خانه سبز، وسط میدان جنگ!
گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ سری دوم سریال «همچون سرو» با همان تیم کاری اما با نام جدید «مادر» این شبها از شبکه دو سیما در حال پخش است. کارگردان هر دو سری سریال، بیژن بیرنگ بوده که پیش تر سریال های چاق و لاغر، سیب خنده، همسران و خانه سبز او در قاب تلویزیون پخش شده است.
سال گذشته بیرنگ مجموعه شام ایرانی را هم در شبکه رسانه های خانگی تجربه کرد. بررسی اجمالی آثار بیژن بیرنگ ذائقه هنری او را نمایان می سازد: فضاهای دراماتیک و شاد با رویکردی مدرن.
سریال در لوکیشن یک قرارگاه می گذرد که نقش پشتیبانی مهمات و مجروحان جبهه را دارد، ولی این بار هم مانند سری اول این سریال، انسان های مدرن با ظاهر و لباس ها، دیالوگ ها و حتی آرمان هایی مدرن در اتمسفری مدرن چپانده شده اند و به زور قصد القای فضای دفاع و مقدس بودن آن را به بیننده دارند.
این سریال مانند سری اولش یک وصله ناجور است و به تعبیر دقیق تر در حال ارائه چهره معوج و مدرنی از فضای دفاع مقدس است؛ سریالی که فضای شاد بین رزمندگان را در حد یک کمدی موقعیت تقلیل می دهد، رابطه بین خانم ها و آقایان از حد همکاری بالاتر رفته و مدام درگیری های عاطفی شکل می گیرد و مهمتر از همه این که به جای اینکه بیننده شاهد دفاع و مبارزه اعضای پایگاه باشد، مدام در حال تماشای دیالوگ ها و روابط بین فردی آدم هایی است که دلمشغولی هایشان، نگرانی هایشان، دغدغه هایشان و در یک کلام آرمان هایشان، هیچ نسبتی با آنچه در فضای هشت سال دفاع مقدس تجربه شده، ندارند؛ شاهد این مدعا مستندهای روایت فتح شهید آوینی است که هنوز در شبکه های مختلف سیما، خصوصا شبکه مستند می توان رد آن را دنبال کرد.
یکی از معضلاتی که هنرمندان در چند سال اخیر در نمایش فضای دفاع مقدس به آن دچار شده اند، تفسیرهای شخصی از فضایی است که یا آن را درک نکرده اند یا اصلاً در آن حضور نداشته اند؛ سریال هایی چون بیدار باش، همچون سرو و مادر ناشی از این تفکر حداقلی نسبت به یکی از عمیق ترین و ماندگارترین خاستگاه های فرهنگی در ایران اسلامی است.
امید است که مدیران سیما با دقت نظر بیشتری به تولید مجموعه هایی که روایت تاریخ ایران اسلامی را بر عهده دارند، بپردازند و کار را به دست کاردان بسپارند و فراموش نکنند که به گفته بنیانگذار جمهوری اسلامی، صدا و سیما قرار است دانشگاه باشد.
