به گزارش گروه بين الملل «خبرگزاري دانشجو»، ۷۰ سال پیش در ساعت هشت و پانزده دقیقه صبح روز دوشنبه ششم اوت 1945 (15 مرداد 1324) بهوقت محلی در شهر هیروشیما، کسانی که در حومه شهر و در فاصله دورتری از مرکز انفجاری ناشناخته قرار داشتند، نوری پرقدرتتر از تابش خورشید را شاهد بودند.
بعد از انفجار اولین بمب اتمی که تا آن روز ناشناخته بود، شهر هیروشیما با خاک یکسان شد و در همان لحظه اول حدود 140هزار نفر جان خود را از دست دادند. در فاصله سالهای 1946 تا 1951، به تعداد تلفات 60هزار نفر دیگر اضافه شد. بمب دوم، سه روز بعد بر سر اهالی شهر ناگازاکی فرود آمد و تعداد کشتههای هیروشیما و ناگازاکی در اولین بمباران اتمی در جهان توسط آمریکا، تا دویست و بیست هزار نفر افزایش یافت. قدرت بمب اول را معادل بیستهزار تن تیانتی برآورد کردهاند که در ارتفاع 548متری زمین منفجر شد.
اما حقیقت آن است که آثار مخرب بمباران اتمی هیروشیما و ناگازاکی، به دویست و بیست هزار کشته محدود نشد و بعدها که اولین کودک بهنام ساداکو، تحت تأثیر تششعات بمب اتمی با بیماری سرطان خون از مادر متولد شد، جهانیان دریافتند که آمریکا چه جنایتی را در حق بشریت مرتکب شده است. در سالهای بعد، کودکان ناقص العضو یا مبتلا به سرطان خون بیشتری از مادران آسیب دیده از بمباران اتمی هیروشیما و ناگازاکی متولد شدند و پس از مدت کوتاهی درگذشتند.
آثار مخرب رادیواکتیو همچنان بین نسلهای بعدی در این کشور قربانی میگیرد. در هیروشیما و ناگازاکی همهساله هزاران نفر از مردم و مقامات سیاسی کشورهای جهان برای محکوم کردن کاربرد سلاحهای هستهای در مراسم یادبود این فاجعه شرکت میکنند.
حملات اتمی آمریکا به شهروندان ژاپن برای تسلیم کردن این کشور در جنگ جهانی دوم اولین و آخرین حمله اتمی طی یک سده اخیر محسوب میشود. آمریکا و روسیه اکنون بیش از 14هزار کلاهک اتمی در اختیار دارند.