به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، متن اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه های سراسر کشور در دیدارِ رمضانی دانشجویان با رهبر معظم انقلاب، به شرح زیر می‌باشد:
سلام گرم و خالصانه اعضای اتحادیه انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه های سراسر کشور را محضرتان تقدیم می‌نمایم.
پیشرفت های نظام جمهوری اسلامی ایران طی ۵ دهه گذشته در حوزه های راهبردی و تخصصی، علمی و عمرانی، امنیتی و نظامی، دفاعی و هسته ای، اگرچه موجب حیرت تحریم کنندگانِ همیشگی کشور گردیده، اما به دلیل عدم توازن با پیشرفت اجتماعی، مورد توجه و تأملِ مردم در ارزیابی کلی از کارآمدی کشور قرار نگرفته است.
پیشرفت اجتماعی مربوط به حوزه هایی است که ارتباط بیشتری با روزمره مردم دارد. از جمله رفاه اجتماعی، آموزش و پرورش، و بهداشت و درمان.
نخست ؛ رفاه اجتماعی:
تامین حداقلِ رفاه، وظیفه دولت است. اما این وظیفه، برای بخشی از جامعه به آرزو بدل شده است. بانک ها از اختیار دولت ها خارج شده‌اند، بانک ها آدم برمی دارند و آدم می نشانند، به خاطر حفظ برخی از بانک ها، به اندازه نیمی از نیاز کشور، پول خلق می‌شود، تورم تولد می‌یابد، بزرگ می‌شود و به کفِ خیابان می‌آید. آنجاست که از مالِ مردم ایران به نام ایران ، مال می سازند و معیشت مستضعفین برایشان مهم نیست. خلاصه تا بانک‌ها به این نحو اداره می‌شوند، هرچه در اقتصاد مردمی بکوشیم، آب در هاون کوبیده ایم.
رهبر عزیز انقلاب
یکبار در همین جلسه فرمودید:«اسم را بدون محتوا به کار نبرید». در اقتصاد نیازمند بازسازی انقلابی هستیم، بی آنکه حرمت کلمه«انقلابی» را با ایده‌هایی ناپخته و «شبه علمی» ، یا اضافه کردن بدون پیشوند و پسوند اسلامی به اقتصاد بشکنیم.
به نظر ما، در شرایط کنونی شبکه ای از مواسات، با حمایت های دستگاهی و مردمی باید ایجاد شود. جامعه ایران به حسب آنچه در جنگ و کرونا و ایام دیگر تجربه کرده است، ظرفیت مناسبی برای ایده های مواساتی دارد. از سوی دیگر نیاز به ایده های جدید دانشگاهی، و بهره گیری از ایده های جایگزین ، همچون اقتصاد دریا محور و دانش بنیان به جای اقتصاد نفتیِ تحریمی می‌باشد. علی رغم تمامی پیشرفت ها، در حوزه دانش بنیان هنوز ساختاری پرکار و پیشرو، برای بکارگیری دانشِ تولید شده جهت ارتقای کیفیت زندگی مردم نداریم.
اقتصاد ایران نیاز به حضور دانشگاه و مردم دارد، با اقتصاد مردمیِ دانشگاه محور، دیگر شاهد این نیستیم که هر از چند گاهی عده ای خبیثانه برای رسیدن به مقاصد سیاسی و یا به دنباله سوداگری خود دست به گروگان گیری معیشتی مستضعفین بزنند.
دوم؛آموزش و پرورش
با گذر از دو گانه مدارس پولی و غیر پولی امروز باید از مدارس آینده دار و بی آینده صحبت کنیم. ما، در جمهوری اسلامی، اساسی ترین رکنِ اجتماعی شدن کودک و نوجوان را، رها کرده ایم. مهم‌ترین پایگاه تولید انسانِ مؤثر برای ساخت ایران را، بی پناه گذاشته ایم. آیا بودجه کافی نداریم؟ فقط در یک فقره و در زمانی که حقوق معلمین به نیمه ی ماه هم نمی‌رسد. بودجه چند هزار میلیاردیِ اختصاص یافته به سازمان های فرهنگی گوناگون، به جیب پیمانکارانی می‌رود که خروجی اقدامات آنها، فرهنگ سازی بنری در سطح شهرها است. این خطاها برای نظامی، در آستانه ۵۰ سالگی، بد و تکراری نیست؟
نگرانی جدی در مدارس ما، عدم وجود تربیت درست بر اساس فرهنگ ایرانی-اسلامی است. باری، چه زیبا فرمودید که دانش آموز ما باید به ایرانی بودن خودش افتخار کند! که افتخار کردن هم دارد. اما پیش از دانش آموز آیا خود معلم نباید به این هویت افتخار کند!
