شهید مرتضی آوینی؛ روایت‌گر حقیقتی که هرگز نمی‌میرد

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، فروردین دوباره آمده، و بیستمین روز این ماه، بار دیگر دل‌های دوستداران هنر انقلاب اسلامی را به یاد مردی می‌برد که با قلم و تصویر، حقیقت را روایت کرد—مردی که صدایش هنوز در قاب‌های مستندش طنین‌انداز است، و اندیشه‌اش در جان هنر متعهد جاری مانده است؛ شهید مرتضی آوینی.

مزار شهید آوینی؛ ایستگاه تأمل و عهد دوباره

در این روز، قطعه ۲۹ بهشت زهرا (س)، مزار شهید آوینی میزبان کسانی بود که دل در گرو راه او داشتند. گل‌های تازه در اطراف مزار گسترده شده بودند، انگار هر شاخه گلی، راوی یک عهد و یک یادآوری بود—عهدی برای ادامه مسیر او، یادآوری از نامی که همواره زنده است.

درخت کنار مزار، با شاخه‌هایی که سربند‌های شهادت از آن آویخته بودند، با وزش نسیمی ملایم حرکت می‌کرد، همانند یک پیام خاموش برای رهگذرانی که به دیدار آمده بودند. برخی لحظاتی در کنار مزار ایستادند، چشمانشان بسته، دل‌هایشان در خاطراتی که با آثار آوینی گره خورده بود، سیر می‌کرد. فاتحه‌ای زمزمه شد، اشکی آرام بر روی گونه‌ها لغزید، و سکوتی سرشار از احترام، مزار شهید را در آغوش گرفت.

مرتضی آوینی؛ مردی که هنر را به حقیقت پیوند زد

شهید آوینی تنها یک مستندساز نبود؛ او یک اندیشمند بود، یک روایت‌گر که هنر را از سطح تصویر و قاب فراتر برد و آن را به حقیقت پیوند زد. آوینی هنر را به چشم وسیله‌ای برای نمایش زیبایی نمی‌دید، بلکه آن را مسیری برای فهم واقعیت و اتصال انسان به جوهره‌ی مقاومت و ایثار می‌دانست. مستند‌های او نه‌تنها لحظه‌های تاریخ را ثبت کردند، بلکه با جان مخاطب سخن گفتند؛ با تصاویر خاکی، با صدایی آرام و باورمند، با کلماتی که حقیقت را فریاد می‌زدند.

کتاب‌های شهید آوینی، همچون «فتح خون»، هنوز هم در میان نسل‌های جدید خوانده می‌شوند، و هر صفحه آن، یادآور نگاه ژرف و تأملات عمیق او درباره شهادت و هنر انقلاب است.

هنر متعهد؛ راهی که آوینی آغاز کرد و هنوز ادامه دارد

هفته هنر انقلاب اسلامی، درست در سالروز شهادت او آغاز می‌شود؛ گویی این تقارن، خود تأکیدی است بر مسیر جاودانه‌ای که او برای هنر ترسیم کرد. امروز، هنرمندانی که دل در گرو هنر متعهد دارند، به آثار او رجوع می‌کنند تا حقیقت را از پس قاب‌ها، از میان واژه‌ها، از میان نگاه‌های خالص او بیابند.

آوینی ثابت کرد که هنر، اگر در مسیر آرمان و حقیقت باشد، هرگز فراموش نمی‌شود. هنر او، صدا و تصویرش، حتی سال‌ها پس از شهادتش، همچنان از مقاومت، ایثار و آرمان‌های بلند سخن می‌گوید.

صدایی که خاموش نمی‌شود

امروز، بیستم فروردین، سالروز شهادت مرتضی آوینی است. اما شهادت پایان راه نبودند و نیستند. مزارش با گل‌های تازه پوشیده شده است، سربند‌های شهادت هنوز در باد می‌رقصند، و در دل هنرمندانی که در مسیر او قدم برمی‌دارند، صدای او همچنان زنده است—صدای حقیقت، صدای هنر متعهد، صدای مردی که از قافله نور جا نماند.

خبرنگار مهلا رنجبران