شکرگزاری پای درس جواد الائمه (ع) در نگاه مرحوم علامه مصباح یزدی

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، برای این که ما شکر نعمت‌های خدا را به جا بیاوریم باید اول هر خوبی را بگوییم از اوست؛ حتی اراده خیری که در ما پیدا می‌شود. خدایا تو این نعمت را به ما دادی من خودم که نداشتم.

یک حدیث از امام جواد (علیه السلام) راجع به ازدیاد نعمت بخوانم. یک سفری امام جواد (صلوات الله علیه) از مدینه به کوفه تشریف می‌آوردند. به حسب نقلی که در روایت هست یک شترداری که شترش را کرایه کردند و خودش هم همراهشان بود، ساربان بود، شتردار بود، از مدینه ایشان را برد تا کوفه تا عراق.

وقتی حضرت رسیدند چهارصد دینار به او دادند. چهارصد دینار خیلی پول است؛ فرض کنید هر دیناری یک سکه آزادی حساب کنیم. چهارصد دینار طلا حضرت دادند به این شتربان که با آن‌ها بود. این به طمع افتاد که آقا بیشترش کنید خب جواد است دیگر جود و کرم حضرت را دید به طمع افتاد.

حضرت فرمودند: «لاینقطع المزید من الله الا ان ینقطع الشکر؛ زیادی نعمت از سوی خدا قطع نمی‌شود مگر آنکه شکرگذاری قطع شود.»

اولا اشاره بود به این که این‌ها زیاد است. حق تو این قدر نبود. بعد هم این نعمت خداست. نمی‌گویم من دادم: «لاینقطع المزید من الله».

بعدش هم این که بیشتر به تو نمی‌دهم، چون قدردانی نکردی می‌فهمی که این قدر حقت نبود تو به جای این که قدردانی کنی و تشکر کنی تازه داری چانه می‌زنی که بیشتر بگیری تو استحقاق نداری؛ و بدان اگر بعد از این هم شکر نعمت‌های خدا را به جا نیاوری نعمت خدا قطع می‌شود. [حضرت فرمود:]اگر شکر قطع شد منتظر باشید نعمت قطع می‌شود؛ بنابراین برای این که ما شکر نعمت‌های خدا را به جا بیاوریم باید اول هر خوبی را بگوییم از اوست؛ حتی اراده خیری که در ما پیدا می‌شود. خدایا تو این نعمت را به ما دادی من خودم که نداشتم.

من چیزی نبودم تا اراده‌ای داشته باشم، تا قدرت تصمیم گیری داشته باشم، تا وسایلش برایم فراهم شود، حتی تا این جا هم باید آدم خودش را مدیون خدا بداند تا خدا توفیق دهد که خدایا توفیق بده که من باز هم این کار خیر را اراده کنم، انجام دهم، از وسایل استفاده کنم.

این اولین مرتبه شکر است که آدم لا اقل به زبان بگوید که برای توست.