به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو، درحالی که بیش از ۳۰ درصد نیروگاه‌های برق در دنیا از زغال سنگ برای تولید این حامل انرژی حیاتی استفاده می‌کنند، هم‌اکنون سهم زغال سنگ در تامین سوخت نیروگاه‌های ایران صفر مطلق است.
از سوی دیگر توسعه معادن زغال سنگ در ایران به دلیل محدودیت میزان و نوع تقاضا تحت تاثیر قرار گرفته و تناسبی با ذخایر زغالسنگ کشور ندارد.
بی‌توجهی به توسعه استفاده از زغالسنگ به عنوان یک منبع مهم انرژی سبب شده تا فرصت‌های بی‌نظیری در کشور‌های همسایه از دسترس ایران خارج شود، برای مثال، پس از اجلاس آب وهوایی گلاسکو و اعلام چین مبنی بر عدم سرمایه‌گذاری در توسعه زغالسنگ در خارج از این کشور، قیمت زغالسنگ در منطقه تار پاکستان با افت شدید مواجه شد و همین مسئله می‌توانست زمینه عقد قرارداد بلندمت ایران و پاکستان در زمینه واردات ذغال را مهیا کند، اما نبود برنامه استفاده از زغال در ایران به مسکوت ماندن این موضوع کمک کرد.
در اسناد بالادستی توسعه ۵۰۰۰ هزار مگاواتی زغال سنگ تا سال ۱۴۲۰ قید شده، اما این مهم تا به حال محقق نشده و با توجه به ظرفیت شبکه برق کشور و همچنین ظرفیت معادن زغالسنگ ایران و کشور‌های همسایه، هدفگذاری مذکور می‌تواند ارتقا پیدا کند.
هم اکنون تنها محدودیت فنی ساخت نیروگاه زغال سوز، عدم بومی‌سازی بویلر‌های مرتبط با این نوع نیروگاه است که تجمیع تقاضا و ساخت همزمان چند واحد نیروگاهی می‌تواند زمینه بومی‌سازی این بخش و عدم اتکا به فناوری خارج از کشور را مهیا کند.
بر اساس اطلاعات رسیده از شرکت برق حرارتی، تنها واحد نیروگاهی زغالسوزی واقع در منطق طبس، با ظرفیت ۳۲۵ مگاوات هم‌اکنون ۲۵ درصد پیشرفت فیزیکی داشته و قرار است روند ساخت این واحد نیروگاهی سرعت گیرد.
ایجاد تنوع در سبد سوخت نیروگاه‌های کشور و استفاده از زغال سنگ به عنوان یک سوخت زمینه‌ای می‌تواند راهکار مناسبی برای تامین پایدار سوخت در فصل زمستان و کاهش وابستگی نظام تولید برق کشور به گاز طبیعی به حساب بیاید.
ارسال نظرات