به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجو، در برنامۀ تکیه که به همت استاد علیرضا پناهیان در کربلای معلی برگزار شد، موضوع "چگونه بهتر قرآن بخوانیم" با محوریت اشک و احساسات در هنگام قرائت قرآن مورد بحث و بررسی قرار گرفت. این جلسه به بررسی مهارتهای لازم برای ایجاد تحول در شیوههای قرآن خواندن اختصاص داشت.
علیرضا پناهیان در برنامه تکیه در خصوص آداب بهتر خواندن قرآن صحبت کرد و در ابتدا به 3 اصل مهم اشاره کرد:
علیرضا پناهیان در این برنامه تصریح کرد که اشک هنگام قرائت قرآن، نوعی مهارت است.وی در ادامه گفت: اشک ریختن با قرآن جدای از اینکه یک احساس و هیجان مثبت خاصی لازم دارد، یک مهارت هم هست. جدای از اینکه حال خوش معنوی و تقربی به قرآن و مقام مقدس قرآن لازم دارد، نیاز به تمرین هم دارد. خیلی از ما احساسات خوب در وجودمان هست اما بلد نیستیم آن را چطور ابراز کنیم، یاد نگرفتهایم. امیدوارم در آینده شاهد مجالسی باشیم که در آن مجالس در کنار قرائت قرآن، به صوت حزین اشک هم ریخته شود و مردم گریه کنند.
وی ادامه داد: اشک ریختن اولیاء خدا هنگام قرائت قرآن علنی بوده است. سیرۀ و روش برخورد رسول خدا(ص) با قرآن هیچوقت از موضع بالا نبود. ما این سنت و سیرۀ اولیاء خدا را در خودمان نمیبینیم و از این سیره خیلی فاصله داریم ولی باید به سمتش حرکت کنیم. چنین مجالسی ممکن است ظاهراً سرشار از احساسات باشد، ولی مملوّ از معرفت است. چون بدون معرفت نمیشود به این مقام رسید. اگر ما به درونمان مراجعه کنیم، در اعماق قلبمان چشمههایی از معرفت را میبینیم؛ پس با دقت و تمرین، احساسات معنوی خودمان را همراه با قرآن قرار دهیم. گریهکردن احساساتی است که یک مقدار خصوصی است و بعضیها ممکن است گریه را دونشأن خود تلقی کنند ولی گریهکردن درِ خانۀ خدا، گریه کردن بر مصائب اهلبیت(ع) قصهاش فرق میکند.
پناهیان افزود: بحث ما دربارۀ تحولی است که باید در کشور، در شیوۀ قرآن خواندن ایجاد شود. با اشک شروع کردیم، با سخن گفتن از گریه کردن با قرآن کریم، اینکه بدانیم شاخص کجاست و چیست؟ شاخصی که پای قرآن خواندن درست است. محافل اینچنینی را باید به مرور پیدا کنیم. محافل زیبای قرآنی که آغازی برای حرکت ما هستند. طبیعتاً این یک بحث مستمر و آموزشی است. گام به گام باید خدا کمکمان کند تا بتوانیم خوب قرآن بخوانیم و از آیات قرآن کریم حظّ ببریم.
وی ادامه اظهار کرد: اولین قدم برای رسیدن به یک قرائت قرآن خوب این است که ما تعریف خوبی از قرآن داشته باشیم و دقیقتر اینکه، تلقی خوبی از قرآن داشته باشیم. نگرش ما نسبت به کتاب خدا و کلام خدا چیست و چگونه باید باشد؟ پاسخ این سؤال را هرکسی باید برای خودش داشته باشد. امام صادق(ع) میفرماید: « مَنْ قَرَأَ اَلْقُرْآنَ وَ لَمْ يَخْضَعْ لِلَّهِ وَ لَمْ يَرِقَّ قَلْبُهُ وَ لاَ يُنْشِئُ حَزَناً وَ وَجَلاً فِي سِرِّهِ فَقَدِ اِسْتَهَانَ بِعِظَمِ شَأْنِ اَللَّهِ تَعَالَى مصباح الشريعة، ج۱، ص۲۸»؛ کسی که قرآن بخواند و برای خدا خضوع نکند و قلبش رقّت پیدا نکند و آن غم زیبا در دلش پیدا نشود، خسران بزرگی را دچار شده است.