نویسنده «دانشگاه‌نامه» در گفتگو با «خبرگزاری دانشجو»
سرویس فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ اشاره: «دانشگاه‌نامه» نام کتابی است که در روزهای پایانی نمایشگاه عرضه شد اما استقبال خوبی از آن صورت گرفت. کتابی در زمینه مسائل دانشجویی و اتفاقات دانشگاه که می‌تواند برای دانشجویان امروز و دیروز جذابیت‌های خاصی داشته باشد از همین رو مصاحبه‌ای با عباس احمدی طنزپرداز و سراینده‌ی این مجموعه ترتیب دادیم. عباس احمدی که خود روزگاری از دانشجویان نخبه کشور بوده است حال مجموعه اشعاری را از فضای دانشجویی به رشته تحریر در آورده است که کاملا حال و هوای دانشگاه‌ها و دغدغه‌های موجود در آن را تصویر می‌کند. آنچه که در زیر می‌خوانید حاصل گفتگوی ما با عباس احمدی، خالق «مثنوی دانشجویی» و «دانشگاه‌نامه» است.
***
شاعر طنزپرداز کشور در معرفی آثار خود گفت: «دانشگاه‌نامه کتابی است که توسط انتشارات شهرستان ادب در روزهای پایانی نمایشگاه به علاقمندان تقدیم شد. این کتاب دومین کتاب بنده در زمینه طنز است. اولین سروده من در زمینه طنز، کتاب مثنوی دانشجویی بود که در سال 90 توسط انتشارات سپیده‌باوران منتشر شد. آن کتاب نیز مثل «دانشگاه‌نامه» به مسائل دانشجویی می‌پرداخت اما به وزن و شیوه‌ی مثنوی معنوی مولانا به نگارش درآمده بود.» وی تصریح کرد: «استقبال خوبی که از مثنوی معنوی صورت پذیرفت انگیزه‌ای شد تا با سبکی جدید و سطحی ادبی بالاتری به تالیف دانشگاه‌نامه بپردازم.» وی در مورد چگونگی جمع‌آوری اشعار دانشگاه‌نامه اضافه کردم: «در حقیقت قسمتی از این کتاب اشعاری بود که به صورت ستون در هفته نامه پنجره به چاپ می‌رسید.» این طنزپرداز معاصر در مورد محتوای این کتاب تصریح کرد: «این کتاب به معضلات و مشکلات آموزش عالی می‌پردازد و تاریخچه‌ای از نحوه ایجاد دانشگاه در ایران از مشروطه به بعد مطرح می‌کند و سرانجام به انقلاب فرهنگی می‌رسد. پس از آن مشکلات آموزش عالی کشور را با نگاهی طنز مورد بررسی قرار می‌دهد.»
وی در پاسخ به این سوال که چرا کارهای طنز خود را در محتوای دانشجویی می‌آفریند چنین پاسخ داد که:«خیل وسیع دانشجویان از یک سو و عدم توجه به کارهای فرهنگی جدی در زمینه مسائل و معضلات دانشجویی از سوی دیگر از جمله عواملی بود که باعث شد بنده این دو کتاب را در زمینه معضلات و دانشگاه و مسائل دانشجویی به نگارش در بیاورم. البته باید گفت آشنایی من با فضای دانشجویی و حضور در دانشگاه، چه در دوران دانشجویی و چه در حال حاضر که شاغل در دانشگاه هستم نیز در این زمینه بی تاثیر نبود چراکه این حضور در محیط دانشگاه باعث شده‌است که از نزدیک با بسیاری از این دغدغه‌ها آشنا باشم. این استقبال خوبی که از این کتاب هم شده‌است شاهدی است بر این مدعا که نیاز عمیقی به پرداختن به دغدغه‌های دانشجویی با نگاه طنز وجود دارد چراکه در زمینه‌های دیگر بسیاری از ادیبان توانمند معاصر به قلم فرسایی پرداخته‌اند اما نگاه طنز به دغدغه‌های دانشجویی کمتر سابقه داشته‌است.»
