مروری بر آنچه در یک قرن گذشته بر فلسطین گذشت / رد پای انگلیس در سرزمین‌های اشغالی

گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو- ریحانه حاجی علی اکبر فلسطین به لحاظ تاریخی سرزمین اعراب فلسطین است. قبایل کنعانی هفت هزار سال قبل از میلاد از منطقه مجاور شبه جزیره العرب به این سرزمین آمده و در آن سکنا گزیدند. فلسطین به لحاظ جایگاه ممتاز جغرافیایی، حاصلخیزی زمین و قداستی که از آن برخوردار است؛ در طول تاریخ عرصه کشمکش‌های امپراتور‌ها بوده و مردم آن پیوسته در حد توان خود به پایداری در برابر مهاجمان پرداخته‌اند.

 

حضرت ابراهیم علیه السلام حوالی ۱۹۰۰سال قبل از میلاد، از عراق هجرت کرد و در فلسطین ساکن شده و مردم آن دیار را به توحید فراخواند. پس از آن عبرانی‌ها (یهودیان راستین) در میان مردمان مهمان نواز این سرزمین اقامت گزیدند. ولی وقتی تعدادشان فزونی یافت شروع به درگیری با میزبان کرده، کوشیدند بر برخی مناطق و اماکن مقدس چیره شوند. اوج اقتدار یهود در زمان حضرت سلیمان علیه السلام بود که بخش‌های وسیعی از سرزمین‌های آباد آن روز را در تصرف خویش داشتند. اما خلق متکبرانه و اختلافاتشان باعث شد که پس از مرگ سلیمان، به دست بخت‌النصر بابلی از میان بروند. در این زمان بیشتر آن‌ها به اسیری گرفته شدند گرچه بعد‌ها جمعی از آنان به وسیله کوروش به فلسطین بازگردانده شدند.

در تورات از نبرد‌های بسیاری که فلسطینی‌ها در رویارویی با یهودیان غاصب داشته‌اند، سخن به میان رفته است. در مقطعی دیگر رومیان با پذیرش مسیحیت با یهودیان درگیر شده و شماری از آن‌ها را کشتند و به این صورت حضور یهودیان پایان یافت و آنان در گوشه و کنار جهان پراکنده شدند.

فلسطین و اسلام
قدس، نخستین قبله گاه مسلمین و محل معراج پیامبر گرامی اسلام است. در سال ۱۶ هجری قمری مسلمانان فلسطین را فتح کردند و اصالت عربی و فتوحات مسلمانان، اثر بسزایی در سازگاری مردم این دیار با اسلام داشت و اغلب مردم این دیار اسلام آوردند.
در زمان فتح قدس هیچ یهودی در شهر وجود نداشت؛ چرا که به وسیله مسیحیان از ورود به آن منع شده بودند و از سویی آنان با مسلمانان شرط کرده بودند که از ورود یهودیان به قدس جلوگیری کنند. بدین ترتیب مسجد الاقصی سومین حرم شریف گشت و غیر از دوران اشغال توسط صلیبی‌های قرون وسطی (۱۳۸۷ - ۱۰۹۹ میلادی) پیوسته بخشی از خلافت اسلامی بود. فلسطین مدتی در اشغال فرانسوی‌ها بود تا بالاخره ناپلئون توسط نیرو‌های فلسطینی بیرون رانده شد.

باز هم رد پای استعمار پیر انگلیس
از آنجایی که بریتانیا قصد سیطره بر منطقه عربی اطراف کانال سوئز را داشت و دنبال جای پایی در منطقه میگشت، فلسطین را اشغال و یهودیان را ترغیب کرد تا ادعای بی اساس خود را مبنی بر داشتن حق بازگشت به کوه صهیون در قدس و برپایی دولت یهودی در فلسطین، مجددا مطرح کنند. دولتی که حامی منافع بریتانیا در منطقه بوده و از کمک‌های همه جانبه این کشور برخوردار باشد. سرانجام در سال ۱۸۹۷ میلادی کنگره صهیونیست در شهر بال سوئیس برگزار شد.
پس از آن سعی کردند تا تناسب جمعیت فلسطین را با مهاجرت یهودیان از کشور‌های دیگر به نفع خود تغییر دهند.

سازمان ملل و امضای اشغالگری اسرائیل
قیام‌های مردم فلسطین تداوم داشت و به موازات آن کوچ یهودیان سراسر جهان با هدف اشغال فلسطین نیز ادامه یافت تا اینکه پس از پایان جنگ دوم جهانی (۱۹۴۵ میلادی) بریتانیا و آمریکا توانستند در سال ۱۹۴۷ از طریق سازمان ملل متحد، قطعنامه تقسیم فلسطین را صادر کنند. به موجب این قطعنامه جائرانه، فلسطین بین فلسطینیان و یهودیان اشغالگر، تقسیم گردید.

