شکنجه خاموش
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، فاطمه خضری؛ بهمن خانمان سوز، جاوید شاه، شورش پنجاه و هفت، آغاز دهه زجر؛ این روزها هر زمان که به سراغ استوری های اینستاگرام، کانال ها یا گروه های تلگرام و توئیتر میرویم با این هشتگ ها مواجه میشویم که همه و همه فقط یک چیز را نشان میدهند، این مردم تاریخ را نمیخوانند! نه میخوانند و نه میدانند که این چنین اصرار دارند به دوران حکومت پهلوی برگردیم.
دوران تاریکی که نقد ناپذیری شخصیت شاه، دخالت های متعدد و بازی های سیاسی استعمارگران سلطه جو، توهین های پیاپی به اعتقادات مردم، عدم وجود آزادی بیان و سرکوب مخالفین توسط نیروهای امنیتی مثل ساواک نه تنها مردم عام بلکه تمام جریان های روشن فکری دهه پنجاه را هم به ستوه آورده بود.
جامعه تک صدایی که در آن فقط حزب رستاخیز اجازه حرف زدن داشت و آن هم حرف هایی از جنس تمجید و سایه اعلی حضرت همایونی مستدام! اگر لحظه ای این لجاجت های ساده مان را کنار بگذاریم و با منطق مان به داستان بنگریم متوجه میشویم که شرایط هرچقدر هم که نابسامان اما به عنوان مثال و برای شروع با نگاهی کوتاه به مستند "غیر رسمی" و مقایسه ی آن با دوران پهلوی در میابیم که در هیچ کجای سلطنت شاه همچین امکانی برای اقشار مختلف مردم اعم از نویسندگان، بازیگران، دانشجویان، نخبگان، نظامیون و غیره وجود نداشته است که بتوانند به راحتی با شخص اول مملکت صحبت کنند و نگرانی های عمیق و دلخوری هایشان را بی پرده به زبان بیاورند.
مشکل اصلی این روزهای مردم این است که همه خسته از فشار های اقتصادی، چشم و گوششان را بسته و هرچیزی که از طریق رسانه های غربی به آنها میرسد را باور میکنند ،حتی به دنبال صحت قضیه هم نرفته و با هر جریانی که به راه می افتد همراه میشوند. مشکلات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در سراسر دنیا و در هر زمانی وجود داشته است اما این روزها ملت ما بر این باورند که بدبخت تر از شهروندان ساکن ایران وجود ندارد و این یعنی مردم ما به سندرم شکنجه‌ی خاموش مبتلا شده اند.
ویلیام مایر افسر ارشد روانشناسی ارتش وقت آمریکا پس از تحقیقات روی زندانیان جنگ کره، دریافت، زندانیان مذکور از امکانات رفاهی مناسبی برخوردار هستند و از طرفی زندان نیز دارای حصار سفت و محکمی نیست، ولی نه تنها میل به فرار در این زندانیان وجود ندارد، بلکه رفتار آنها با سایر زندانیان فرق دارد و آمار خودکشی در آنها زیاد بوده و یا اینکه شب می‌خوابند، اما صبح هرگز بیدار نمی‌شوند!
مایر با تحقیقات گسترده دریافت که زندانبانان به زندانیانی که بدترین و فجیع‌ترین خاطره خود را در جمع دیگر زندانیان تعریف کنند و یا اینکه از هم‌سلولی خود خبرچینی نمایند، سیگار و دیگر مشوق‌هایی جایزه میدهند و یا اینکه نامه‌های زندانیان را باز کرده و فقط نامه‌هایی که حاوی خبر‌های بد و ناراحت‌کننده بود به دست صاحبانشان می‌رساندند و نامه‌های حاوی نکات خوب و مسرت‌بخش هرگز به زندانی نمی‌رسید.
ویلیام مایر دریافت که در محیط زندان فقط خبر‌های بد، خاطرات زشت و مشمئزکننده و جاسوسی و خبرچینی رواج دارد و علی‌رغم اینکه امکانات مادی خوب است، اما فشار عصبی و روحی و افسردگی ناشی از فضای سیاه به وجود آمده برای زندانیان، آنها را به خودکشی سوق داده و یا از فرط فکر و خیال دق میکنند که این شیوه شکنجه بعد‌ها به «شکنجه خاموش» موسوم شد و حکایت این روزهای ما، که مدام از طریق رسانه های خارجی به ما خورانده میشود که ما ایرانی ها دزدیم! ما هیچ پیشرفتی نکرده ایم! ما عقب مانده ایم! و مخلص کلام تمام بدبختی های جهان در ایران است.
اصل مطلب اینجاست که میان این اخباری منفی که صحت هم دارند و فشارهای اقتصادی که منکرش نمیشویم، آنقدر دروغ و شایعه به جامعه تزریق کرده اند که حقیقت رفته رفته در حال ناپدید شدن است و اکنون این وظیفه ی تشکل های دانشجویی و جوان است که با فعالیت های مستمر در شبکه های مجازی، از حقیقت این انقلاب و خون پاک شهیدان حراست کنند، مانع از بین رفتن امید در کشور بشوند و در برابر به ظاهر دلسوزان لندن نشینی که به دلار حقوق میگیرند و به فارسی نطق میکنند و جریان هایی که هر روزه به راه می اندازند، مقاومت کنند و واقعیت را به مردم نشان دهند.
فاطمه خضری - دبیر تشکیلات خواهران انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه خوارزمی
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
