اکنون ایران رسما و در عالیترین سطح اعلام کرده با دولت فعلی آمریکا مذاکره نخواهد کرد. این به معنای برداشتن یک گزینه از روی میز نیست، بلکه به معنای واقعی کردن گزینههای روی میز است.
این نوشته استدلال میکند که «مستقل از نیت حسن روحانی» باید از سخنان اخیر او استقبال کرد و تا زمانی که راه خود را عوض نکرده، نیتخوانی نکرد و در صف وحدت کشور خلل نیفکند.
نوعی حرکت ملی در ایران به سمت تکمیل تجربه برجام آغاز شده است، به شرط اینکه دولت آقای روحانی موقعیت بسیار حساسی را که در آن قرار دارد دریابد و شبکه همکار غرب در ایران کنترل شود.
دوباره در آستانه یک مذاکرات برجامی دیگر ایستادهایم؛ مذاکرات برای انعقاد یک برجام اروپایی آغاز شده و دولت آقای روحانی اراده خود را برای درگیر شدن در آن نشان داده است.
واقعیت این است که ایران حدود یک ماه مانده به موعد تصمیمگیری ترامپ درباره برجام بیش از هر وقت دیگر نیاز به استدلالی قاطع داشت که نشان بدهد غرب یک طرف صالح برای مذاکره منطقهای یا موشکی نیست.
هیچ حمایت اجتماعی واقعی از این پدیده وجود ندارد. دختر خیابان انقلاب برخاسته از متن جامعه ایرانی نیست بلکه نوعی از کنش است که تلاش می کنند به آن تحمیل کنند.
مشکلات اقتصادی بخش بزرگی از مردم ایران هیچ جای انکار و لاپوشانی ندارد. اینها همان مردمی هستند که در غائله ۹۶ هم پای کار نظام ایستادند و امید دشمن را ناامید کردند.
انحراف از اینجا آغاز شد. او از خودش و از اصولی منحرف شد که همه قدر و قیمتش به سبب پای بندی به آنها بود. نظام جمهوری اسلامی تا توانست صبر پیشه کرد شاید او بیغوله را از شاهراه تشخیص بدهد. اما نشد.
پس از نهایی شدن کار داعش در سوریه و عراق ـ و به یک معنا پس از تصرف حلب در سوریه - متحدان اسرائیل به این نتیجه رسیدند نه فقط داعش در حال از بین رفتن است، بلکه کل داستان عنقریب معکوس خواهد شد و آنکه بزودی در تنگنای راهبردی قرار میگیرد اسرائیل است، نه ایران و مقاومت.
عربستان میخواست استعفای حریری را بدل به قطع روابط همه جهان با دولت لبنان به منظور فشار به حزب الله بکند، اما حالا آنچه اتفاق افتاده التماس حریری برای بازگشت به جامعه سیاسی لبنان است.