البته فلسطینیان، اعراب و مسلمانان با این تقسیم مخالفت کردند و فلسطینیان به جهاد و مبارزه خویش ادامه دادند. در سال ۱۹۴۸ یهودیان به مسلمانان یورش بردند و اموال و املاک و زمین‌های آنان را تصاحب کردند و صد‌ها هزار تن از آنان را آواره نمودند. انگلستان که زمینه‌سازی خوبی برای تشکیل دولت یهود، به عمل آورده بود از آنجا خارج شد و سرزمین‌ها را به یهودیان غاصب واگذار کرد.

 

از آن زمان تاکنون دولت صهیونیستی و بزرگترین حامی اش یعنی آمریکا تمام سعی خود را بر آن داشته اند تا ملت فلسطین را از صفحه تاریخ محو کنند. تخریب خانه ها، باغ‌ها و مزارع مردم، کشتار زنان و کودکان و هرگونه جنایتی که امکان وقوع دارد را فرو نگذاشته اند. فلسطینیان مظلوم که از اولین و طبیعی‌ترین حق خویش محروم و از خانه و سرزمینشان آواره شده اند، از آن زمان به مقاومت‌هایی دست زدند که انتفاضه نامیده می‌شد.

مبارزات مردم فلسطین
در تاریخ معاصر فلسطین، وجود سه انتفاضه در سال‌های ۱۹۳۲، ۱۹۲۱، ۱۹۳۹ قبل از انتفاضه اول به چشم می‌خورد، ولی هیچ یک به گستردگی انتفاضه اول نبوده است. انتفاضه اول فلسطینیان از سال ۱۹۸۷میلادی شروع شد و در سال ۱۹۹۳ با توافقنامه اسلو به پایان رسید. انتفاضه الاقصی (انتفاضه دوم فلسطین) در ۲۸ سپتامبر سال ۲۰۰۰ آغاز شد و تا سال ۲۰۰۵ ادامه داشت و انتفاضه قدس (انتفاضه سوم فلسطین) نیز در اول اکتبر سال ۲۰۱۵ آغاز شد.

انتفاضه چهارم
مردم کشور‌های مسلمان در جهان پس از موضع دونالدترامپ درباره به رسمیت شناختن بیت‌المقدس به عنوان پایتخت رژیم صهیونیستی و دستور انتقال سفارت آمریکا به این شهر، خشم خود را با تظاهرات و آمدن به خیابان‌ها نشان دادند که این جرقه شروع انتفاضه‌ای دیگر بود. از همین رو گروه‌های سیاسی و مسلح فلسطین با اعلام آماده باش سراسری و شروع «انتفاضه چهارم»، از نیرو‌های خود خواستند با متجاوزان به هر طریق ممکنی مقابله کنند. انتفاضه چهارم دارای برد و عمق راهبردی در جهان و کشور‌های اسلامی است. در واقع انتفاضه چهارم، یک گام بسیار بلند در پیروزی آرمان قدس محسوب می‌شود و می‌تواند معادلات نظام سلطه در خصوص منطقه را به طورکلی دچار تغییر و تحول کند، اما وجه تشابه میان انتفاضه چهارم با سه انتفاضه گذشته، تصمیم جدی فلسطینی‌های ساکن قدس، کرانه باختری، باریکه غزه و اراضی اشغالی ۱۹۴۸ میلادی برای منتقل شدن به وضعیت انتفاضه فراگیر و مقاومت با وسایل ابتدایی و به شکل خودجوش است.

بنابراین، انتفاضه چهارم، ورای موضوعات اساسی مانند هتک حرمت و تهدیدات علیه مسجدالاقصی است و آنچه باعث می‌شود خشم قدسی مسلمانان گسترش یابد، توطئه‌ای همه‌جانبه برای به فراموشی سپردن اولویت اصلی جهان اسلام است که به طور یقین با بیداری و وحدت مسلمانان، راه به‌جایی نخواهد برد و با شکست روبه‌رو خواهد شد. در واقع آمریکا با تصمیمی که در حمایت از رژیم صهیونیستی برای قدس اتخاذ کرد، دوقطبی صهیونیسم - اسلام را برجسته‌تر و نابودی این رژیم در خاورمیانه را تسریع کرد.

مبارزه تا نابودی کامل اسرائیل
این مبارزات حقیقتا راه را برای پیروزی نهایی مردم فلسطین، هموار می‌کند. چنانکه رهبر انقلاب می‌فرمایند:«اصل مبارزه است هیچ راه حلی جز مقاومت در قضیه فلسطین وجود ندارد.»
در نهایت به این پیش بینی حکیمانه‌ی رهبر انقلاب اشاره می‌کنیم که:«قطعا فلسطین به دست مردم فلسطین برخواهد گشت و این زائده دروغی و جعلی از صحنه‌ی جغرافیا محو خواهد شد. در این تردیدی نیست.»