ایران، مسئله و دغدغه چه تعداد از کادر آموزشی ماست؟ اگر خدای ناکرده بخشی از جامعه ی آموزشی کشور، فاقد تعهد لازم به ایران و اسلام باشند، کتاب های آموزشی توانسته جایشان را پرکند؟ تحقیقاً باید عرض کنیم که جای خالی مفاخر، در تألیف کتب درسی حس می شود. اساتید دانشگاهی و دانشجویان متخصص باید نقش مهم خود در این حوزه را ایفا کنند.
نکته دیگر آن است که در بخش مهمی از دستگاه‌های فرهنگی و آموزشی ما، مدیران کم سواد، با فتواهای صد من یک غاز، برای چندصباح ماندن بیشتر روی صندلی، دوگانه غلط ایران یا اسلام را پررنگ می‌کنند تا مثلا خود را اسلامی تر و یا انقلابی تر معرفی کنند! آیا این دوگانه، دوگانه مد نظر دشمنان نیست؟ آیا می‌خواهیم بگوییم که ما به عنوان ایرانی مسلمان، تاریخی ۴۶،۴۵ ساله داریم؟ حیف نیست که در رویکردهای آموزشی جای خالی تاریخ پرافتخار ایرانی، اسلامی و شیعی،نادیده گرفته شود؟ حال آنکه زلف حقیقت جمهوری اسلامی به زلف بوعلی ها، ملاصدراها، فردوسی ها، ابوریحان ها و … گره خورده است.
حسنین هیکل روزنامه نگار مصری، چندسال پیش از این با اشاره به موفقیت های منطقه ای ایران گفته بود: ایران پس از ۲۵۰۰ سال به مدیترانه برگشت. جمهوری اسلامی وارث حقیقی قدرت ایران است و باید این موضوع را سر دست بگیرد
بهداشت و درمان
در حوزه علوم پزشکی با به اسیر گرفتن دانشجو و فرآیندهای آزاردهنده، او را به دامن کشورهای حاشیه خلیج فارس می‌فرستیم. افرادی که عموما راضی به رها کردن خانواده های خود نیستند، بخاطر عدم تناسب میان درآمد و فشار کاری ترک وطن می‌کنند. واقعیت آن است که با بهانه کمبود نیرو در بیمارستان ها، اضافه کار اجباری را برای پرستاران تجویز می‌کنند و در نهایت متخصصان در بیمارستان های دولتی کار را به دستیاران سپرده و خود را در جریان تجارت به جای طبابت غرق می‌کنند.
برای برقراری عدالت اجتماعی در حوزه بهداشت و درمان، نیاز به ایده هایی داریم که درمان را ارزان و فراگیر کند. این ایده ها جز از دل دانشگاه و کارنخبگان بیرون نمی‌آید.
مصداق اساسی آن درست در زمانی است که شرکت های دانش بنیان توانسته اند ربات های جراح را تولید کنند، ولی وزارت بهداشت ما گامی در جهت عدالتِ درمانی و بهره مندی مناطق مختلف از پزشکان حاذق برای انجام جراحی به وسیله همین ربات ها برنامه‌ای ندارد. یا آنکه توزیع نامتوازن دارو و فاصله طبقاتی در کشور، با جان آدمیزاد بازی می‌کند.
