شیفته انجمن حجتیه را چه به نگرانی برای انقلاب اصیل؟

به گزارش گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»، سجاد صفارهرندی در وبلاگ شخصی خود مطلبی با عنوان «پرسشی از جناب جعفریان» به نقد مطلب اخیر رسول جعفریان، مورخ و استاد دانشگاه، پرداخته است.

متن این نوشتار به شرح ذیل است:

آقای رسول جعفریان در ادعا نامه­ای که بر علیه استاد علیرضا پناهیان و البته ذیل آن بر علیه شرایط کنونی نظام در سایت بدنام بازتاب منتشر کرده اند، حتی یک سطر حرف استدلالی و جدی در نقد مباحث حجت الاسلام پناهیان ارائه نکرده است.

مثلاً کدام یک از احادیث مربوط به شرایط و قواعد ظهور ساختۀ متمهدیان است و به چه دلیل مدرکی و ...؟ ایشان مجموعه­ای از ادعاها را با ظن و پندار و دشنام و تحقیر و توهین آمیخته و بعد هم از موضع یک انقلابی اصیل گلایه مند از انحراف انقلاب و میدانداری مداحان و روضه خوانان آه و فغان سر داده است.

چیزی که برای من آزار دهنده­تر از محتوای بحث ایشان است، همین موضعی است که از آنجا حرفش را می­زند. پوزیشنِ انقلابی اصیل گلایه مند از انحراف انقلاب! از جناب جعفریان می­پرسم آیا کسی که در کتاب «جریان­ها و سازمانهای سیاسی مذهبی ...» (که در جای خود کتاب محققانۀ ارزشمندی است) به تلویح نزدیک به تصریح انجمن حجتیه را تطهیر و از مشی غیر سیاسی و غیر انقلابی آنان حمایت کرده است، شایستۀ سخن گفتن از چنین موضعی است؟ آیا کسی که مخالفت انقلابیون و حتی تلویحاً خود امام با انجمن را حاصل فضاسازی افراطیون و حزب توده میداند اخلاقاً محق است چنین موضعی را اشغال کند؟ آیا شیفتگی به انجمن با موضع انقلابی اصیل گلایه مند از انحراف انقلاب سازگار است؟

لابد می­پرسند شیفتگی دیگر چه صیغه­ای است. حقیقتاً نمی­دانم آیا آقای جعفریان مکالمه­ای که قریب به دو سال پیش با فردی که از طرف مجلۀ مرحوم پنجره با ایشان تماس گرفت، را به خاطر دارند یا خیر! طرف مکالمه از ایشان دعوت کرد که مصاحبه­ای دربارۀ انجمن حجتیه داشته باشند تا در پروندۀ ویژه ای با این موضوع استفاده شود. پاسخ آقای جعفریان (با تندخویی و نیش و کنایه­هایی از جنس همین مطلب اخیر) این بود که: برای چی؟ می­خواهید انجمن را بکوبید؟ شما اصلاً می­دانید انجمن که بوده و چه کرده؟ چه خدماتی کرده؟ به "روؤسایت" بگو حاضرند من فلان مطلب را راجع به انجمن بگویم و چاپ کنند؟ به روؤسایت بگو حاضرند فلان سند مربوط به سال 55 را چاپ کنند؟ ...

جالب این بود که حتی پذیرش این مطالب از سوی طرف گفتگو چیزی از شدت و حرارت جناب جعفریان کم نمی­کرد و باز هم ادامه می­داد که: نه! به روؤسایت بگو ...! ایشان در ادامه متلک­های دیگری هم گفت که بیش از هر چیز نشانگر تأثر ادامه دار از فتنه 88 بود. آن هم یک سال و نیم پس از انتخابات. نهایتاً مکالمه بی نتیجه خاتمه یافت.

طرف گفتگوی جناب جعفریان بندۀ حقیر بودم. از آنجا که جانبداری ایشان در کتاب «جریان­ها ...» از انجمن را دیده بودم، تمایل داشتم که پروندۀ مذکور حاوی موضع ایشان باشد تا تنوعی از آرا و تحلیل­ها را داشته باشیم. اما حقیقتاً این حجم از تعصب و شیفتگی نسبت به انجمن حجتیه را تصور نمی­کردم.

جناب جعفریان می­توانند به عنوان یک محقق یا روحانی دیدگاههای هم­لباس خود را مورد انتقاد (و نه توهین و هتاکی) قرار دهند. اما بهتر است این امر از موضعی باشد که اصصلاحاً به ایشان بیاید! جناب جعفریان حتماً بهتر از امثال بنده می­دانند و به خاطر دارند که امام در واپسین ماههای حیات خود با چه تعبیرات تندی از «ولایتی­های بی ولایت» یاد کرد و حجتیه­ای ها را بی شعور خواند. تعصب و شیفتگی نسبت به مغضوبین امام و در عین حال طبق مد روز، ناله و فغان سر دادن از موضع انقلابی اصیل گلایه مند از انحراف انقلاب زیاد از حد بی­مزه نیست؟

لازم به ذکر است رسول جعفریان از مورخین بزرگ کشورمان در مطلبی با انتقاد از ورود روضه خوانان که آنان را «مشتی روضه خوان و مداح» نعبیر کرده، به عرصۀ علم و سیاست، این امر را مضر به حال کشور دانسته، مدعی شده کشور در انحطاط فکری! فرو رفته است. همچنین با انتقاد تند از پناهیان و «امثال ایشان» افزوده است مراجع افکار وی را تأیید نمی کنند. حتی اشاره کرده پناهیان برای ظهور وقت تعیین نموده، عقاید پناهیان را زمینه ساز ظهور عقاید بابیت دانست.