عشق ورزیدن به «مادر» درس بندگی خداوند است

خبرنگار فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ به ما یاد دادند که دوست از با ارزشترین چیزهاست که باید در به دست آوردن نیکوترین آن‌ها تلاش کرد و سپس نیز در نگهداشتن آن توانا بود، به ما آموختند که باید معلم راتکریم کرد و برای او ارزشی والا قائل بود، به ما یاد دادند که باید نسبت به همسر وفادار بود و تا لحظه آخر با او همراه و هم قدم شد و هرگز در سختی‌ها تنهایش نگذاشت.

در تمام این آموختن‌ها، مهرو محبتی است که نه تنها نیازی به آموزش ندارد که از بدو خلقت هر انسانی با تک تک سلول‌های وجود‌ی اش اجین شده است و تا لحظه مرگ نیز با هیچ اتفاقی از بین نخواهد رفت و آن محبت و دوست داشتن مادر است. این مهر و محبت، از جمله چیزهایی است که اختصاص به نژاد، رنگ، دین و مذهب کسی ندارد. هر کسی در هر گوشه‌ای از این دنیا که باشد، با هر رنگ و پوست و دینی این محبت را از حقیقت آفرینش به ارمغان دارد، انگار ودیعه‌ای است که از ازل با خلقت آدمیان سرشته شده است. ودیعه‌ای که به انسان یاد می‌دهد باید مادر را که در خلقتت با خداوند نه شریک، بلکه واسطه‌گری می‌کند در تک تک لحظاتت ستایش کنی که این ستایش از تو موجودی شکرگزار خواهد ساخت.

بی شک درس عشق به مادر درس پرستیدن خدا و بهانه‌ای برای یادآوری محبت به اوست که « من لم یشکر المخلوق لم یشکر الخالق» و چه مخلوقی از مادر شایسته تر برای قدردانی و تشکر؟ از طرفی می بینیم که خداوند در معجزه آشکار رسولش و در آیات قرآنی خود نه تنها تشکر از مادر و پدر را یادآور شده است بلکه در برخی از این آیات محبت و تشکر از زحمت‌های آنان را در کنار پرستش خود آورده است به طوری که در آیه 14 سوره لقمان آمده است: [آرى به او سفارش كرديم] كه شكرگزار من و پدر و مادرت باش كه بازگشت [همه] به سوى من است.

و یا در آیه دیگر احسان به پدر و مادر را بالافاصله در کنار موضوع "پرهیز از شرک دانسته" و بیان می‌دارد "بگو بياييد تا آنچه را پروردگارتان بر شما حرام كرده براى شما بخوانم چيزى را با او شريك قرار مدهيد و به پدر و مادر احسان كنيد" آیه 151، سوره انعام.

در این میان دین مبین اسلام  برای یادآوری زحمات مادر و فراموش نکردن آن در فراز و نشیب‌های زندگی، حتی از توصیف رنج‌های مادر نیز دریغ نکرده است به طوری که در سوره احقاف آیه 46 قرآن صراحتا در این باره آمده است: و انسان را [نسبت] به پدر و مادرش به احسان سفارش كرديم مادرش با تحمل رنج به او باردار شد و با تحمل رنج او را به دنيا آورد و باربرداشتن و از شيرگرفتن او سى ماه است تا آنگاه كه به رشد كامل خود برسد و به چهل سال برسد مى‏گويد پروردگارا بر دلم بيفكن تا نعمتى را كه به من و به پدر و مادرم ارزانى داشته‏اى سپاس گويم و كار شايسته‏اى انجام دهم كه آن را خوش دارى و فرزندانم را برايم شايسته گردان در حقيقت من به درگاه تو توبه آوردم و من از فرمان‏پذيرانم.

در آموزه‌های دینی ما عشق به مادر و فراموش نکردن جایگاه او، تنها در آیات قرآنی بیان نشده است بلکه در بسیاری از روایات نیز به این موضوع اشاره شده است، همین اصطلاحی که در میان مردم ما بسیار رواج دارد و همیشه و در همه جا از آن استفاده می‌شود این جمله "بهشت زیر پای مادران است" می باشد.

این جمله، وصفی از جایگاه مادر است که از سوی پیامبر اکرم(ص) بیان شده است که در کتب تاریخی آمده است: معاویه بن جاهمه روایت می‏کند که، پدرم جامهه به محضر رسول اکرم حاضر شد و اظهار داشت: قصد شرکت در جهاد دارم، و به منظور مشوره با حضرت عالی به محضرتان رسیده‏ام آن حضرت صلی‏الله علیه وسلم از وی پرسیدند: آیا مادرت حیات دارد؟ وی عرض کرد: آری آن حضرت صلی‏الله علیه وسلم فرمودند: پس نزد او بمان و در خدمت او باش زیرا بهشت تو، در زیر قدمهای او است.

حتی در روایتی نیز وارد شده است که شخصی از رسول اکرم پرسید: چه کسی بر من بیشتر حق خدمت و رفتار خوب دارد؟ آن حضرت صلی‏الله علیه وسلم فرمودند: مادرت، باز مادرت، باز مادرت؛ پس از آن پدرت، پس از آن خویشاوندان نزدیک و پس از آن خویشاوندانی که در رتبه‏ی بعد از آن قرار داشته باشند.

این مباحث تنها گوشه‌ای از موضوعات مطرح شده در رابطه با تکریم جایگاه مادر در دین اسلام است. اما از همین مباحث نیز به خوبی می‌توان یافت که مؤمن بودن در گرو محبت کردن به مادر است. پس باید همان طور که در سوره احقاف آمده است باید از خدا بخواهیم که "پروردگارا بر دلم بيفكن تا نعمتى را كه به من و به پدر و مادرم ارزانى داشته‏اى سپاس گويم و كار شايسته‏اى انجام دهم كه آن را خوش دارى"

که بی شک وجود مادر و در صورت نبودش دعای او در حق فرزند بزرگترین نعمت است.