یادداشت/
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو- یادداشت باز هم بیرق های عزا بر سر درب خانه هایمان بر افراشته شد، بیرقی که یاد آور عزای سرور و سالار شهیدان حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) است. حادثه تلخی که دل هر انسان آزاده ای را به درد می آورد؛ در محرم سال 61 هجری قمری بود که دژخیمان فاسد و فاسق بنی امیه به دستور یزید بن معاویه آن لعین روزگار، پرده ی حرمت اهل البیت (ع) را دریدند و در صحرایی کربلا با شهادت حضرت امام حسین (ع) و یاران با وفایش، اهل بیت آن حضرت را به اسارت گرفتند و در سفری آکنده از رنج و مشقت، آنان را به دربار یزید خبیث بردند.
همه خطبه های آتشین حضرت زینب کبری (س) و امام سجاد (ع) را شنیده و بخاطر دارند اما آنچه امروز اهمیت دارد، زنده ماندن این حادثه دهشتناک است که بعد از هزار و چهارصد سال هنوز خون این عزیزان می جوشد و آتشفشانی در دل هر انسان آزاد منشی ایجاد می کند که فرو نشاندن آن جز با از بین رفتن تمامی ظالمین و ستمگران تاریخ میسر نمی شود و بی شک شعله های آن همچنان که بعد از قرن ها در دل شیعیان آن حضرت فوران می کند، تا ابد تاریخ ماندگار خواهد بود و ریشه ی هر ظلم و ستمی را بر خواهد چید.
بیرقهای بر افراشته شده نشان از زنده بودن نهضت سرخ حسین (ع) است و حضور زن و مرد عزادار شیعه در مراسمات سوگواری سرور و سالار شهیدان حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) تیری است بر سینه ی سیاه استبداد، استکبار و شیاطینی که حضور آنان جز شرارت نتیجه ای به دنبال ندارد و به حول و قوه ی الهی دیری نخواهد پائید که مجسمه های ننگین آنان در تمامی جهان بر چیده خواهد شد؛ همان طور که امروز نام و نشان نیکی از فرعونیان و یزیدیان بجای نمانده است.
فوران این خون های پاک دامن تمامی ملحدین و مستکبرین را خواهد گرفت و کشتی نجاتی است تا عالم هستی بوسیله آن راه و مسیر عدالت و حق گویی را بپیماید.
توسل بر منش و سیره ی آن امام معصوم (ع)چراغ راهی است برای تمامی آزادگانی که بخواهند راه و طریق حق و حقیقت را بشناسند و در این مسیر قدم نهند و با افتخار شیعه بودنشان را به رخ استکبار و ایادی جیره خوارشان بکشند و من و تو شیعه آن بزرگواران راه را گم نکنیم، در این مسیر قدم برداریم و استوار و محکم پای اعتقاداتمان بایستیم و با صدای رسا بگوئیم، گر چه در روز عاشورا نبودیم تا ندای "هل من ناصر ینصرونی" امام مان را لبیک بگوئیم اما امروز زن و مرد و کوچک و بزرگ شیعه ی علوی، از عمق جان به عزای این عزیزان می نشینیم و با برافراشتن بیرق عزا خواهیم گفت ما زنده ایم و همچون یاران در خون غلطیده ی دشت نینوا تا آخرین قطره ی خون از این سیر و سلوک دفاع خواهیم کرد و به خاطر این نعمت الهی جبین بندگی را بر درگاه احدیت می گذاریم و بر این عظمت خداوند منان را شاکریم، به فضل پروردگار متعال آن وقت که درکنار کعبه فریاد "انا المهدی" بلند می شود آن روز، روز تسکین همه آلام و درهای شیعه خواهد بود. ان شاء الله
ولی چناری، مشاور رئیس دانشگاه در امور ایثارگران دانشگاه علوم پزشکی ایلام
ارسال نظرات