردید؟ آیا ادبیاتی که بعضی از آقایان درباره‌ی این سرمایه‌گذاری بزرگ به کار می‌برند، دوستی با منافع سینماست؟ یا این که فرض کنید این سینماها در اختیار بعضی سازمان‌های اقتصادی بود که قبلاً هم بود. رفتاری که آن سازمان‌ها با سینما داشته‌اند و دارند پسندیده است؟ شک نکیند سینماهایی که در اختیار آن سازمان ها بوده الان تبدیل شده بود به ساختمان بانک، پاساژ، مال و همین الان هم که حدود 25 سینمایی را که داریم تحویل می‌گیریم هنوز تیشه و کلنگ شان روی این بناهاست که این‌ها را تبدیل کنند به همان فضاها. همین چند وقت پیش در اصفهان یکی از این سینماها را که داشتند تخلیه می‌کردند تا تخریب کنند فقط توانستیم با حکم قضایی جلوی تخریبش را بگیریم.»
چرا این عزیزان صنفی در این موقعیت ها خموشی پیش می گیرند و سکوت می کنند؟
ده ها فیلم در سال توسط سینماهای حوزه هنری پخش و اکران می شود، برای جلب مخاطبان و اعتماد خانواده ها در این سینماها سرمایه گذاری و برنامه ریزی شده است. چه انتظاری دارید تا با نمایش یکی دو فیلم موهن و هنجارشکن اعتماد گسترده خانواده ها را از این سینماها سلب کنیم؟ چه انتظاری دارید برای تامین منافع یکی دو عضو صنفی یا غیرصنفی منافع کلان سینما را ضایع کنیم؟
مثل روز روشن است که عزیزان جنگ زرگری راه انداخته اند و دارند تجاهل می کنند. حوزه هنری و مسئولان و مدیرانش، بارها، به صراحت اعلام کرده‌اند که سینماهای حوزه برای خانواده هاست و میزبان آثاری می‌شود که در خدمت «تحکیم بنیان‌های خانواده و سرگرمی سالم آن‌ها» تولید شده باشند. حال چه توقعی دارید تا اعتماد به این سینماها را؛که بعد از سال‌ها تلاش و مجاهدت منجر به اعتمادسازی خانواده‌ها گردیده است با نمایش چند فیلم مسأله دار، هنجارشکن و بعضا، شرم آور خدشه دار سازیم؟
تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم / عرض خود می بری و زحمت ما می داری
لینک کپی شد
گزارش خطا
۰
ارسال نظر
*شرایط و مقررات*
خبرگزاری دانشجو نظراتی را که حاوی توهین است منتشر نمی کند.
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگیلیش) خودداری نمايید.
توصیه می شود به جای ارسال نظرات مشابه با نظرات منتشر شده، از مثبت یا منفی استفاده فرمایید.
با توجه به آن که امکان موافقت یا مخالفت با محتوای نظرات وجود دارد، معمولا نظراتی که محتوای مشابهی دارند، انتشار نمی یابد.