میزانسن مصاحبه مسعود پزشکیان با تاکر کارلسون از نصفه پرچم تا اختصاص لحظات کوتاه به جنایت جنگی!

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، مصاحبه مسعود پزشکیان با تاکر کارلسون خبرنگار مطرح آمریکایی که یک در زمره مصاحبه‌های ریموتی محسوب می‌شود محتوایی دارد که سیاسی است و اهالی آن واکنش‌های متفاوتی به آن دارند. اما آن چیزی که می‌تواند مورد تحلیل و نقد قرار بگیرد بحث زیبایی شناسی که در محتوا‌های سیاسی در سطح ریاست جمهوری به عنوان روایت نمادین قدرت یک کشور شناخته می‌شود.

«لوکیشن» و «میزانسن» هر مصاحبه سیاسی بخش مهمی از یک پیام هستند

قاب، نور، المان‌ها و عناصری و در مجموع میزانسنی که در اینگونه مصاحبه‌ها به کار گرفته می‌شود اهمیت شایانی دارد؛ و نباید از این موضوع مهم چشم پوشی کرد که «لوکیشن» و «میزانسن» هر مصاحبه سیاسی بخش مهمی از یک پیام هستند.

آنچه در تصویر مصاحبه اخیر بیش از هر چیز توی ذوق می‌زد، «قاب تخت» و نورپردازی نازیبای سوژه ایرانی بود. مخاطب غربی که پوتین را در کرملین دید، یا روحانی را در هتل نمایندگی ایران در سازمان ملل، این بار پزشکیان را در یک قاب شبیه تماس تصویری اسکایپ می‌بیند؛ بدون جلوه‌ای از پرستیژ ریاست‌جمهوری.

عمق فاجعه در عمق کم صحنه

عمق کم صحنه‌ای پزشکیان در آن قرار دارد و رنگ سرد و نوردهی آماتور در مقابل پالت رنگی هماهنگ و گرم تاکر کارلسون و عمق صحنه با تفکیک سوژه که در آن است قرار میگیرد. نورپردازی روزنامه نگار آمریکایی هم سه نقطه‌ای و گرم است و محیطی شخصی و گرم را نشان می‌دهد در حالی که در مقابل باید پزشکیان را در شرایط ابهت، اقتدار با عمقی بی کران و حمایت شده از ملتی بزرگ نشان می‌دادیم. عدم فاصله گذاری پرشکیان با تصویر هم در مقابل فاصله گذاری درست تاکر کارلسون قرار می‌گیرد.

از نصفه پرچم تا اختصاص لحظات کوتاه به جنایت جنگی!

اما فراتر از همه اینها عناصر اصلی ملی کشورمان ایران است که دچار بی اهمیتی در سوژه مصاحبه کننده یعنی مسعود پزشکیان است، نصفه بودن پرچم ایران به عنوان اصلی‌ترین نماد ملی در قاب تصویر مصاحبه و همچنین نشان دادن لحظاتی کوتاه از نماد تجاوز، ظلم و همچنین نقض اولیه‌ترین حقوق بشر و حقوق بشردوستانه یعنی تصویر کودکان شهید عمق فاجعه مصاحبه کم عمق رئیس جمهور است که نشان از ضعف شورای اطلاع رسانی فراتر از انتخاب مدیوم تا لوکیشن و طراحی صحنه مصاحبه رئیس جمهور است.

«مصاحبه‌گر» دست بالا را دارد و «میزبان» پیام اقتدار خود را به او واگذار کرده است

مصاحبه گر آمریکایی یعنی تاکر کارلسون بیگانه با گفت‌و‌گو با روسای جمهور و نفرات اول کشور‌ها نیست. کافی است مقایسه‌ای داشته باشیم مصاحبه این روزنامه نگار را با آخرین گفت‌و‌گو‌های او مانند، مصاحبه با پوتین که در لوکیشن با شکوه و سینمایی ضبط شد.

در یک جمله می‌توان گفت: پزشکیان در قابی با نور تخت، رنگ‌مرده و زاویه دوربین بد قرار گرفت. همه چیز ناخواسته به مخاطب این پیام را می‌داد که «مصاحبه‌گر» دست بالا را دارد و «میزبان» پیام اقتدار خود را به او واگذار کرده است.

نتیجه چنین طراحی ضعیفی فقط در چند خبر کوتاه و چند توییت تحلیل نمی‌شود. تصویر این مصاحبه حالا به‌عنوان سند بصری در حافظه رسانه‌ای مخاطب خارجی می‌ماند: رئیس‌جمهوری که در یک تماس تصویری ساده بدون میزانسن نمادین حاضر شد و سوژه جذابی برای منتقدان شد که می‌گویند «تهران حتی برای تصویر قدرتش هم تدارک ندارد». در دنیای امروز، چنین قاب‌هایی دیر پاک می‌شوند.

واقعیت این است که در جنگ روایت‌ها، نمی‌توان قاب ضعیف را با کلمات توجیه کرد. اما می‌توان از این تجربه به‌عنوان درسی برای همه تیم‌های رسانه‌ای دولت استفاده کرد: حتی ساده‌ترین مصاحبه‌های ویدیویی در عصر فضای مجازی، نیاز به طراحی سینمایی دارند. عصر پخش زنده‌ای که با یک موبایل ساخته شود، تمام شده؛ حتی اگر پلتفرم، یوتیوب یا X تاکر کارلسون باشد.

شاید روزی محتوای این مصاحبه فراموش شود، اما تصویر پزشکیان در قاب بی‌نور و تخت، با لبخندی مبهم در برابر تاکر کارلسونِ با نور و تسلط، همان چیزی است که باقی می‌ماند؛ تصویری که ضعف نمادین قدرت را در خود ثبت کرد و یادآور شد که در عصر رسانه، «اقتدار» پیش از هر چیز، داستانی است که با تصویر روایت می‌شود.