کد خبر:۷۹۴۷۸۰
یادداشت دانشجویی |
پارادوکس قهقهه!
آنچه که مسلم است رئیس جمهور بر علم زیبایی شناسی سیاسی احاطه داشته و معنای خنده‌های بلند خود را به لحاظ عرف بین‌الملل میداند. پس برای تحلیل آن چند قدمی به عقب برمی‌داریم.
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو- محسن نجفی؛* از تحلیل‌های سیاسی کوچه و بازاری عموم مردم که این روز‌ها نقل هر مجلسی شده و همه کس احتمال دیدار رییس جمهور روحانی را با پرزیدنت ترامپ بیش‌تر از سابق تخمین می‌زدند که بگذریم، به قهقهه‌های حسن روحانی در دالان‌های پرپیچ و خم نیویورک می‌رسیم.
رئیس جمهور روحانی در دیداری که در عصر سه شنبه، سوم مهر در حاشیه هفتاد و چهارمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد با بوریس جانسون نخست وزیر انگلستان داشت تصریح کرد: از بیانیه اخیر سه کشور اروپایی که در عین حال جزو طرف‌های برجام هستند بسیار متاثر هستیم. صدور این بیانیه بی اساس در شرایط حساس و پیچیده کنونی به هیچ عنوان سازنده و مفید نخواهد بود.
اما ارتباط میان خنده‌های رئیس جمهور و این تاسف معنادار چیست؟ آنچه که مسلم است رئیس جمهور بر علم زیبایی شناسی سیاسی احاطه داشته و معنای خنده‌های بلند خود را به لحاظ عرف بین الملل میداند.
شاید باید چند قدمی قبل از خنده‌های روحانی را مرور کنیم. اروپای حال حاضر در تلاش و دست و پا زدن برای برآورده کردن خواسته‌ها و نگرانی‌های آمریکایی‌ها در قالب بیانیه‌ها و رایزنی هاست. این مسئله از نزدیک شدن مواضع سه کشور اروپایی به خوبی بارز و نمایان است. امنیت آبراه‌های بین المللی، کشتیرانی و بحث مهاجرت، همه و همه دلایل خوبی هستند که ایران را سر میز مذاکره راضی نگه دارند. این مسئله به خوبی در بیانیه سه کشور اروپایی در شب حادثه آرامکو مشهود بود:
زمان آن فرا رسیده که ایران چارچوب مذاکرات طولانی مدت درباره برنامه هسته‌ای و موضوعات مرتبط به امنیت منطقه‌ای که شامل برنامه‌ها هسته‌ای و موضوعات مرتبط به امنیت منطقه‌ای که شامل برنامه‌های موشکی اش را بپذیرد.
عبارت طولانی مدت در حافظه سیاسی روابط ایران و غرب هر کسی را به یاد برجامی می‌اندازد که بیش از دو سال رفت و آمد و نشست برخاست علنا نتیجه و آیدی برای کشورمان نداشت، سازوکار اینستکس هم که قرار بود جایگزین برجام شود بعد از تحریم‌های مجدد بانک مرکزی با موانع و چالش‌های حل ناشدنی مواجه شده است.
آنچه که در پس خنده‌های رئیس جمهور قرار و امید دادن‌های مکرون قرار دارد، ابراز نگرانی‌های موگرینی است هر چه که هست تاکنون به جز انتظار صرف برای هیچ نبوده است. در این میان شاهد توصیه‌های پدر دلسوزی بودیم که بار‌ها بر منطق مقاومت و تدبیر وضعیت فعلی اشاره داشته و راه بهبود شرایط فعلی کشور را نشست‌های نیویورک و لوزان نمی‌داند بلکه تکیه بر پتانسیل‌های بومی را راهگشا میداند.
این وسط جانسون هم که میداند در میدان عمل و با منطق مقاومت باید نفتکش ۳۵ میلیون لیتری کشورش را در ازای تعرض به نفتکش دو میلیون لیتری کشورمان در خطر تصرف ببیند فرصت را غنیمت شمرده و قصد دارد با هل دادن قطار کم سرعت دولت ایران به درون دره، رئیس جمهور را بر سر میز مذاکره با دونالد ترامپ آورد.
