چشم طمع دولت به برداشت از صندوق توسعه ملی کشور را به لبه پرتگاه می‌برد

محمد زادمهر، دبیر کل اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان در گفتگو با خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، گفت: یکی از بحران هایی که همواره در کشور داشته ایم بحران برنامه ریزی یا پیش بینی بوده که خسارت های زیادی نیز به بار آورده است؛ با این وجود در لایحه پیشنهادی بودجه سال 99 که به مجلس ارائه شده متاسفانه خلاء ها یا بهتر بگوییم غفلت های بسیاری وجود دارد؛ به گونه ای که مشخص نیست دولت با چه برنامه و هدفی این لایحه را ارائه کرده است.

وی افزود: باتوجه به سیاست فشار حداکثری و جنگ تمام عیار اقتصادی کشور در سال جاری و سال آینده وضعیت نرمالی را از نظر اقتصادی نداشته و نخواهد داشت؛ بنابراین در این شرایط بودجه باید با دقت نظر و توجه به تمام بخش های تاثیرگذار بر معیشت مردم و بخش های اقتصادی بسته شود؛ اما ظاهرا در این بخش هم مانند دیگر بخش ها دولت صرفا شعار کار بلدی داده و هیچ اتفاقی در بودجه نیفتاده است.

دبیر کل اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان گفت: متاسفانه در لایحه بودجه اساسا به بحث مالیات چه جلوگیری از فرار مالیاتی در بخش های مختلف و چه کاهش یا حذف معافیت های مالیاتی از جمله مالیات سلبریتی ها که برای مردم در این وضعیت معیشتی واقعا استخوان لای زخم است، توجهی صورت نگرفته است.

زادمهر با بیان اینکه اقدام خطرناکی که در لایحه بودجه انجام شده، کاهش سهمیه صندوق توسعه ملی از فروش نفت است، افزود: دولت سال به سال چشم طمعش به صندوق توسعه بیشتر و بیشتر شده؛ با این وجود خالی شدن این صندوق که برای وضعیت های بحرانی کشور است، قطعا کشور را به لبه پرتگاه خواهد برد. هرچند بسیار دیده شده این دولت از انجام دادن اقداماتی که کشور را به خطر می اندازد هیچ ابایی ندارد.

به گفته وی در شرایطی که دولت مدام از شرایط بحرانی و کسری شدید بودجه دم می زند، شاهدیم که در بودجه پیشنهادی صرفا بودجه دفاعی و بودجه نهاد هایی همچون صدا و سیما کسر شده؛ اما بودجه نهاد ریاست جمهوری افزایش هم داشته است. به هر حال این رویکرد نشان می دهد که برخی مراکز یا برای دولت اهمیت ندارند یا از بروز و ظهور آنها احساس خطر می کند.

زادمهر پیش بینی فروش اموال مازاد دولت در لایحه پیشنهادی را همان سیاست خصوصی سازی و چوب حراج زدن بی شرط و قانون به اموال دولتی دانست و تصریح کرد: خصوصی سازی از جمله سیاست های غلطی بود که جز نابودی ابر کار خانه های کشور و بیکاری کارگران مظلوم سرانجامی برای کشور نداشته است؛ البته دولت حتی پا را فراتر هم گذاشته وعلاوه بر کارخانه ها، مدارس و درمان را هم در مسیر خصوصی سازی قرار داده است.