به گزارش گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو» به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری، علی معلم دامغانی در طلیعه كلام مینویسد:
«تعزیت و تسلیت محیی دین و مرجع مذهب، امام وامق عاشق جعفر صادق به نگاهداشت خاطره شهادت آن اسوه هدایت علیه السلام»:
روز كه تاریك شد شوق شب قدر ماند
غره ماه نخست سلخ شد و بدر ماند
خلق چرا تن زدند ماه همان مهر بود
یك سره جادو شدند جور و جفا سحر بود
پیش رخ خوب مهر فتنهی سحرند خلق
شعبده از باد صبح بوكه در افتد ز دلق
پنج تن و پنج ماه، ماه ششم بدر شد
شب زده گان تن زنید باز شب قدر شد
از طرف بامداد صبحی صادق دمید
وقت صبوحی رسید صبح صادق سعید
مژده صبوحی چنین گرچه ندارد غبوق
فرض شود بعد از این فهم غروب و شروق
چشم گشایید در واقعهی بام و شام
فرق كی و كِی كنید خود زكجا و كدام
در سحر گرگ و میش روشن خاموش باش
راهزنان ساحرند تن زن و باهوش باش
جعفر صادق به حق آینه مصطفی است
جان محمد، علی است دایره اصطفی است
نیمهای از سال رفت ماه تو شد در محاق
باز سیهپوش شد مشهد و قم تا عراق
محیی وحی و ولا جعفر صادق گذشت
باش كه طوفان رسید باد موافق گذشت
فتنه آخر زمان خیره درآمد ز در
دیده دانشگشا عشوه غولان مخر
محنت اگر آشكار ور به نهان بگذرد
حاجت پیكار نیست كار جهان بگذرد
دار بلیه است این خلق در او مبتلا است
عرصه طف نینوا جمله زمین كربلا است