دانشگاه زنده و زنده‌رود!/ مناظره‌ای دانشگاهی که مظلومیت استان را در گوش مافیای آب فریاد زد

به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، شامگاه شنبه یازدهم آذرماه در دانشگاه شهرکرد گفت‌وگوی علمی پیرامون موضوع آب با حضور رئیس کمیته صیانت از آب استان چهارمحال و بختیاری و نماینده مردم شریف اصفهان در مجلس شورای اسلامی برگزار شد؛ این برنامه با توجه به حساسیت‌هایی که از قبل پیرامون بحث آب وجود داشت از اهمیت خاصی برخوردار بود؛ با هم متن حاشیه‌نگاری این برنامه را می‌خوانیم:

شامگاه شنبه است و مناظره علمی و روشنگرانه با موضوع «بررسی بحران آب در چهارمحال‌وبختیاری و اصفهان» در دانشگاه شهرکرد به همت بسیج دانشجویی این دانشگاه تدارک دیده شده است.

طبق معمولِ سایر برنامه‌های دانشجویی، مناظره با حدود نیم ساعت تأخیر شروع می‌شود و مقدمه برنامه پخش یک کلیپ درباره خشکسالی است؛ جمعیت خوبی هم آمده.

همه حضار منتظر حضور میهمانان هستند که دکتر عابدی نماینده اصفهان به سالن وارد و با صدای بلند صلوات و قیام مردم استان به سمت ردیف جلو بدرقه می‌شود؛ حجت الاسلام جعفری، رئیس کمیته صیانت از آب استان نیز در معیت ایشان است، حدود ده پانزده نفری به دنبال عابدی وارد سالن می‌شوند که مشخص است همراهان دکتر و اصفهانی هستند.

جلسه با تلاوت آیات سوره انبیاء آغاز شده و تلاوت شیرین قاری از آیه «و جعلنا من الماء کل شیء حی» به گوش جان می‌نشیند. بعد از سرود غرورآفرین و ملی ایران، مجری پشت تریبون قرار گرفته و توضیح می‌دهد که برنامه با هدف روشنگری علمی برگزار شده و هیچ قصد و غرض جناحی یا قومی پشتش نیست و از این دست نصایح؛ مجری سخنرانان را به جایگاه دعوت می‌کند و حضار از این دعوت با تشویق استقبال می‌کنند.

همه سر صندلی خود می‌نشینند و بی‌صبرانه منتظرند ببینند چه کسی حرف‌هایش مستندتر و مستدل‌تر است، داور تذکراتی درباره زمان‌بندی و نحوه مناظره می‌دهد و بالأخره مناظره با صحبت‌های دکتر عابدی شروع می‌شود، همه ساکت و آرام حواسشان به تریبون است، عابدی همان ابتدا می‌گوید که او را بخاطر حواشی و تمام شدن مناظره به نفع یک جریان خاص سیاسی از آمدن به شهرکرد ترسانده‌اند؛ ایشان اشاره‌ای هم به دفاع مقدس می‌کند، زمانی که پرستار بوده و به رزمندگان مجروح تیپ قمربنی هاشم (ع) استان چهارمحال‌وبختیاری خدمات درمانی ارائه می‌داده است.

نوبت به حجت الاسلام جعفری می‌رسد، ایشان هم صحبت‌های کلی درباره بحران آب و اشاره‌ای به مجروحیتش در کنار رزمندگان تیپ امام حسین (ع) اصفهان در زمان جنگ تحمیلی می‌کند و با شریف نامیدن مردم اصفهان تأکید می‌کند که سرصحبتش با مردم این استان نیست و انتقادش صرفا به مدیرانی است که باعث بروز بحران آب شده‌اند.

عابدی رودخانه زاینده رود را بی در و پیکر می‌نامد و از 120 روستای اصفهان که در حال تبدیل شدن به ویرانه و کویر هستند سخن به میان‌می‌آورد. او می‌گوید: «مهاجرانی که وارد اصفهان شده‌اند سهمیه آبشان را که با خود نیاورده اند! باید فکری به حال این افراد شود» و این نکته را متذکر می‌شود که وزارت نیرو را برای ساماندهی آب دو استان قبول ندارد و شورای عالی آب را مرجع ذیصلاح می‌داند؛ صحبتی که مرا متعجب ‌می‌کند و من هم مثل خیلی‌های دیگر منتظرم ببینم پاسخ دکتر جعفری چه خواهد بود. عابدی همچنین گفت باید روی رودخانه کنتور مصرف آب نصب شود.

جعفری در صحبت‌هایش ادعا می‌کند که تمام طرح‌های برداشت آب در چهارمحال و بختیاری با مجوز همراه بوده و کاملاً قانونی هستند، اما از پروژه‌های بدون مجوز بسیاری در اصفهان سخن به میان می‌آورد و می‌گوید لیست‌شان را هم همراه دارد؛ جعفری ادامه می‌دهد که مر قانون وظیفه اصلی تخصیص آب را برعهده وزارت نیرو گذاشته و قانون، شورای عالی آب را پیش‌بینی نکرده است.

 وی این را هم اشاره می‌کند که  آب به عنوان انفال است و انفال در اختیار حکومت اسلامی است پس براساس قانون در اختیار وزارت نیرو است.

 بحث دارد کم‌کم داغ می‌شود و همه به صندلی‌هایشان چسبیده‌اند. جعفری می‌گوید: «چرا وزارت نیرو روی رودخانه کنتور نمی‌گذارد؟! چرا آقایی که همشهری شماست، سال‌هاست قول کنتور را داده اما هنوز تأمین نکرده است؟! شما روی چه حسابی می‌گویید چهارمحال اضافه برداشت دارد؟!»

یکی از همراهان عابدی به پشت میز می‌رود، برگه‌ای را به عنوان کمک و راهنمایی به ایشان تحویل می‌دهد و برمی‌گردد.
از سالن که بیرون آمدم با خودم گفتم انصافا واژه روشنگرانه برازنده این برنامه بود و بعد از مدت‌ها معنای جمله «دانشگاه زنده است» را برایم زنده کرد؛ نمی‌خواهم بگویم همه صحبت‌های دکتر عابدی اشتباه یا همه صحبت‌های دکتر جعفری درست بود، به هرحال به مردم هر دو استان ظلم شده است، ولی واضح است این ظلم را مردم به حق هم انجام نداده‌اند، این ظلم حاصل سبک زندگی مدرن و مدیریت انسان‌محورانه‌ یا اومانیستی است که در بین برخی از مسؤولان ما وجود دارد! مردم سال‌های قبل از تونل و سد و این برنامه‌ها به خوبی و خوشی در کنار هم زندگی می‌کردند،‌ حقابه خودشان را هم داشتند، اصلا نمی‌دانستند بحران آب یا بحران جمعیت شهری چیست! اما امروز با این به اصطلاح پیشرفت‌های علمی، وضع زندگیمان را از چهل سال پیش هم بدتر کرده‌اند، به نظر می‌رسد وقت آن رسیده که همان انسان معصوم و غریبی که همه می‌شناسیم بیاید و این مشکلات مدرن را حل کند، نظر شما چیست؟