این شاعر در مورد استقبال از کتاب‌هایش اینگونه گفت: «مثنوی دانشجویی در حال حاضر به چاپ چهارم رسیده‌است. مخاطبان از دانشگاه‌نامه نیز استقبال گسترده‌ای کردند. با این که دانشگاه‌نامه در روزهای پایانی به نمایشگاه عرضه شد، اما در همان روزهای معدود با استقبال گسترده‌ای رو به رو شد و کار به جایی رسید که تمامی کتاب‌هایی که انتشارات برای فروش به نمایشگاه آورده بود به اتمام رسید.»
احمدی در مورد زبان شعری دو کتابی که از وی منتشر شده‌است گفت: «زبان مثنوی، زبانی روایی است و چون این دو کتاب طنز که تا کنون به چاپ رسیده‌اند به چنین زبانی احتیاج داشته‌اند از این بحرهای عروضی استفاده شده‌است و در قالب زبان مثنوی قرار گرفته‌اند.» وی در مورد کار جدید و متفاوتش، از انتشار کتابی جدید خبر داد و چنین گفت که: «کتاب جدید و متفاوتی نسبت به آثار قبلی من با نام «مخزن الاشرار» آماده‌ی چاپ است که انشارات سوره‌ی مهر به چاپ آن مبادرت خواهد کرد. این کتاب مجموعه‌ای از اشعار طنز و نقیضه‌های طنز من است که تفاوت‌های بنیادینی نسبت به دو اثر قبلی دارد. این اثر نیز در فرصت مقتضی چاپ و در اختیار علاقمندان قرار خواهد گرفت.»
این طنزپرداز در پایان به وضعیت فعلی شعر طنز معاصر گفت: «از لحاظ کمّی در دهه اخیر به دلیل برگزاری شب‌های شعر طنز مختلف، رشد بسیار خوبی داشتیم ولی در زمینه شعر طنز مطبوعاتی رشدی نداشته‌ایم چراکه متاسفانه چون در این دوران مطبوعات طنز تخصصی که به صورت مداوم و مستمر باشند وجود نداشته است.» وی علاج این ایراد را گسترش روزنامه‌های تخصصی طنز دانست و گفت:«اگر در مطبوعات طنز حضوری قوی داشته باشند می توانیم به پیشرفت و گسترش شعر طنز امیدوار باشیم چراکه شاعران طنز به صورت حرفه‌ای پیگیر سروده‌های طنز خود خواهند شد. کتاب‌ها با این تیراژ پایین جایگزین روزنامه‌ها نمی شود و از سوی دیگر جلسات شفاهی تا حدی شاعران را تحت تاثیر مخاطبان قرار می‌دهند تا با استفاده از برخی الفاظ خاص یا پرداختن به مسائل خاصی مطابق با ذائقه مخاطبان شعر بگویند تا بتوانند به خنده‌های لحظه‌ای و گذرای مخاطبان دست پیدا کنند. باید معترف بود که این نکته تا حدی از غنای شعر طنز می‌کاهد.» احمدی با توجه به همین وضعیت حاکم در شب‌های شعر اضافه کرد: «همین مسائل باعث شده‌است که بنده شخصاً علاقه‌ای به شعر خواندن در این شب شعرهای طنز نداشته باشم چراکه گرچه در این برنامه‌ها زحمات زیادی کشیده می‌شود اما در عین حال باعث می‌شود که یک شاعر طنزپرداز از پرداختن به یک طنز فاخر دور بیافتد و در جلسه برای جلب نظر لحظه‌ای مخاطبان یا از الفاظ خاصی استفاده کند، یا به نکاتی بپردازد که تا حدی پرداختن به آن‌ها کار صحیحی نیست و گاهی شأن شعر طنز را از حالت فاخر به مزاح تقلیل می‌دهد. اگر مطبوعات وجود داشتند اهل فن بیشتر توجه می کردند و هرچه مطبوعات طنز بیشتر رشد کند قدرت شعر طنز فاخر معاصر نیز افزایش پیدا می‌کند. البته وجود این شب‌های شعر خیلی بهتر از نبود آن‌ها است اما نباید از آفات آن و چاره‌اندیشی برای جلوگیری از آن آفات غافل شد.»
ارسال نظرات