آشنایی با اسرای زن فلسطینی+فیلم

 گروه بین الملل خبرگزاری دانشجو، نرگس عبدلی؛ * به نقل از الجزیره، بر اساس گزارش مشترک سال ۲۰۲۳ که توسط کمیسیون امور زندانیان، باشگاه زندانیان فلسطین، بنیاد آدامیر برای مراقبت از زندانیان و حقوق بشر و مرکز وادی حلوه در اورشلیم. منتشر شده است، ۳۱ زندانی زن و ۱۶۰ زدختر و پسر بچه در زندان‌های اشغالی هستند.

 در طول سال ۲۰۲۳، سازمان‌های حقوق بشری حدود ۲۳۰۰ بازداشت را ثبت کردند که شامل «بیش از ۳۵۰ کودک که اکثریت آن‌ها اهل بیت‌المقدس هستند و ۴۰ زن و دختر» بودند. میسون موسی الجبلی از جمله مسن‌ترین زندانیان زن است که در زندان‌های اشغالی به سر می‌برد.

 زندانی میسون موسی الحبلی در سال ۱۹۹۵ در خانواده‌ای اهل روستای الشواره در شرق شهر بیت لحم متولد شد. وی پس از پایان تحصیلات دبیرستانی، برای تحصیل در رشته ادبیات انگلیسی به دانشگاه قدس در ابودیس پیوست، اما تحصیلات خود را به پایان نرساند، زیرا در سال ۲۰۱۵ دستگیر شد. الجبلی در ۲۹ ژوئن ۲۰۱۵ پس از ضربه چاقو به یک سرباز زن اسرائیلی در ایست بازرسی "گنبد راحیل" که به جراحات جزئی و متوسط منجر شد، دستگیر شد، اما سربازان اشغالگر میسون را کنترل کرده و پس از ضرب و شتم شدید او را دستگیر کردند. در همان زمان، نیرو‌های اشغالگر در یک عملیات جستجوی کامل به خانه خانواده میسون در شرق بیت لحم یورش بردند، بسیاری از محتویات آن را تخریب کردند و به تعدادی از اعضای خانواده حمله کردند.

 صدور حکم در مورد میسون ۱۴ بار به تعویق افتاد تا اینکه او در نوامبر ۲۰۱۶ به ۱۶ سال زندان محکوم شد و مدت محکومیت خود را در زندان دامون سپری خواهد کرد. وی پس از آزادی امل طقطقا که از او بزرگتر بود، در پایان سال ۲۰۲۱ به عنوان مسن‌ترین زندانی زن فلسطینی که هنوز در زندان‌های رژیم صهیونیستی است، به عنوان رئیس زندانیان زن انتخاب شد و محکومیت وی در دسامبر ۲۰۲۱ به پایان رسید.

 روان نافذ محمد ابومطر زن اسیری است که در سال ۱۹۹۴ در یکی از روستا‌های رام الله به دنیا آمد. مقامات اشغالگر روان را به حمله با چاقو به یک سرباز و مجروح کردن وی با جراحات جزئی متهم کردند که محاکمه وی ۱۱ بار به بهانه تکمیل مراحل قضایی به تعویق افتاد و سپس در سال ۲۰۱۶ به ۹ سال زندان و ۴۰۰۰ شیکل جریمه نقدی محکوم شد. تعرض به وی در حین دستگیری منجر به شکستگی‌های متعدد گردن و کمر، بیماری‌های معده و بینی شده و به دلیل بی توجهی مدیریت زندان به وضعیت بهداشتی و محرومیت عمدی از درمان، وضعیت سلامتی وی به طور مداوم وخیم است.

 شروق صلاح ابراهیم دویت اسیر دیگری است که در دانشگاه بیت لحم تحصیل می‌کرد. شروق در ۷ اکتبر ۲۰۱۵ زمانی دستگیر شد که در حال رفتن به نماز در مسجدالاقصی بود که شهرک نشینی سعی کرد حجاب او را بردارد، به همین دلیل از خود دفاع کرد، سپس گلوله‌های شهرک نشینان به سمت او بارید و از فاصله‌ی نزدیک به سینه شانه و گردن او اصابت کرد. این دانشجوی دانشگاه بیت لحم در آن زمان ۱۸ سال بیشتر نداشت و با وجود اینکه هیچ سلاحی به همراه نداشت، اشغالگران او را به تلاش برای چاقو زدن به یک شهرک نشین متهم کردند؛ و علی رغم جراحت‌های خطرناکش، قبل از ازندانی کردنش نیم ساعت او را روی زمین رها کردند همچنین در وضعیت خونریزی ۴ روز در بیمارستان ماند تا عمل جراحی شود.
إسراء جعابیص دیگر اسیری است که در ۱۱ اکتبر ۲۰۱۵، در حالی که از شهر اریحا به بیت المقدس باز می‌گشت، در نزدیکی ایست بازرسی الزعیم، خودروی وی خراب شد، سپس نیرو‌های اشغالگر با دیدن این صحنه به روی خودرو وی تیراندازی کردند که منجر به انفجار سیلندر گاز آن شد. در نتیجه اسراء دچار سوختگی از درجه یک تا سوم شد که ۵۰ تا ۶۰ درصد بدنش را درگیرکرد. وی در این حادثه تمام انگشتان دستش را از دست داد، صورتش بر اثر سوختگی بدشکل شد، و گوش‌هایش به سرش چسبید. در نتیجه چسبندگی پوست در نواحی مختلف توانایی خود را برای بالا بردن دستان خود از دست داد. اما مقامات اشغالگر او را به اتهام تلاش برای کشتن یک سرباز اسرائیلی دستگیر و او را به ۱۱ سال زندان محکوم کردند، افزون بر این از درمان مورد نیاز اسرا ممانعت کردند و علیرغم نیاز به ۸ عمل جراحی، عمدا از او غفلت کردند.

 خانواده اسراء از طریق موسسات بشردوستانه داخلی و بین‌المللی تلاش کردند تا با پوشش تمام هزینه‌ها، مجوز پذیرش پزشک برای درمان دخترشان را دریافت کنند، اما اداره زندان اسرائیل از انجام این کار خودداری کرد فعالان رسانه‌ای نیز با فعالیت‌های رسانه‌ای و انتشار هشتک و توئییت برای آزادی او تلاش کردند، اما تمامی تلاش‌ها با ممانعت و رد مواجه شد.

 أمانی الحشیم، مرح جودة بکیرنورهان إبراهیم خضر عواد، شاتیلا أبو عیادة، عائشة الأفغانی و فدوى حمادة نیز از دیگر زنان اسیری هستند که به دلیل اتهامات بی اساس حد اقل به ۱۰ سال زندان در زندان‌های رژیم اشغالگر محکوم شدند در حالی که در زندان‌ها از وضعیت جسمی و بهداشتی مناسبی برخوردار نیستند و از هرگونه ارتباط با افراد و خانواده هایشان محروم هستند.