عطش در میان آب / روستانشینان بندر سیریک تشنه‌اند

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجو، اسما کارجو؛* سال‌هاست که رگ‌های سیراب‌کننده‌ متصل به خانه‌های روستانشینان پشت کوه بخش مرکزی سیریک، خشکیده است. حال به ناچار روز‌های هر ماه را می‌شمارند تا موعد سیراب‌ شدنشان به وسیله تانکر‌های آب، فرا برسد. آبی که فقط کفاف ذخیره شدن برای نیازهای ضروری، یعنی آشامیدن را می‌دهد. برای بقیه مصارف باید دست به دامان آب چاه‌های غیر بهداشتی شوند و اینگونه چرخ زندگیشان را بچرخانند.

سیریک به آبی بی‌کران تکیه داده است؛ اما حیات مردمانش از عطش رو به افول است. شهرستان سیریک در استان هرمزگان با جمعیت ۴۵ هزار نفری که دارای ۷۵ روستا است و در مجاورت دریای عمان قرار گرفته است؛ اما فریاد مردمانش از کمبود آب بلند شده است.

 

سرزه، قلمویی، عاشقان، بندگرمان، گوجگ، مهمانی، پاراف و... اسم هر کدام از روستا‌های بندر سیریک را که بیاورید، اهالی رنجور از بی‌آبی و محرومیت از این نعمت بزرگ در آنجا زندگی می‌کنند که گله‌مند هستند از این شرایط بسیار سخت و دشوار! نمی‌شود درست و حسابی به نظافت محل زندگی پرداخت. دام‌ها تشنه‌اند، زمین‌های کشاورزی شوره‌زار می‌شوند حتی خودشان هم به ندرت برای آشامیدن به آب تمیز دسترسی پیدا می‌کنند. هزینه خرید آب بسیار سنگین است. نعمت بزرگی، چون دریا را دارند و تشنه‌اند! طالب همت بلند مسئولان هستند و منتظر عملی شدن قول و قرارها.

 

فاطمه خاتون ۵۳ ساله است سه بز و یک بزغاله دارد که تازه به دنیا آمده است. او اهل روستای گوجگ است. دل پری از کمبود آب دارد و می‌گوید: «هرگاه که بعد از دو ماه آبرسانی می‌شود، تمام بطری‌ها و ظرف‌ها و حتی قابلمه و کاسه‌ها را پر از آب می‌کنم تا بعد از سه چهار ساعتی که آب قطع می‌شود، حداقل برای پنج شش روز خودم و بز‌ها و بزغاله‌ها آب ذخیره داشته باشیم. وقتی ذخیره آب خانه‌ام تمام شود، به خانه‌های همسایه‌ها می‌روم و از مخزن آب آن‌ها برای آشامیدن و پخت غذا می‌آورم و برای نظافت از چاه‌ها و یا آب باران که در اطراف روستا جمع شده، آب می‌آورم. چاره دیگری ندارم».

زینب معلم روستای گدوه هم با عصبانیت می‌گوید: «از بی‌آبی به تنگ آمده‌ایم و طاقتمان طاق شده است. مگر با ۳۰ روز یک بار و یا بعضی اوقات هر دو ماه یک بار آبرسانی، آن هم تقرببا برای هفت هشت ساعت و بعد از آن قطع می‌شود، می‌توان زندگی کرد؟ تا آب از شیر جاری می‌شود، سریع مخزن‌های خانه را پر از آب می‌کنیم؛ اما حتی با قناعت هم این ذخیره‌ی اندک، کفاف زندگی را نمی‌دهد.»

 

 

برای کسب اطلاعات بیشتر در این باره به گفتگو با عبدالله رحیمی، دهیار روستای قلمویی پرداختیم و او بیان کرد: متاسفانه روستای قلمویی و روستا‌های اطراف آن از سهمیه آبی بسیار پایینی برخوردار هستند و تقریباً می‌توان گفت بحرانی‌ترین منطقه آبی در شهرستان است. زمین‌های کشاورزی سودآور بخاطر کم‌آبی از بین رفته‌اند و شبکه آبرسانی به این منطقه نیز فرسوده است.

 

رحیمی، میانگین آب‌گیری در این منطقه را هر ۵۰ روز یک بار و به مدت ۱۰ ساعت اعلام کرد و اظهار داشت: آب شرب وآب مصرفی دام‌ها از همین ۱۰ ساعت تامین می‌شود و مردم شدیداً تحت فشار هستند. چندین سال است که پیگیری دهیاری به جایی نرسیده و وعده‌های مسئولان بر حول محور وصل شدن آب‌شیرین‌کن و پیوستن آن به مدار آبرسانی شهرستان می‌چرخد؛ اما تا به حال نتیجه‌ای نداشته است.