آقا جان
ما اعتقاد داریم که مسیر پیشرفت اجتماعی از میان مردم است نه از راه ملتمسینی که میان آمریکای ترامپ و آن پیرمرد پرحاشیه قبلی تفاوت قائل هستند، نتیجه مذاکره با آمریکا، عاقبت چشم آبی های اوکراین است که هم خاک کشورشان را دادند و هم منابع آن را. ماجرای اوکراین به حقیقت،شعار نه شرقی و نه غربی را معنا بخشید.
در چنین شرایطی دانشگاه به عنوان اَبَر حلقه میانی می تواند نقش آفرینی درستی در جهت پیشرفت اجتماعی داشته باشد منتها دانشگاه در ۲ حوزه نیاز به تحول اساسی دارد.
۱)بازسازی نقش دانشگاه در اجتماع
۲) تحول در ساختار ها و فرایند های دانشگاه
ارزش و جایگاه اجتماعی دانشگاه در انظار عمومی نیاز به بازسازی دارد که در این زمینه صدا وسیما می تواند ایفاگر نقش جدی باشد.
مع الاسف در دوران کنونی، جای رسمیت بخشی به نخبگان حقیقی در حوزه های مختلف؛ افرادی پررو و همیشه طلب کار در حال الگوسازی برای دانشجویان هستند که همیشه از نام و نان ایران خورده اند اما در بزنگاه ها جز به ایران ستیزی دست به اقدامی نزده اند.
بخشی از مسئله نخبگان و مهاجرتشان به سبب کمبود امکانات نیست بلکه علت؛ عدم استفاده از ظرفیت و کسب احساس مفید بودن و اثرگذاری آنان در جامعه است.
آقاجان
دانشگاهی می تواند مبدا پیشرفت اجتماعی باشد که مستقل باشد، دانشگاه مسقل دانشگاهی است که با آمد و شد دولت ها بدنه مدیریتی آن تغییر نکند و انتصابات تخصصی و علمی در اولویت باشد نه انتصاب های سیاسی که در دولت چهاردهم بر خلاف شعار وفاق رئیس جمهور شدت گرفته است. آقایانِ دولتی این روز ها، با لیست گسترده ای از انتصابات مسئله دار؛ از فعالان فتنه گرفته تا افراد فاقد شانیت علمی؛ پیشرفت دانشگاه را قربانی منازعات سیاسی خود کرده اند.
دانشگاه مستقل دانشگاهی است که اساتید آن، صرفا کارمندانی با حقوق بالاتر نباشند. پشت درب بسته اتاق های خود ننشینند. کنار دانشجو و میان جامعه باشند. مسائل مردم را مسائل خود بدانند و برای حل آن شب از روز نشناسند.
یکی از دلایل اصلی ضعف دانشگاه انفعال شورای عالی انقلاب فرهنگی است .این شورا برای نقش آفرینی موثر نیاز به انقلابی تمام عیار درون خود دارد! که در نتیجه آن شورای عالی، فراتر از تغییر کاریکاتوری سرفصل های درسی، پیگیری مسائل بنیادین را رها نکند.
آقاجان
حوادث یکسال گذشته منطقه و حمایت جهانیان از مقاومت در قلب دانشگاه های آمریکا بار دیگر ثابت کرد گفتمان انقلاب اسلامی، از زنده ترین گفتمان های رهایی بخش دنیاست. اما مع الاسف دانشگاه، دِین خود را به این گفتمان ادا نکرده است. به نحوی که برخی اساتید متاثر از آموزشهای دست چندم غربی به جای تکیه بر خودباوری، نسخه خود تحقیری بر جوانان ایرانی تجویز می‌کنند. البته میدانیم که روشنفکران خود تحقیر امروزی در تاریخ، منفور آیندگان خواهند بود.
در برابر این انفعال امروز باید دانشگاه تحول آفرین پیشبرنده گفتمان انقلاب اسلامی باشد دانشگاه های ما عمیقا نیاز به تحولی از جنس انقلاب ۵۷ دارند و ما امید داریم در سایه این تحول، دانشگاه پرچمدار عدالت و پیشرفت و زمینه ساز تمدن نوین اسلامی برای تحقق قیام جهانی حضرت حجت باشد.
والسلام علیکم و رحمت الله
ارسال نظرات