بر اساس یافته محققان؛
به گزارش خبرنگار فناوری خبرگزاری دانشجو؛ اگر در آینده‌ای نزدیک ربات‌ها بخواهند در کنار انسان‌ها بصورت موثر و ایمن زندگی کنند نیاز دارند تا علت کار‌هایی که انجام می‌دهند را بدانند. به زبان ساده، ماشین‌ها باید انگیزه کار انسان‌ها را بفهمند نه اینکه بدون درک فقط وظایفی را کورکورانه انجام دهند.
بر اساس مقاله جدیدی از دانشگاه بیرمنگهام با اینکه این می‌تواند یک تغییر عمیق برای دنیای رباتیک باشد امری ضروری است. دکتر والریو اوتنزی معتقد است «تغییر در تفکر یک ضرورت اقتصادی در صورت پذیرش اتوماسیون، اتصال و دیجیتالی شدن و سطح تعامل انسان با ربات‌ها چه در کارخانه و چه در خانه، خواهد بود. درک کردن عمل طبیعی است که از دیرباز صورت می‌گیرد، اما عملی شدن آن در زمینه رباتیک نشان دهنده تحقیقات برتر است.»
بیشتر ماشین‌های کارخانه‌ای «گنگ» هستند، آن‌ها کورکورانه اشیاء آشنایی که در لحظه مناسب در مکان‌های از پیش تعیین شده ظاهر می‌شوند بر می‌دارند، اینکه ماشین‌ها اشیاء ناآشنا را که تصادفی ظاهر می‌شوند بردارند نیازمند تعامل یکپارچه فن‌آوری‌های پیچیده و متعدد است. این امور نیازمند سیستم‌های دید و هوش مصنوعی پیشرفته هستند تا هدف را ببینند و خصوصیات آن مثل سختی یا انعطاف پذیری را تشخیص بدهد، همچنین نیازمند سنسور‌هایی در بازو‌ها هستند تا ربات ناخواسته اشیاء مورد نظر را هنگام جابجایی خرد نکند.
با وجود همه این تجهیزات، محققان در مرکز ملی رباتیک هسته‌ای درباره یک موضوع اساسی تاکید کردند: «آنچه به طور سنتی به عنوان یک «موفقیت» برای ربات حساب می‌شود ممکن است در دنیای واقعی یک شکست باشد، زیرا دستگاه نمی‌دارند که هدف چیست و چرا یک شی را انتخاب می‌کند.»
به عنوان مثال ربات یک کارخانه که یک شی را برای تحویل به مشتری انتخاب می‌کند و این کار را با موفقیت انجام می‌دهد. اما متاسفانه بازو‌های ربات یک بارکد مهم را پنهان می‌کنند. این بدین معناست که نمی‌توان شی را ردیابی کرد و کارخانه نمی‌داند که بسته برداشته شده است یا نه، پس کل سیستم تحویل مختل می‌شود، چون ربات عواقب غلط نگه داشتن بسته را نمی‌داند.
دکتر اوتنزی گفت: «تصور کنید از یک ربات بخواهید در یک کارگاه به شما پیچ گوشتی بدهد. براساس عرف فعلی یک بازوی بزرگ و قوی تیغه را با سرعت به سمت شما پرتاب می‌کند در حالیکه ربات باید بداند که هدف نهایی رساند پیچ گوشتی به صورت ایمن به همکار انسانی است.»
«در یک سناریو دیگر یک ربات را در نظر بگیرید که می‌خواهد یک لیوان آب به بیمار خانه سالمندان برساند. باید لیوان را نندازد، آب از لیوان نریزد و لیوان را به گونه به فرد دهد که بتواند از آن استفاده کند.»
آنچه مسلم است این است که با رویکردی کاملا متفاوت باید این ماشین‌ها برنامه ریزی شوند. معیار‌های سنتی مورد استفاده محققان، طی بیست سال گذشته، برای ارزیابی مهارت رباتیک کافی نیستند. در معنای عملی، ربات‌ها برای درک و مهارت‌های بیشتر به روش‌های جدیدی نیاز دارند.
ارسال نظرات