انگشتر امام حسین (ع) را چه کسی به غارت برد؟

به گزارش خبرنگار حوزه دین و اندیشه " خبرگزاری دانشجو " کمتر کسی از وقایع فجیع در عاشورا سال ۶۱ هـ.ق است که آگاهی نداشته باشد. حتی آنان که با دین اسلام آشنا نیستند و یا در سرزمین های دور زندگی می کنند ، با وجود گذر بیش از هزار سال نام امام حسین (ع) و عاشورا را شنیده اند . هتاکی به خاندان پیامبر (ص) در سال 61 ه.ق تنها به شهادت رساندن پسران رسول خدا ختم نشد .

پس از آن که لشگر عمر سعد، حسین بن علی (ع) را شهید کردند، برای غارت اموال و لباس های او، بر پیکر مقدسش حمله ور شدند که «بجدل بن سلیم، لعنه الله علیه» انگشت آن حضرت را با انگشترش برید و به سرقت برد. و این انگشتر، غیر از انگشتری رسول خدا بود که از ذخایر نبوت است.

سرانجام «بجدل بن سلیم» چه شد؟

هنگامی که مختار ثقفی به خونخواهی شهداء کربلا قیام کرد و یک به یک عاملان حادثه کربلا را به پای محکمه ی خود کشاند تا آنان را مطابق آنچه که در کربلا کرده اند ، مجازات کند ، دستور دستگیری بجدل  را صادر کرد و  دستور داد تا هر دو دست و پایش را قطع کنند.  بجدل  آنقدر در خون خود غلطید تا هلاک شد و مرد.

در اینجا سوالی که برای مخاطب مهم جلوه می کند این است که آیا انگشتر ربوده شده از امام حسین (ع) همان انگشتر و خاتم پیامبر (ص) است ؟ «محمد بن مسلم »نقل می کند : از امام صادق (ع) از انگشتر (خاتم) حسین بن علی (ع) پرسیدم که به دست که افتاد؟ و یادآور شدم که «من شنیدم در ضمن اموال دیگر به غارت رفته است».

حضرت فرمودند: «چنین نیست که گمان برده اند».

حسین (ع) به پسرش علی بن الحسین وصیت کرد و خاتم خود را در انگشت او کرد و کار امامت را به او سپرد. چنانچه رسول خدا (ص) با علی بن ابیطالب کرد و او با حسن و او با حسین (ع)، سپس این خاتم بعدا به پدر من از پدرش رسید و اکنون در نزد من و به من رسیده است. و من هر جمعه در دست می کنم و با آن نماز می خوانم. محمد بن مسلم می گوید: روز جمعه نزد او رفتم نماز می خواند. چون از نماز فارغ شد دست به سوی من دراز کرد، در انگشتش خاتمی دیدم که نقش نگینش چنین بود لااله الا الله عده للقاءالله. حضرت فرمود: این خاتم جدم ابی عبدالله الحسین (ع) است.

هم اکنون این انگشتر در نزد امام دوازدهم ، حضرت مهدی موعود (عج) است.

 (۱- ص ۲۰۰ در نفس المهموم به نقل (شیخ صدوق) و (روضه الواعظین) ۲- موسوعه الامام الحسین به نقل از ترجمه امالی، کمره ای)

منابع:

1- نفس‌المهموم

2- بحارالانوار ج ۴۵

3- موسوعه‌الامام الحسین

4- منتهی‌الامال