هاشم‌زاده: هنوز نمادهای اسلامی را برای استفاده در فیلم‌ها و سریال‌ها احصا نکرده‌ایم

به گزارش خبرنگار فرهنگی «خبرگزاری دانشجو» هاشم زاده، داور بیست و نهمین دوۀ جشنوارۀ فیلم فجر، کارشناس سینما و تلویزیون، فیلم نامه نویس و مشاور بسیاری از فیلم نامه های ارزشی امروز در نشست رونمایی از کتاب «بازنمایی ایران و اسلام در هالیوود» در فرهنگسراي رسانه به لزوم خودشناسی در نقادی محتوایی تأکید کرد.

 

متن سخنان هاشم زاده به شرح ذیل است:

 

ما قرار نیست آن چیزی را نقد کنیم که دکتر بیچرانلو در کتابش نقد کرد. ما باید نقدی بیرونی به این کتاب داشته باشیم.

 

به نظر من این کتاب خیلی صریح به موضوع پرداخته است. چند فیلم مشهور است که علیه اسلام ساخته شده است و توسط نقادین محتوایی و صدا و سیما، بارها نقد شده اند.

 

از دیگر محصولات این کتاب آن است که ما را وارد یک دشمن شناسی عمیق می کند. البته باید تذکر دهم که گاهی آنقدر در این دشمن شناسی غرق می شویم که دوستان را نمی شناسیم.

 

قرآن ابتدا متقین را معرفی می کند سپس اهل کفر را به صراحت نام برده و رد می کند. اما نفاق را با صراحت بیان نکرده و اهالی آن را نام نمی برد. من هرجا می روم چند فیلم مشهور را نقد می کنند و به طور مداوم به نمادها و نشانه های بکار رفته در آن می پردازند. این در حالی است که هنوز به علائم و نشانه های اسلامی پرداخته نشده است. چرا ما هنوز نمادهای اسلامی را برای استفاده در فیلم ها و سریال ها احصا نکرده ایم و تنها از چند نماد نخ نما شده و درشت استفاده می کنیم؟ باز هم می گویم. شناخت دشمن لازم است اما شناخت دوست از اهمیت بیشتری برخوردار است.

 

نکتۀ دوم آنکه ساحت رسانه باید آگاهی باشد اما در عالم ما، ساحت رسانه غفلت است. یعنی با هر خبر، غاقل تر می شویم. سینما به همین گونه است و انسان ها را غافل تر می کند. خبری که آگاهی را بالا برد در کار نیست. دروغ جزو عناصر سینما شده است. البته در کل هنر این امر جاری است همان گونه که در خصوص شعر می گویند: «أحسن اوست أکذب او»

 

مسئله و مشکل ما تنها همین چند فیلم مشهور و مطرح نیست. هالیوود کاری بسیار عمیق تر علیه ما برنامه ریزی کرده است. اصل فعالیت هالیوود بر این اساس مبتنی است که ما را زمینی کند. جنگ اصلی هالیوود فیلم 300 نیست. این فیلم ظهور و بروز بیرونی این جنگ است. نبرد اصلی هالیوود با ما، نزول اخلاق است. این امر به جایی رسیده است که به یک فیلم با محوریت همجنس گرایی اسکار می دهند.

 

در نهایت عرض کنم که درد ما آن است که سینمایمان پس از سی و چند سال، حرف ما را نمی زند.