نیویورک تایمز: حملات اخیر نشان دهنده تردید در راهبرد اسرائیل در قبال سوریه است

 به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری دانشجو، نیویورک تایمز با اشاره به دور جدید حملات رژیم صهیونیستی به سوریه نوشت که اسرائیل هفته‌هاست از طریق کانال‌های غیررسمی با دولت انتقالی سوریه صحبت می‌کند تا به نوعی به توافق دیپلماتیک برسد، اما حملات اخیر به دمشق نشان‌دهنده تردید در استراتژی کلی اسرائیل و تعارض میان ابزار نظامی و سیاسی است.

به نوشته این روزنامه، محور اصلی گفت‌و‌گو‌ها به اختلافات دیرینه درباره مناطق اشغالی جنگ ۱۹۶۷ بازمی‌گردد، اما امید‌های شکل‌گرفته در رسانه‌های اسرائیلی درباره توافق عدم تجاوز یا حتی صلح، با موج جدید حملات هوایی اسرائیل به زیرساخت‌های دولتی سوریه رنگ باخته است.

بنا بر این گزارش، دکترین جدید اسرائیل ظاهراً بر پیش‌دستی نظامی برای حذف تهدید‌ها پیش از شکل‌گیری‌شان تکیه دارد، حتی اگر به قیمت تضعیف روند‌های دیپلماتیک تمام شود.

نیویورک تایمز با اشاره به تحولات اخیر میدانی در منطقه جنوب سوریه، نوشت: جنگ‌افزار‌های سوریه که بخش زیادی از آن در پی جنگ داخلی و حملات اسرائیل از بین رفته‌اند، این هفته بار دیگر وارد جنوب سوریه شدند تا با درگیری‌های قومی میان عشایر عرب و اقلیت دروزی مقابله کنند. اسرائیل، این تحرکات را به‌عنوان تهدید امنیتی بالقوه تلقی کرد و از سوی دیگر با نارضایتی شدید دروزی‌های ساکن اسرائیل رو‌به‌رو شد.

به نوشته این روزنامه، با آن‌که دروزی‌ها در جامعه رژیم صهیونیستی جایگاه ویژه‌ای دارند – از خدمت در ارتش تا حضور در سطوح فرماندهی –، اما تصویب قانون موسوم به «دولت یهود» در سال ۲۰۱۸ به احساس تبعیض میان این دسته دامن زد. در این شرایط، حمایت تل‌آویو از دروزی‌ها در برابر سوریه، نه فقط جنبه امنیتی بلکه بُعد سیاسی و نمادین نیز یافته است.

بنا بر این گزارش، با این حال، بسیاری از شخصیت‌های دروزی، از جمله رفیق حلابی، شهردار دالیات الکرمل، نسبت به تداوم حضور نظامی اسرائیل در سوریه تردید دارند و می‌گویند تل‌آویو در نوعی دوگانگی گیر کرده است؛ از یک‌سو می‌خواهد مداخله کند و از سوی دیگر، از فرو رفتن در بحران سوریه پرهیز دارد.

در انتهای این گزارش آمده است: در مجموع، سیاست اسرائیل در قبال سوریه این روز‌ها ترکیبی از تلاش برای توافق دیپلماتیک، حمایت از متحدان قومی دروزی و بهره‌گیری پیش‌دستانه از قدرت نظامی است. اما مشخص نیست آیا این توازن شکننده می‌تواند به توافقی پایدار منجر شود یا برعکس، بر پیچیدگی‌های ژئوپولیتیک منطقه و شکاف‌های داخلی اسرائیل خواهد افزود.