به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری دانشجو، ابراهیم زیباکلام پس از تماشای نمایش «داستان عامه پسند» یادداشتی نوشته و در اختیار خبرگزاری دانشجو قرار داده که در ادامه می‌بینید.
گاهی جوان ها جلو تر از بزرگان حرکت می کنند و بدون نگاه به سن و سالشان باید از آنها آموخت. بعید می دانم میانگین سنی گروه نمایش "داستان عامه پسند" بیشتر از سی سال باشد ولی این گروه جوان هر شب اجرای خود را با یاد یکی از هنرمندان این مرز و بوم آغاز می کنند که یا اجازه فعالیت ندارند و یا در سال های اخیر کم کارتر از گذشته بوده اند و آرزو می کنند تا باز هم شاهد هنرنمایی این هنرمندان باشند. اتفاقی که در جامعه ما فقط بعد از مرگ این عزیزان روی می دهد و تازه آن زمان همه متاثر از مرگ یک هنرمند، پیام تسلیت می فرستند و از آنها به نیکی یاد می کنند.
نمایش با یک فاجعه آغاز می شود و رفته رفته هر چه جلو تر می رویم شخصیت های نمایش یکی یکی درگیر داستان نمایش می شوند. جالب آنکه شخصیت های نمایشی نه از پشت صحنه که از بین تماشاگران به نمایش اضافه می شوند و مخاطب را بیش از پیش غافلگیر کرده و به فکر وامی دارد که در ادامه چه کسی دیگر قرار است به میانه صحنه برود. استفاده حداقلی از دکور، فاصله گذاری با مخاطب، ریتم و ضرباهنگ درست سبب می شود که تماشاگر پس از شروع نمایش دیگر قادر نباشد نگاهش و حتی ذهنش را از اثر جدا کند.
به جز دو نفر از بازیگران که بازیشان رنگ و بوی کم تجربگی دارد بقیه بازیگران روان و به اندازه در صحنه حضور دارند و با میزانسن هایی ساده و درست در خدمت صحنه هستند. اما مهمترین ویژگی و بخش کلیدی این نمایش، بازنویسی اثر است که می توان گفت به بهترین شکل صورت گرفته، انواع و اقسام شوخی های کلامی و موقعیتی که در نمایش های نیل سایمون به وفور یافت می شود بخوبی در این نمایش جایگزین شده، از شوخی با نام ها (نادر و سیمین نام میزبان های میهمانی است که ما آنها را نمی بینیم. شما را یاد چیزی نمی اندازد؟) تا معرفی شخصیت های متظاهر تلویزیونی (کوشیار و کیوان. کیوان نام یک مجری زن صدا و سیماست!!!!)، شوخی با برنامه های سینمای خانگی (برنامه شام ایرانی)، کاندیداهای انتخاباتی که به هر قیمت می خواهند به خواسته خود برسند ( آشنا نیست؟؟؟)و افراد تازه به دوران رسیده (که هدیه های میلیونی کادو می دهند) همگی از نمایشنامه شایعات نیل سایمون که اثری بلند با شوخی های کلامی زیاد است وام گرفته شده و از داستان عامه پسند یک داستان سر راست، خوش ریتم و هوشمندانه پدید آورده که هم برای مخاطب قابل درک است و هم نقد خود را متوجه بخش های مختلف جامعه می کند.
این رویکرد که در گذشته توسط افراد مختلف تجربه شده بود اینبار توسط مهدی احمدپناه شکل کامل تری به خود گرفته و تماشاگر به خوبی با موقعیت ها و طنز های کلامی اثر ارتباط برقرار می کند. مشکلی که در اکثر فیلم ها و تئاتر هایی که از یک اثر خارجی برداشت می شوند، وجود دارد. در نهایت تئاتر داستان عامه پسند، نمایشی است که در هیاهوی تئاتر هایی که به جز بازیگر چهره چیز دیگری ندارند، ساده و بی ادعا بر صحنه تماشاخانه استاد انتظامی می درخشد.