بررسی «دانشجو» از سریالهای نوروزی؛
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجو؛ حجم عظیم تولیدات مثلا کمدی چه در سینما و چه در تلویزیون و بازخوردها، ثابت کرده که ساخت این دست تولیدات لااقل در مورد آثار داخلی کار هرکسی نیست؛ هم فیلمنامه درست و حسابی میخواهد و هم فیلمسازی که از سر ذوق و توانایی بتواند قصه را رنگ و لوای کمیک ببخشد. با این حساب سریالی مثل «زوج یا فرد» بیشتر از شرایط فعلی باید جذاب باشد تا مخاطبش را همراه کند.
البته مجموعه سر و شکلداری است و جنس بازی ها خیلی تو ذوق نمیزند و تا حدی قابلیت دیدن هم دارد که شاید این نیز بدلیل رگه داستانی آن است که در حداقل خود و در قیاس با عمده طنزهای بدترکیب پیشین، زیادی عقب مانده نیست.
با این حال باید قبول کنید «زوج یا فرد» آنچنان که باید سریالی دلپذیر هم به نظر نمیرسد چراکه نهایت هم و غمش را روی بازیهای بازیگرانی گذاشته که اتفاقا دیگر آن جذابیت سایق را ندارند و هنر اینها گویا تکرار نقشها و ادا و اطوارهای قبلی آنهاست. مثالش نیز امثال مرجانه گلچین یا مهران غفوریان است که بازیهای عقیم و تکراری را دوباره تحویل میدهند؛ درحالیکه عموم بارها این تیپ بازی کردن‌ها را از این جماعت دیده اند. هرچند که بقیه نیز دست کمی از ماجرا ندارند.
از این جنس سریالهای تلویزیونی بارها و حتی در ایام مناسبتی در کنداکتور تلویزیون نیز قرار گرفته اما توفیقی حاصل نکرده اند؛ مجموعه هایی که محل نمایش یک سری بازیگران ثابت و مدعی کمدی هستند که اینقدرها برای بیننده جذابیت ندارند لاقل با بازیهای کنونی. هرچند که کمدی و طنز ساختن ابتدا به فیلمنامه ای مستخرج از قصه جالب و جذاب نیاز دارد که اگر موجود باشد بازیگر را هم از کرختی خود خارج میسازد.
گرچه امثال مهران مهام بعنوان تهیه کننده، کارنامه قابلی در سریالسازی کمدی دارد که برخی اتفاقا قدرت کشش بالا برای مخاطب داشتند و در مورد «زوج یا فرد» نیز دوباره دست روی رگه داستانی امروزی گذاشته که به ذات نیز به پرمایه و گیراست و میتواند بیننده را حداقل بخاطر موضوعی که جز اتفاقات چندوقت اخیر کشور یعنی ممنوعیت قانون بازنشتگی و غیره بوده به سمت خود بکشاند؛ ولی این به روز بودن صرف در اینجا دیگر کفایت نمیکند.
«زوج یا فرد» هرچند در کلیت سریالی رنگ و رورفته و از دست رفته ای برای مردم عامه نیست و شاید عده ای را هم مجذوب خود کند اما قطعا اثری کمدی که ادعای نقد اجتماعی هم دارد، باید تیر و ترکشهای نقادانه اش را محکمتر و تندتر و در قالب لحنی منتقدانه بزند؛ که این قصه نیز جز با فیلمنامه و حکایت و روایتی قدر به ثمر نمینشیند، هر چند برخی سکانس های فیلم که در ظاهر شعارگونه به نظر میرسد اما شجاعت در پخش دیالگ هایی درباره آقازاده ها حسابی به دل مخاطبان نشست.
بنابراین طنازی کردن و نقد اجتماعی به روز فقط با دورهمی بازیگران همیشگی کمدی، توقعات را برآورده نخواهد کرد حتی اگر در حد «زوج یا فرد» باشد که همه جوره در تلاش است در مقام سرگرمی ساده و محترم به بیینده احترام بگذارد.
ارسال نظرات