گزارش/
گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو، کلینتون هنوز نگران سندرز است. پیروزی نه چندان قاطع آن هم به لطف شبکه‌های گسترده رسانه‌ای و تبلیغات بی سابقه بیش از پیش نشان داد که پیرمرد چپ گرا چقدر تأثیر گذار است. کلینتون پس از انتخابات کالیفرنیا حد نصاب آرای داخلی برای نامزدی نهایی را به‌دست آورد ولی اختلاف کم با سندرز و غیر قابل پیش بینی بودن آرای نمایندگان ویژه (Superdelegates) باعث شده کنوانسیون دموکرات‌ها اهمیت دو چندانی پیدا کند. جدای از این‌ها سندرز نشان داد بدون او دموکرات‌ها شانسی در برابر ترامپ ندارند و همین باعث شد اوباما او را به همراهی و اتحاد با کلینتون ترغیب کند.
انتخابات پیچیده، پیچیده تر می‌شود
نظام انتخابات درون حزبی در ایالات متحده سازوکار پیچیده و منحصر به فردی دارد. در واقع مردم به طور مستقیم نامزد دلخواه خود برای ریاست جمهوری را انتخاب نمی‌کنند و این افرادی به نام (وکلای انتخاباتی) (delegates) هستند که با رأی به کاندیداها به نمایندگی از مردم، تعیین می‌کنند چه کسی می‌تواند نامزد یک حزب برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده باشد.
این نمایندگان انتخاباتی در هر ایالت، ترجیح‌های خود برای رأی دادن به یک نامزد را اعلام می‌کنند و انتخاب آنها به نسبتی برابر با همین ترجیح اعلام‌شده صورت می‌گیرد. مردم در انتخابات مقدماتی در هر ایالت به یک نامزد از نامزدهای حزب رأی می‌دهند. وکلای متعهد که از هر نامزد اعلام حمایت کرده‌اند با نسبتی معادل با سهم آرای اکتسابی آن شخص انتخاب می‌شوند. بنابراین فرض بر این است که آرایی که این نمایندگان در حمایت از هر نامزد می‌دهند انعکاسی، هر چند غیرمستقیم، از آرای مردم است.
حزب دموکرات، علاوه بر (وکلای انتخاباتی) که بر اساس نتایج رأی‌گیری‌های هر ایالت انتخاب می‌شوند، ۷۱۲ (وکیل ویژه) هم دارد: کسانی که مستقیماً و بدون آنکه انتخاب شوند به «همایش ملی حزب دموکرات» می‌روند و می‌توانند به هر کسی که دوست داشته باشند، رأی دهند، حتی اگر تمامی وکیلان متعهد آن ایالت به فردی دیگر رأی داده باشند.
( وکلای ویژه) معمولاً نخبگان حزب دموکرات، مانند فرمانداران، سناتورها، قانون‌گذاران برجسته ایالتی یا سران ایالتی حزب هستند که قید و بندی برای رأی دادن به نماینده‌ای خاص جهت معرفی او به عنوان کاندید حزب در انتخابات سرا سری ریاست‌جمهوری آمریکا ندارند.
تعداد کل «وکلا» در ۵۰ ایالت آمریکا که در روز «همایش ملی حزب ملی» به «کلینتون» یا «سندرز» رأی خواهند داد ۴۷۶۳ نفر هستند که همان‌طور که گفته شد ۷۱۲ نفر از آنها (ویژه) هستند. هر یک از این دو سیاستمدار که بتواند رأی ۲۳۸۲ نفر از این وکلا (۵۰ درصد به علاوه یک نفر) را کسب بکند به عنوان نامزد حزب دموکرات در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا معرفی خواهد شد.
این انتخابات اما جولانگاه واقعی آرای نمایندگان ویژه است. به دلیل رقابت نزدیک دو نامزد در آرای نمایندگان متعهد (1800 در برابر 2200) جهت گیری نمایندگان ویژه (721 رأی) است که برنده‌ی نهایی را مشخص می‌کند و به همین دلیل نتایج نهایی این رقابت در کنوانسیون ملی حزب دموکرات مشخص می‌شود.
