گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ عموماً با به کار بردن لفظ حجاب و عفاف به یاد زنان جامعه می افتیم، در حالی که برای مردان نیز در دین اسلام حجاب وضع شده است، البته این رجحان ذهنی زن به مرد در امر حجاب طبیعی است.
در برخی ویترین های مغازه شاهدیم که سرمای زمستان هم نتوانسته مانکن ها را به صراط مستقیم هدایت کند، بنابراین همچنان با پدیده شوم بدحجابی مواجه هستیم، اما قضیه به اینجا ختم نمی شود؛ چرا که اخیرا بنرها و پوسترهایی که برای تبلیغ باشگاه های پرورش اندام و بدنسازی برای مردان تعبیه می شود، به کل با مقوله حجاب و عفاف در تعارض است؛ اندام هایی با ماهیچه های بیرون زده از نمای عریان نیم تنه مردان.
این پروسه قبح زدایی از بد حجابی و بی حجابی از کجا آغاز شده و آیا چشم بیدار مسئولان، عاجز از دیدن این پدیده های نامبارک در سطح شهر است یا اینکه شهروندان زیاد حساس شده اند و باید به مانند مسئولان، برخی صحنه ها را نبینند یا اگر دیدند ککشان هم نگزد و منتظر باشند حادثه ای پیش آید تا شاید نوشدارو بعد از مرگ سهراب اتفاق بیفتد.
با اندکی تامل در نحوه پوشش مردان به سادگی می توان فهمید لباس‌هایی که بر تن برخی از جوانان است از قواره خارج شده‌اند و به عبارتی دیگر به زار زدن افتاده‌اند، شاید به جرأت بتوان گفت لباس‌هایی که تا دیروز اسم مردانه را با خود یدک می‌کشیدند، امروز با طرح‌هایی کهکشانی حتی نمی‌توان نام خاصی را بر روی آنها گذاشت.
حجاب در مردان وجه دیگری نیز دارد؛ حجاب تن برای مردان نیز قابل طرح است، گرچه به میزان حجاب در زنان نیست، ولی وجود دارد که این وجه در جامعه شیعی ایران امری کمتر شناخته شده می باشد.
مردان گمان می کنند با صرف پوشانیدن بدن، عفافشان در مقابل زنان حفظ می شود، در حالی که همچون زنان مسائلی چون تنگی و گشادی، اندازه و شهره بودن لباس اهمیت دارد.
اما چندان هم نمی توان مردان را مقصر دانست؛ چرا که قوانینی متناسب برای عرضه پوشاک برای این جنس وجود ندارد و پوشاکی که با موازین اسلامی تناسب داشته باشد، لازمه جامعه اسلامی است.
به راستی متولی ترویج فرهنگ حجاب و عفاف در جامعه چه کسی است؟ جالب اینکه برخی از دستگاه‌ها که خود باید یکی از ابزارهای تحقق این خواسته ملی باشند، ساز خود را بد کوک می‌کنند و به عبارتی با نوع عملکرد خود هر چه که رشته شده بود را پنبه می‌کنند
ارسال نظرات