در پی فاجعه مصیبتبار آتنا اصلانی بسیاری از افراد در شبکههای مجازی به قصد تشویش در امنیت روانی جامعه اقدام به انتشار اخباری کردند که باعث اضطراب اجتماعی بویژه در میان خانوادهها شده است.
به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو،دکترمجید ابهری آسیب شناس و متخصص علوم رفتاری با اشاره به اتفاقات اخیر در رابطه با ربودن بنیتا و آتنا اظهار داشت: گم شدن کودکان در تمام دنیا امری طبیعی است اما همزمانی آن در موضوع آتنا و بزرگنمایی و سیاه نمایی آن باعث شده که موجی از دلهره در جامعه حاکم شود.
این روانشناس با بیان اینکه گم شدن فرزندان به چند دلیل ممکن است اتفاق بیفتد، ادامه داد: از لحاظ آسیب شناسی اجتماعی گم شدن کودکان را میتوان به دلایل زیر شرح داد:
۱. کودک ربایی به قصد گروگانگیری و باجگیری از خانواده در مورد خانوادههایی که دارای تمکن مالی بوده یا کسانی که با آنها دشمنی دارند.
۲.گمشدن کودک در اثر سهلانگاری والدین یا بیتوجهی آنها. پدر یا مادری که کودک چند ماهه خود را رها میکنند آیا نمیداند در شرایط عادی نیز این حرکت غیرمنطقی است؟
۳. کودکانی که بر اثر ضعف شنوایی، بینایی یا مشکلات خاص فیزیکی در خیابان مفقود میشوند. یعنی باز هم کم توجهی والدین.
وی اضافه کرد: گم شدن کودکان اصلا ربطی به امنیت اجتماعی ندارد. در کشورهایی که در هر ساعت شهروندان از مقابل ۲۰۰ دوربین امنیتی عبور میکنند باز هم گم شدن کودکان و یا ربودن آنها وجود دارد. بنابراین برای جلوگیری از تکرار این گونه حوادث تلخ اولین نکته این است که والدین باید مراقبت کافی را از کودکان خود داشته باشند.
ابهری افزود: در مورد یوسف کودکی که با تلاش پلیس به فوریت پیدا شد و تحویل خانواده شد چرا چیزی نمیگوییم و از پلیس تشکر نمیکنیم که با اقتدار توانست این کودک را در شهری مثل تهران پیدا کند. در مورد آتنا، ستایش و بنیتا نیز باید به کالبد شکافی و آسیبشناسی پرداخت.
این استاد دانشگاه درباره ضرورت کنترل و نظارت روی مجرمان و سابقهداران در جامعه گفت: از نگاه آسیبشناسی اجتماعی مجرمان باید تحت نظارت و کنترل میدانی باشند. زندانهای ما دانشگاه بزهکاری شدهاند، بنابراین بردن این افراد به زندان و هزینههای زیاد برای آنها از دید دولت و مردم اصلاح کننده نیست.
وی در پایان با ناکید بر تغییر رویه زندان ها عنوان کرد : باید از اینگونه افراد در شهرکهایی نگهداری و از نیروی فیزیکی آنها استفاده شود. در ضمن روان درمانی و روان کاوی در مورد آنها انجام شود و تا حصول اطمینان از اصلاح رفتاری نباید آنها را در جامعه رها کرد. در این شرایط است که میتوان از زندان به عنوان یک اهرم اصلاحی استفاده کرد وگرنه برای بسیاری از مجرمان زندان تبدیل به هتل شده و هیچ تاثیری بر حال آنها نخواهد داشت.