درآمد ۶۰ میلیارد تومانی دانشگاه خواجه نصیر از صنعت / برقراری ارتباط با اعتماد دوسویه امکان‌پذیر است

محمد طالعی، معاون پژوهشی دانشگاه خواجه نصیر الدین طوسی در گفتگو با خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، درباره میزان قرارداد‌های پژوهشی این دانشگاه در سال ۹۹ گفت: تعداد قرارداد‌های که دانشگاه اکنون به صورت جاری دارد، به طور کلی بیش از ۲۰۰ قرارداد می‌شود؛ که مبلغ آن‌ها چیزی حدود ۶۰ میلیارد تومان است.

 

درآمد ۴ میلیاردی در شش ماهه اول سال 

طالعی ادامه داد: میزان قرارداد‌های که در سال ۹۹ به امضاء رسید، نیز بالغ بر ۱۵ قرارداد است که مربوط به ۶ ماهه اول سال  ۹۹ یعنی تا پایان شهریور ماه است که مبلغ آن‌ها به صورت حدودی ۴ میلیارد تومان برآورد شده است.

وی با بیان اینکه دانشگاه خواجه نصیر یکسری از صنایع را به عنوان صنایع هدف در نظر گرفته است و با آن‌ها در قالب دفتر مشترک تحقیقاتی به همکاری می‌پردازد، اظهار کرد: اکنون صنایعی که با همکاران ما در دانشگاه فعالیت داشته‌اند، آمادگی این را دارند که در فعالیت پایدارتر به همکاری با دانشگاه بپردازند.

معاون پژوهشی دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی افزود: همچنین کارگروه‌های تخصصی ایجاد شده است تا تعامل با دانشگاه افزایش یابد، به این صورت که تعدادی از اعضای هیئت علمی که در آن زمینه شهرت علمی و مقبولیت صنعتی دارند طرف تعامل با صنعت می‌شوند تا در حوزه‌های تخصصی به فعالیت بپردازند.

وی تصریح کرد: واقعیت امر این است که اگر قرار است دانشگاه‌های بزرگ در جامعه تاثیر گذار شوند، بهتر است  از اجرای پروژه‌های کوچک و خرد که عینیت کمتری دارند عبور کنند و بتوانند قرارداد‌هایی را با صنایع به امضاء برسانند که مشکلی را از صنعت حل کند، زیرا قرارداد‌های کوچک با این حال که خوب هستند، اما تاثیر گذاری کمتری را در جامعه دارند.

 

معاون پژوهشی دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی درباره سامانه «ستاپ» گفت: این سامانه برای اینکه مسائل صنعت در آن ارائه شود ایجاد شده است، اما به تنهایی کافی نیست، زیرا مشکل زبان مشترک برای تعریف مسئله در دانشگاه و صنعت باید حل شود. زیرا اینکه صنعت تنها یک عنوان ارائه کند، نمی‌تواند محتوی کافی را به اعضای هیئت علمی دهد تا بتوانند مسئله را به خوبی شناسایی کنند و طرحی را به فراخور آن ارائه دهند؛ بنابراین این سامانه وجود دارد، اما تا زمانی که این ارتباط میان صنعت و دانشگاه ایجاد نشود پروژه تعریف نهایی نخواهد شد.

 

وی ادامه داد: برای ارتباط صنعت و دانشگاه یک اجبار و یک اعتماد نیاز است، در سنوات گذشته صنایع ما برای تامین نیاز‌مندی‌های خود به خارج از کشور رجوع می‌کردند، زیرا به گفته خودشان مقرون به صرفه‌تر بود و استدلالی که داشتند این بود که ما به  جای اینکه بخواهیم یک سال منتظر محصول دانشگاه باشیم به سمت واردات میرویم و به سرعت آن محصول را دریافت می‌کنیم و از آن جایی که خط تولید فعال است هزینه‌ای که برای واردات صرف می‌شودرا از طریق خط تولید فعال تامین خواهیم کرد. اما با توجه به منابع ارزی و تحریم‌ها اکنون گرایش به سمت دانشگاه زیاد شده است؛ بنابراین اگر اعتماد دوسویه ایجاد شود اتفاقات خوبی خواهد افتاد.