 

دهیار روستای قلمویی منطقه پشت کوه را منطقه‌ای با ظرفیت بالا برای راه‌اندازی مشاغلی مثل کشاورزی و دامداری معرفی کرد و ابراز داشت: به دلیل مشکلات آبی نمی‌توان به طور گسترده از مشاغل مذکور بهره برد. شبکه‌های آبرسانی فرسوده و سوء‌مدیریت در حل مشکلات این رنج را چندین ساله کرده است. خط آبی که ۲۰ سال از آن می‌گذرد و سرچشمه آن از روستای راونگ شهرستان میناب است که این فاصله به خودی خود در حجم آب‌رسانی موثر است. ناگفته نماند که بیشتر جمعیت شهرستان سیریک روستایی است و در روستا‌ها متمرکز شده‌اند و نیازمند نگاه ویژه مسئولان هستند.

مدت زیادی است که مردم سیریک چشم به وعده‌های مسئولان دوخته‌اند و در انتظار اجرای طرح‌های گفته شده هستند. جاری شدن هر روزه آب از شیرآب‌ها و سهولت در بدست آوردن آن، رویای بندرنشینان سیریک شده است.

 

چندی پیش، محمد کارگر، مدیر آب و فاضلاب شهرستان سیریک در گفتگویی از اجرای برنامه‌های کوتاه‌مدت در قالب اصلاح خطوط انتقال آب، تقویت و توسعه خطوط انتقال برخی روستاها، اصلاح دستگاه‌ها در ایستگاه‌های پمپاژ و تقویت فشار آب ضمن مدیریت منابع آبی و دسترسی عادلانه آب در تمامی مناطق شهرستان به ویژه روستا‌ها خبر داده و اجرای پروژه‌های اصلاح و توسعه خطوط انتقال آب را گامی موثر در راستای توزیع عادلانه آب مشترکان روستایی بیان کرده است.

 

کارگر افزود: با تحقق این مهم تا حد زیادی در ایجاد آرامش آبی در مناطق روستایی موفق بوده‌ایم. گرچه هنوز هم تا نقطه مطلوب فاصله داریم. آب‌شیرین‌کن زیارت با ۳ هزار مترمکعب در شبانه‌روز با پیشرفت فیزیکی ۸۰ درصد و افزایش ظرفیت آب شیرین سیریک به ظرفیت نهایی ۳۷۵۰ متر مکعب در شبانه روز خواهد رسید.

چندین سال است که این اخبار سر زبان‌ها می‌چرخد؛ اما تشنگی امان مردم را بریده و کماکان با مشکلات آب دست و پنجه نرم می‌کنند.

در صدر تمام محرومیت‌هایی که اهالی روستایی شهرستان سیریک متحمل می‌شوند، محرومیت از نعمت ارزنده‌ای، چون آب قرار دارد.

عدنان سعادی‌زاده، رئیس شورای سیریک هم در گفتگویی در مورد مشکل آب روستائیان با وجود بارندگی‌های سال‌های اخیر بیان کرد: سه سال پیش با راه‌اندازی آب‌شیرین‌کن شهر بندر سیریک و بارندگی‌های خوب سال گذشته، انتظارات در بین مردم ایجاد شد که طول مدت آبگیری در روستا‌ها پایین‌تر باشد؛ اما این موضوع برعکس شده و طول مدت آبگیری در روستا‌ها تا ۶۰ روز و گاهی ۷۰ روز افزایش پیدا کرده است. هم اکنون حرف همه روستاییان این است که چرا با وجود بارندگی‌های اخیر و بهره‌برداری از آب‌شیرین‌کن شهر سیریک هنوز هم مشکل آب شرب روستا‌ها رفع نشده و برعکس مشکلات بیشتری به وجود آمده است.

احمد جمال‌الدینی، فرماندار شهر سیریک نیز در گفتگویی، تخصیص تانکر‌های سیار برای آبرسانی را چاره کار رفع مشکلات آب دانست.

 

اما برای اجرایی شدن این طرح‌ها هم نیاز به هماهنگی و نظم همگانی است. تحقیق کوچکی میان مردم، اشکال این چاره را بر ملا می‌کند. عدم برنامه‌ریزی مناسب در فواصل آب‌رسانی، توجه ناکافی در ارائه سهمیه درست خانوارها، ناعادلانه تقسیم شدن آب، عدم نظارت درست بر سهمیه‌بندی آب و مواردی از این دست، از جمله مشکلات آبرسانی با تانکر‌هاست.

امید است در آینده‌ای نزدیک، نظم درستی به طرح‌های ارائه شده برای آبرسانی مناطق کم‌بهره آبی داده شود و مردم محروم مناطق پشت کوه شهرستان سیریک بتوانند به حداقل‌ترین نیاز‌های خود یعنی بهره‌مندی از شبکه‌ آبرسانی درست و منظم برسند.