سوال این جاست در شرایطی که پیوسته هندسه عقاید غرب در حال چرخش و تغییر است جمهوری اسلامی کشتی توحش را با منطق سازش به ساحل نجات می‌رساند یا با با چالش منطقی که تاکنون نتایج آن را دیده مواجه می‌شود؟
رئیس جمهور روحانی در دیداری که در عصر سه شنبه، سوم مهر در حاشیه هفتاد و چهارمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد با بوریس جانسون نخست وزیر انگلستان داشت تصریح کرد: از بیانیه اخیر سه کشور اروپایی که در عین حال جزو طرف‌های برجام هستند بسیار متاثر هستیم. صدور این بیانیه بی اساس در شرایط حساس و پیچیده کنونی به هیچ عنوان سازنده و مفید نخواهد بود.
اما ارتباط میان خنده‌های رئیس جمهور و این تاسف معنادار چیست؟ آنچه که مسلم است رئیس جمهور بر علم زیبایی شناسی سیاسی احاطه داشته و معنای خنده‌های بلند خود را به لحاظ عرف بین الملل میداند.
شاید باید چند قدمی قبل از خنده‌های روحانی را مرور کنیم. اروپای حال حاضر در تلاش و دست و پا زدن برای برآورده کردن خواسته‌ها و نگرانی‌های آمریکایی‌ها در قالب بیانیه‌ها و رایزنی هاست. این مسئله از نزدیک شدن مواضع سه کشور اروپایی به خوبی بارز و نمایان است. امنیت آبراه‌های بین المللی، کشتیرانی و بحث مهاجرت، همه و همه دلایل خوبی هستند که ایران را سر میز مذاکره راضی نگه دارند. این مسئله به خوبی در بیانیه سه کشور اروپایی در شب حادثه آرامکو مشهود بود:
زمان آن فرا رسیده که ایران چارچوب مذاکرات طولانی مدت درباره برنامه هسته‌ای و موضوعات مرتبط به امنیت منطقه‌ای که شامل برنامه‌ها هسته‌ای و موضوعات مرتبط به امنیت منطقه‌ای که شامل برنامه‌های موشکی اش را بپذیرد.
عبارت طولانی مدت در حافظه سیاسی روابط ایران و غرب هر کسی را به یاد برجامی می‌اندازد که بیش از دو سال رفت و آمد و نشست برخاست علنا نتیجه و آیدی برای کشورمان نداشت، سازوکار اینستکس هم که قرار بود جایگزین برجام شود بعد از تحریم‌های مجدد بانک مرکزی با موانع و چالش‌های حل ناشدنی مواجه شده است.
آنچه که در پس خنده‌های رئیس جمهور قرار و امید دادن‌های مکرون قرار دارد، ابراز نگرانی‌های موگرینی است هر چه که هست تاکنون به جز انتظار صرف برای هیچ نبوده است. در این میان شاهد توصیه‌های پدر دلسوزی بودیم که بار‌ها بر منطق مقاومت و تدبیر وضعیت فعلی اشاره داشته و راه بهبود شرایط فعلی کشور را نشست‌های نیویورک و لوزان نمی‌داند بلکه تکیه بر پتانسیل‌های بومی را راهگشا میداند.
این وسط جانسون هم که میداند در میدان عمل و با منطق مقاومت باید نفتکش ۳۵ میلیون لیتری کشورش را در ازای تعرض به نفتکش دو میلیون لیتری کشورمان در خطر تصرف ببیند فرصت را غنیمت شمرده و قصد دارد با هل دادن قطار کم سرعت دولت ایران به درون دره، رئیس جمهور را بر سر میز مذاکره با دونالد ترامپ آورد.
سوال این جاست در شرایطی که پیوسته هندسه عقاید غرب در حال چرخش و تغییر است جمهوری اسلامی کشتی توحش را با منطق سازش به ساحل نجات می‌رساند یا با با چالش منطقی که تاکنون نتایج آن را دیده مواجه می‌شود؟
محسن نجفی- فعال دانشجویی دانشگاه بجنورد
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
لینک کپی شد
گزارش خطا
۰
ارسال نظر
*شرایط و مقررات*
خبرگزاری دانشجو نظراتی را که حاوی توهین است منتشر نمی کند.
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگیلیش) خودداری نمايید.
توصیه می شود به جای ارسال نظرات مشابه با نظرات منتشر شده، از مثبت یا منفی استفاده فرمایید.
با توجه به آن که امکان موافقت یا مخالفت با محتوای نظرات وجود دارد، معمولا نظراتی که محتوای مشابهی دارند، انتشار نمی یابد.