به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجو، اصلا مگر برشمردن کاستی ها کار سختی است و کسی هست از مشکلات جامعه بی خبر باشد؟ در چنین شرایطی اگر یک برنامه تلویزیونی چشم خود را بر نقصان ها ببندد، از سوی مخاطب متهم به «ریاکاری» می شود. اگر هم صرفا نیمه پر لیوان را ببیند، کم تر کسی آن را جدی نمی گیرد.
با این حساب، نگه داشتن اندازه به طوری که برنامه ای برچسب «وسط بازی» هم نخورد، کاری است حساس. محمد دلاوری و همکارانش آن قدر تجربه ، سابقه و شناخت دارند که وقتی تصمیم به تولید برنامه «بی واسطه» گرفتند، همه جوانب و الزامات کار رسانه ای را رعایت کنند.
برای رسانه و کارکرد آن تعریف هایی مطول وجود دارد که خلاصه اش می شود ابزاری برای انتقال پیام از فرستنده به گیرنده. طبعا بسته به ماموریت هر رسانه و هر برنامه مخاطب هدف متفاوت است و از شهروندان عادی تا مسولان را دربرمی گیرد.
مخاطب «بی واسطه» هم مردم جامعه هستند و هم مسولان. از این رو است که دلاوری هر بار سراغ یک مدیر می رود و با او مصاحبه انجام می دهد تا مخاطب بداند پشت دیوارها چه خبر است. آن چه در این فرآیند مشخص است این که مجری از نقدهای جدی و بدون تعارف ابایی ندارد اما صرفا نیش نمی زند بلکه فرصتی بوجود می آورد تا مسولان از کارنامه خود هم دفاع کنند.
رویه دلاوری در «بی واسطه» کاملا متفاوت از شیوه او در برنامه ای چون «تهران بیست» است. او آن جا مدیران و مسولان را هدف نقدهای تند و تیز قرار می داد که البته از سر دلسوزی و دغدغه مندی بود و همچنان تلویزیون به چنین برنامه هایی نیاز دارد. کما این که پیش تر در «صرفا جهت اطلاع» چنین می کرد و بعد از چند سال بساط برنامه جمع شد!
دلاوری حالا در «بی واسطه» تغییر روش داده است و ضمن داشتن زبان سرخ، با مسولان همدلانه برمی خورد می کند. حتما بخشی از این اتفاق حاصل طراحی سازندگان برنامه و سفارش سازمان اوج به عنوان نهادی حکومتی است. نتیجه ای که بدست آمده اما نه رنگ و بوی سفارشی دارد و نه برنامه صرفا محملی است برای ارائه بیلان کار. این مساله را می توان در مصاحبه های دلاوری با محمد محمدی بخش رئیس سازمان هواپیمایی کشور ،قدرت الله محمدی مدیرعامل سازمان آتش نشانی،علیرضا دبیر رئیس فدراسیون کشتی ایران ، مهدی دوستی استاندار هرمزگان، علی سلاجقه رئیس سازمان حفاظت محیط زیست و ... دید که حتی پرسش های انتقادی دلاوری و پاسخ های نه چندان قانع کننده، تیتر رسانه های مختلف شده است. در همین مصاحبه ها اما فرصتی بدست آمد تا مخاطبان از پیشرفت ها اطلاع یابند.
تاکید مدام مجری در قسمت های مختلف «بی واسطه» بر این که برغم اتفاقات خوب همچنان نیاز به کار و اصلاح روند است، نشان از آن دارد که برنامه نه دنبال سفید سازی است و نه سیاه نمایی. دلاوری و همکارانش هم هشدار می دهند و هم امید. چنین روشی بنظر، بهترین فرم برنامه سازی است که البته نمونه های زیادی از آن در تلویزیون دیده نمی شود. مثلا یک برنامه مناظره محور کام ها را تلخ می کند و وجوه منفی را برجسته؛ در مقابل، برنامه ای طنز محور نگاهی یک طرفه به مسائل دارد و به اصطلاح از آن طرف بام می افتد.
فعلا «بی واسطه» باوجود نقدهایی که می توان به آن وارد کرد، منطبق با استاندارد برنامه سازی و نیز تعریف درست رسانه گام برداشته است.