گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ محمد رضا آقاسی، از شاعران آیینی کشورمان که یکی از دستاوردهای انقلاب اسلامی به حساب می آید، در 24 فروردین سال 1338 در خانواده ای مذهبی متولد شد. برادران وی اهل شعر و مادرش مداح بود. به همین دلیل از ابتدای زندگی با شعر و شعرای بزرگ ایران مانوس بود. آن طور که خودش تعریف می کند، از سن 12- 13 سالگی کلماتی را کنار هم می گذاشت که در آن دوران فکر می کرد، شعر هستند. سپس آرام آرام به انجمن های شعری راه یافت و حتی برخی شعرهایش نیز مورد نقد قرار گرفت.
اما مهمترین تحول شعری محمدرضا آقاسی مربوط به دوران پس از انقلاب می شود که از اساتیدی همچون مهرداد اوستا و یوسف علی میرشکاک بهره برد و شعرهایی سرود که خودش می توانست نام شعر روی آنها بگذارد. آقاسی شعرهایی را که قبل از سال 68 سروده، به عنوان شعر قبول نداشت.
وی یک بار مهم ترین دلیلی که موجب می شود شاعر بتواند شعر بگوید را وارد شدن حالتی خاص به روح شاعر دانست و روح شاعر را به حوضی تشبیه کرد که با افتادن سنگی به تلاطم می افتد. وی معتقد بود تا روح شاعر به تلاطم نیفتد و عنایتی از عالم بالا نشود، نمی تواند شعری بسراید. از همین رو بود که وی در مصاحبه ای بیان کرد: « من خیلی سال است ارادی شعر نمی‌گویم.»
محمدرضا آقاسی مهم ترین دلیل سروده شدن تمامی اشعارش را عنایت اهل بیت می دانست. از همین رو زمانی که در خصوص مثنوی بلند «شیعه» که برای اولین بار موجب مطرح شدن نامش شد، از وی سؤال پرسیدند، پاسخ داد: « فقط می‌توانم بگویم عنایت اهل بیت (ع) است. از سال 1368 تاکنون هنوز پرانتزش را نبسته ام. زیرا پرانتزش را من باز نکردم که حالا بخواهم از این طرف آن را ببندم. خود اهل بیت عنایت کردند و تا آخر عمر هم ادامه خواهد داشت.»
او مهمترین عامل موفقیت خود را توکل و استعانت ائمۀ معصومین می دانست.
آقاسی تا پایان عمر خود به کشورهای مختلفی از جمله انگلستان، سوئد، دانمارک، آلمان و دانمارک و همچنین از بین کشورهای آسیایی به مارات، بحرین، ژاپن، لبنان، سوریه، عربستان و عراق سفر و برنامه های متعددی برگزار کرده بود. یعضاً خاطرات شیرینی نیز از این سفرها تعریف می کرد که عموماً به نرم شدن دل ایرانیانی اشاره داشت که سال ها از ایران دل کنده بودند.
وی شعر خود را سیاسی می دانست در خدمت هیچ حزبی نبود. یعنی به قول خود هرجا نظام اسلامی و رهبری مورد هجمه قرار می گرفتند، با سلاح خود که شعر بود به میدان می آمد و از آنان دفاع می کرد. اما از هیچ یک از حزب ها دفاع نمی کرد. او خود را درویش روح الله خمینی می دانست. البته دفاع آقاسی از نظام جمهوری اسلامی تنها به شعر ختم نمی شد. وی در جبهه های جنگ نیز حضور داشته و حتی در اوایل انقلاب در کمیته انقلاب اسلامی با منافقان مبارزه می کرد. مدت 1 سال را نیز در سوره گذراند تا به مردم آن دیار نیز خدمت کند.
بزرگترین آرزوی شاعر انقلابی کشورمان پذیرفته شدن توسط حضرت امام زمان (عج) بود تا تمامی اعمال دنیوی و اخروی اش قبول شوند.
وی در نهایت در سن٤٦ سالگی، بامداد سه شنبه سوم خرداد ٨٤ به علت عارضه قلبی در مرکز تخصصی قلب تهران دار فانی را وداع گفت. پیکر وی 5 خرداد از مقابل معراج الشهدای تهران تشییع و در قطعه 25 شهیدان بهشت زهرا به خاک سپرده شد.