یادداشت دانشجویی

سیاست هسته‌ای ایران در سال ۱۴۰۴، در نقطه عطفی قرار دارد. فشار‌های خارجی، تهدیدات امنیتی و تحولات فناورانه، همه نشان می‌دهند که زمان یک بازنگری جامع فرا رسیده است. انتخابی که ایران پیشِ‌رو دارد، دیگر تاکتیکی نیست؛ یک انتخاب استراتژیک برای تعیین جایگاه خود در نظم جهانی آینده است.

حکمرانی در هنگامه جنگ (wartime governance) مسئله مهمی است که علی‌رغم موضوعیت داشتن آن با وضعیت کشور در همه این سالها، به ندرت محل توجه نظام مشاوره سیاستی و مدار‌های تصمیم‌سازی کشور قرار گرفته است؛ این بی‌توجهی و بی‌نسبت بودن اجزای گوناگون تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری کشور خود آسیبی مجزاست که باید مستقلا به آن پرداخت.

در دنیای امروز، جنگ‌ها دیگر صرفاً با گلوله و موشک تعیین نمی‌شوند. میدان نبرد مدرن، ترکیبی از قدرت نظامی، روایت‌سازی رسانه‌ای، جنگ روانی و تحرکات دیپلماتیک است.

در سایه تحولات ژئوپلیتیکی و تنش‌های فزاینده منطقه‌ای، رویارویی‌های اخیر ابعادی فراتر از یک تقابل نظامی صرف یافته است.

از ابتدای انقلاب اسلامی، به عنوان کانون اجتماعی و فرهنگی پایدار و ماندگار در کنار مردم بوده و در شرایط بحرانی نیز به عنوان بستری برای تامین امنیت و همبستگی جامعه عمل کرده است.

چند روزی است رژیم صهیونیستی زیر موشک باران مداوم سپاه پاسداران انقلاب اسلامی نای نفس کشیدن ندارد.

در تقویم سرزمین‌های مظلوم، روز‌هایی هست که با جوهر اشک و خون نوشته می‌شود؛ روز‌هایی که تاریخ را از سکوت می‌رهاند و آن را به فریاد بدل می‌کند.

در پی اظهارات وقیحانه و تهدیدآمیز ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، مبنی بر اطلاع از محل اقامت رهبر معظم انقلاب اسلامی و امکان ترور ایشان، میتوان پی برد که این سخنان، اعتراف آشکار به ماهیت تروریستی سیاست‌مداران آمریکایی و نقض فاحش اصول اخلاقی، دیپلماتیک و حقوقی است.

‌نمی‌شود به تاسیسات حوزه انرژی ایران تعرض شود و نفت ۷۰ دلار باقی بماند. نمی‌شود جان کودکان ایرانی گرفته شود و جان سربازان آمریکایی باقی بماند.

دشمن کیست؟ چه چشم‌اندازی برای مقابله دارد؟ نقشه دشمن را بفهمیم و بخوانیم تا بتوانیم بفهمیم کدام کار در جهت دشمن و در خط دشمن است و کدام کار در ضد اوست.