کشاورزان و دامداران را دریابید

به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو، چندی قبل بازدیدی از اسکله شهید بهشتی چابهار داشتم، ناباورانه دو مسئله مرموز را مشاهده کردم، یکی کشتی غول پیکری که بار ذرت از یکی از کشور‌های اروپایی در حال تخلیه داشت و یکی دیگر انبار‌های پر از نی‌شکر که آن هم از کشور‌های اروپایی قبل از آن وارد شده و در انبار‌ها دپو شده بود!

گذشته از نگرانی‌ها و احتمال تراریخته بودن این دست واردات، این سؤال در ذهنم نقش بست که آیا در داخل کشور امکان تولید ذرت یا نی‌شکر آن هم با سازوکاری مناسب‌تر وجود ندارد؟ تا هم از خروج ارز جلوگیری شود و هم نگرانی‌های مختلف به لحاظ تراریخته بودن این دست واردات نباشد و از همه مهم‌تر باعث رونق کشاورزی در داخل به همراه زدودن معضل بیکاری شود.

این در حالی است که در بسیاری از نقاط کشور متأسفانه با وجود آب و خاک مناسب، کشاورزان عزیز ما در حیرت و تردید نسبت به نوع کشت و زرع خود به سر می‌برند و بعضاً به محصولاتی روی می‌آورند که به دلائل آشکار و پنهان، باید پیش چشم آن‌ها و حتی روی زمینی که پای آن رنج‌ها برده‌اند، محصولات‌شان را رها و از دست رفته ببینند. تأسف‌انگیزتر و دردآورتر آنجا است که این قضیه پرغصه را در مناطق محرومی همچون رودبار جنوب کرمان به ویژه جازموریان و زهکلوت هر ساله شاهد آن بوده و هستیم!

چه بسیار هندوانه و گوجه فرنگی و محصولات دیگر روی دست کشاورزان می‌ماند و فاسد و از بین می‌رود و همچنان کشاورزان و مردمان مظلوم آن دیار در فقر و محرومیت می‌سوزند. آیا مروجّان کشاورزی و مدیران دولتی کجایند تا با تدبیری مناسب به داد کشاورزی کشور و کشاورزان مظلوم در اقصی‌نقاط به ویژه مناطق محروم برسند. نه تنها کشاورزی که دامداری نیز در کشور ما حال خوشی ندارد.

در خبر‌ها آمد که بسیاری از دامداران و دامپروری‌های کشور به ویژه آنان که در جهت تولید گوشت گوساله و گاو تلاش دارند، همه می‌نالند و گلایه از کم فروغ شدن شمع و چراغ گاوداری‌ها دارند، و درد آن‌ها این است که چرا دام آن‌ها را کسی مورد توجه قرار نمی‌دهد، به راستی چه دست‌هایی در کار است که برای رفع نیاز داخل به گوشت قرمز علی‌رغم ظرفیت‌های داخلی، حاضرند با خروج ارز و سرمایه ملی از کشور، آن هم با قیمت‌هایی نجومی و حداقل بالاتر از خرید‌های دام داخل، از برزیل و دیگر مناطق دنیا، گوشت گوساله و گاو ... وارد کنند؟!

آیا این انصاف است در حالی که دامداران کشورمان همچون کشاورزان سخت‌کوش، با ضریب اطمینان بیشتر می‌توانند نیاز داخل به محصولات کشاورزی و نیز دامی را فراهم سازند، ولی نسبت به خرید محصولات آن‌ها بی‌مهری می‌شود و یا قیمت‌هایی که حتی هزینه تولید و پروار و جمع‌آوری محصول از روی زمین و یا عرضه دام به بازار؛ تأمین نمی‌شود، ولی همان محصول با قیمت و هزینه‌های بالاتر از خارج از کشور وارد می‌شود. آیا عین بی‌تدبیری آن هم در دولت مدعی تدبیر و امید نیست؟! کدام تدبیر و امیدی که کشاورزان و نامدارانش در اوج ناامیدی به سر می‌برند.