گزارش|
گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو، شامگاه دوشنبه انفجاری مهیب، منطقه «الدوره» در بغداد را لرزاند. انفجاری که برخی رسانه‌ها آن را ناشی از اصابت چند خمپاره به پایگاه نظامی «الصقر» واقع در جنوب پایتخت دانستند. ساعتی بعد، اما «ایدی کوهن» تحلیل‌گر صهیونیستی با انتشار چند توئیت، مدعی شد این انفجار‌ها ناشی از حملات هواپیمای F-۳۵ اسرائیل به این پایگاه نظامی برای انهدام موشک‌های بالستیک ایران بوده است.
در ماه‌های اخیر این سومین بار است که اخباری مبنی بر حمله اسرائیل به خاک عراق منتشر می‌شود و تقریباً هر سه بار نیز رسانه‌ها یا برخی تحلیلگران وابسته به این رژیم، مسئولیت حملات را بر عهده گرفته‌اند؛ پایگاه حشدالشعبی در آمرلی، پایگاه ابومنتظر المحمداوی در ۸۰ کیلومتری خاک ایران و حالا جنوب بغداد.
فارغ از اینکه اساساً آیا این حملات از سوی اسرائیل انجام شده یا خیر، باید به اثرات رسانه‌ای این‌گونه حملات توجه کرد. در افکار عمومی و فضای رسانه‌ای و سیاسی عراق این گزاره وجود دارد که «ایران و آمریکا، درگیری‌های خود را به خاک عراق کشانده‌اند». از این‌رو تلاش اسرائیل برای انتساب رویداد‌های اخیر به خود، می‌تواند باعث تقویت این گزاره و واکنش احتمالی مردم و جریان‌های سیاسی عراق علیه ایران شود.
سکوت دولت و مسئولان عراقی درباره حملات احتمالی اخیر نیز از سویی باعث موج‌سواری بیشتر رسانه‌های اسرائیلی شده است. دولت عراق اگرچه کمیته‌ای برای بررسی حادثه آمرلی تشکیل داد، اما گزارش ارائه‌شده فارغ از توان اقناع‌سازی، ضریب رسانه‌ای ویژه‌ای نیز پیدا نکرد.
با توجه به نظارت آمریکا بر حریم هوایی عراق و رصد فضای امنیتی این کشور، بعید به نظر می‌رسد که واشنگتن از اجرای چنین سناریویی بی‌اطلاع باشد. جریان‌های مدعی مخالفت با آمریکا در عراق، اکنون می‌توانند کاخ سفید را به پاسخ‌گویی وادارند.
دولت و گروه‌های مقاومت عراقی، باید به نقش‌آفرینی درباره این رویداد‌ها بپردازند و هر دو سطح رسانه‌ای و اطلاعاتی را نیز پیگیری کنند. اگر اسرائیل عامل این حملات بوده، پاسخ مقتضی در دستور کار قرار بگیرد و اگر نتیجه‌ای غیر از این حاصل شد، این رژیم باید پاسخگوی بر عهده گرفتن مسئولیت این حملات باشد. البته طبیعتاً هرگونه اقدامی باید با تدابیر ویژه در عرصه داخلی برای همراه سازی افکار عمومی همراه باشد.
در ماه‌های اخیر این سومین بار است که اخباری مبنی بر حمله اسرائیل به خاک عراق منتشر می‌شود و تقریباً هر سه بار نیز رسانه‌ها یا برخی تحلیلگران وابسته به این رژیم، مسئولیت حملات را بر عهده گرفته‌اند؛ پایگاه حشدالشعبی در آمرلی، پایگاه ابومنتظر المحمداوی در ۸۰ کیلومتری خاک ایران و حالا جنوب بغداد.
فارغ از اینکه اساساً آیا این حملات از سوی اسرائیل انجام شده یا خیر، باید به اثرات رسانه‌ای این‌گونه حملات توجه کرد. در افکار عمومی و فضای رسانه‌ای و سیاسی عراق این گزاره وجود دارد که «ایران و آمریکا، درگیری‌های خود را به خاک عراق کشانده‌اند». از این‌رو تلاش اسرائیل برای انتساب رویداد‌های اخیر به خود، می‌تواند باعث تقویت این گزاره و واکنش احتمالی مردم و جریان‌های سیاسی عراق علیه ایران شود.
سکوت دولت و مسئولان عراقی درباره حملات احتمالی اخیر نیز از سویی باعث موج‌سواری بیشتر رسانه‌های اسرائیلی شده است. دولت عراق اگرچه کمیته‌ای برای بررسی حادثه آمرلی تشکیل داد، اما گزارش ارائه‌شده فارغ از توان اقناع‌سازی، ضریب رسانه‌ای ویژه‌ای نیز پیدا نکرد.
با توجه به نظارت آمریکا بر حریم هوایی عراق و رصد فضای امنیتی این کشور، بعید به نظر می‌رسد که واشنگتن از اجرای چنین سناریویی بی‌اطلاع باشد. جریان‌های مدعی مخالفت با آمریکا در عراق، اکنون می‌توانند کاخ سفید را به پاسخ‌گویی وادارند.
دولت و گروه‌های مقاومت عراقی، باید به نقش‌آفرینی درباره این رویداد‌ها بپردازند و هر دو سطح رسانه‌ای و اطلاعاتی را نیز پیگیری کنند. اگر اسرائیل عامل این حملات بوده، پاسخ مقتضی در دستور کار قرار بگیرد و اگر نتیجه‌ای غیر از این حاصل شد، این رژیم باید پاسخگوی بر عهده گرفتن مسئولیت این حملات باشد. البته طبیعتاً هرگونه اقدامی باید با تدابیر ویژه در عرصه داخلی برای همراه سازی افکار عمومی همراه باشد.
ارسال نظرات