پیرمردی که کنار نمی‌رود
نیویورک تایمز بعد از پیروزی کلینتون در ایالت کالیفرنیا در تحلیلی، پیروزی قطعی او را صرفاً مبتنی بر محاسبات ریاضی محض دانست نه یک واقعیت سیاسی. با همین استدلال آینده‌ی سندرز در این انتخابات را درگیر دو راهی مصالحه یا ادامه‌ی رقابت ترسیم نمود. نیویورک تایمز در این تحلیل آغاز حمایت شخصیت‌های برجسته‌ی سیاسی همانند اوباما و جو بایدن را آخرین حربه‌ی راست گراها برای غرق کردن کمپین سندرز می‌داند.
اوباما در حمایت از کلینتون عنوان می‌کند: «من با او هستم و مشتاق. نمی‌توانم صبر کنم تا در کارزار انتخاباتی همراه او شوم. فکر نمی‌کنم آدمی تا این حد شایسته برای ریاست جمهوری تاکنون وارد عرصه شده باشد.»
از طرف دیگر اوباما سعی در جلب همکاری سندرز در انتخابات اصلی را دارد. او در مصاحبه‌ای با شبکه‌ی NBC عنوان کرد: «من فکر می‌کنم که سندرز انرژی زیاد و ایده‌های جدیدی با خود همراه داشته است و حزب دموکرات را تحت فشار قرار داد و آنها را به چالش کشید. من فکر می‌کنم او هیلاری را به کاندیدای بهتری تبدیل کرد. امید من این است که در هفته‌های آینده، ما بتوانیم دست به دست یکدیگر بدهیم و باهم تلاش کنیم.»
پس از این مصاحبه بود برنی سندرز به دیدن اوباما در کاخ سفید رفت. تلاش اوباما برای اتحاد سندرز و کلینتون در این دیدار منجر به این شد که سندرز اعلام کند در مسیر شکست ترامپ با کلینتون همکاری می‌کند. برنی سندرز اما حاضر به کناره گیری از رقابت نشد و در سخنرانی خود در جمع طرفداران عنوان کرد که کمپین او تا برگزاری کنوانسیون ملی حزب دموکرات پا برجاست و رقابت همچنان ادامه دارد و این کنوانسیون ملی است که نامزد نهایی را معرفی می‌کند.
سندرز، ترس و امید حامیان هیلاری
حامیان کلینتون می‌دانند این سناتور اهل ورمونت با برنامه‌ها و ایده‌های خود توانسته بخش خفته‌ی جامعه را بیدار کند. سندرز محبوبیت زیادی میان جوانان و جنبش‌های مردمی دارد. این گروه‌ها هرگز با سیاست‌های حزبی دموکرات‌ها همراه نمی‌شوند و صرفاً به خاطر مواضع و ایده‌های سندرز به عرصه‌ی انتخابات علاقه پیدا کرده‌اند. همین امر موجب می‌شود این بیداری با کناره گیری سندرز هرگز به سمت کلینتون حرکت نکند. اگر دموکرات‌ها به دنبال جلب این رأی‌ها هستند راهی نمی‌ماند جز اینکه کناره گیری سندرز همراه با حمایت او از کلینتون باشد چرا که این حمایت می‌تواند رأی این گروه‌های نو ظهور در عرصه‌ی سیاسی را به سمت دموکرات‌ها سوق دهد. سران حزب دموکرات برای پیروزی بر رقیب قدرتمند و ثروتمند خود در این انتخابات به تمام آرای ممکن نیاز دارند و به همین دلیل ظرفیت‌های سندرز را نمی‌توانند نادیده بگیرند.
فرجام
کمپین کلینتون هر چند نزدیک به پیروزی است اما نمی‌تواند از طعم آن لذت تمام را ببرد. کنار نرفتن سندرز می‌تواند کنوانسیون ملی و آراء نمایندگان ویژه را دلهره آور کند و از طرفی کنار رفتن سندرز می‌تواند آرای اختصاصی او را که کم هم نیست از دموکرات‌ها بگیرد آن هم در موقعیتی که رقیب جمهوری خواه بسیار نزدیک و قدرتمند است. در این برزخ تصمیم گیری به نظر می‌رسد راهی جز مصالحه و تطمیع وجود ندارد. هیلاری ناچار است سندرز را در کنار خود حفظ کند. همین امر باعث شده تا سندرز در صحبتی اعلام کند بی شک رئیس جمهور آینده فقط از 1 درصد جامعه نخواهد بود و مردم عادی در دولت آینده سهم خواهند داشت.
ارسال نظرات