کتک خوردن کارگران زیر سایه نجومی‌خواری/ هیس! سرهنگ‌ها مشغول کارند

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو-سیدمهدی‌حاجی‌آبادی؛ اینجا نه وال‌استریت است و نه محل برگزاری اجلاس جی ۸. اینجا مهدِ انقلابِ پابرهنگان است که به دست سرمایه‌داری، آرام و مؤدبانه، با هزاران ترفندِ ظاهرالصلاح و تزویرِ پیچیده در مجلدات شومیزی و به مدد صد‌ها به اصلاح روشنفکر و ورق گلاسه‌ی لیبرال-ناسیونال سرقت می‌شود. صاحبان سرمایه، به هزار کلکِ نجیب و خوش خط و خال، مهمترین ارکان را تصاحب و تمشیت می‌کنند و صاحبان انقلاب، مأیوس از مسئولین به خیابان پناه می‌آورند و رو به باتومی می‌ایستند که درد رکود را به جانشان افزون می‌کند. رئیس‌جمهور در سازمان ملل به تدوین اعلاناتِ حقوق شهروندی می‌نازد و نازدانه‌های آیفون به دست، برای حقِ استادیوم رفتن داف‌های خرده‌بورژوا هشتگ می‌زنند و کارگر کوهرنگی با سبابه‌ی رو به آسمان برای اثبات "انسان" بودن خود تلاش می‌کند...
حقیقتا ما را چه شده است؟ این اخبار و وقایع دهشتناک را روزانه می‌شنویم و می‌بینیم، اما کَک مان هم نمی‌گزد! یا شاید خودمان را به کَری و کوری زده ایم تا نبینیم و نشنویم تا نخواهیم عملی هم انجام دهیم؛ و هراز گاهی هم که رگ غیرتمان باد می‌کند از فلان کنسرت ناله می‌کنیم و مسئله حضور بانوان به ورزشگاه را تبدیل به اولویت اول می‌کنیم و در نهایت درگیر بازی‌های روزانه چپ و راست می‌شویم. اینجاست که گویا رسالت انقلابی خود را به سرحدکمال رسانده ایم، اما غافل از آنکه در یک دورباطلی گرفتار شده ایم که حتی دستاورد سیاسی هم نخواهیم داشت.
اما کارگران اراک در میان آتش به اختیارهای فضای مجازی تن‌ها نبودند. بسیاری از جوانان که خودشان زخم‌خورده رکود سنگین دست ساخته دولتمردان هستند، به این مساله واکنش نشان داده و صدای مظلومیت کارگران را به گوش مسئولین و مردم رساندند.
مسعود باستانی با انتشار تصویر کارگری که مورد ضرب و شتم قرار گرفته نوشت: شعار می‌دادند: «#کارگر گرسنه کتک زدن نداره» چهره #کارگران معترض #اراک از بی کفایتی #وزیرکار و مدیریت دولتی خون آلود است!

امین عارف، اما به مسالمت‌آمیز بودن شعارهای کارگران اشاره کرد و گفت: کارگران #هپکو و #آذراب تن‌ها به دنبال ۸ ماه معوقه خود بودند، نه آشوب و اختشاش با روش مسالمت آمیز تری هم میشود به این گونه اجتماعات پایان داد.

محمدرضا محمدی، اما به مساله خرد کردن دهان کارگران در زمان انتخابات در میتینگ دولتی-انتخاباتی روحانی اشاره کرد و نوشت: کارگران عزیز یادتان می‌آید حدود ۱۰۰ روز قبل عده‌ای گفتند دهانتان را خرد خواهند کرد؟ الوعده وفا!

در اراک چه گذشت؟
هفته قبل هزاران کارگر از شرکت هپکو و آذراب اراک در اعتراض به آنچه تضییع حقوق مادی و معنوی خود می‌دانند، به خیابان‌های ورودی و خروجی شهر اراک آمدند و با بستن جاده و راه آهن سراسری، تلاش کردند حقوق از دست رفته و مطالبات صنفی خود را به گوش مدیران استانی و ملی برسانند؛ اقدامی اعتراضی که با پوشش رسانه‌ای گسترده همراه شد و برای ساعاتی تردد در جاده‌های ترانزیتی شهر اراک را مختل کرد.
بلافاصله پس از شروع اعتراض‌های میدانی و بسته شدن جاده‌های ورودی و خروجی شهر اراک ـ. که همزمان با بسته شدن راه آهن سراسری دنبال شد ـ. شورای تأمین استان مرکزی با همکاری سایر مقام‌های مرتبط در پایتخت، پلیس ضد شورش را روانه مراکز تجمع کرد و با ارعاب کارگران، سعی بر از بین بردن تجمع‌ها کرد.
کارگران این دو شرکت بزرگ و ملی کشور در رابطه با علت اعتراض و مشکل خود ضمن تأکید بر عدم پرداخت تمام و کمال حقوق ۷۰۰ هزار تا یک میلیون تومانی خود به مدت ۷ ماه، همچنین از عدم دریافت حقوق کامل به مدت سه ماه سخن گفتند و افزودند: در شرایط کنونی، بیمه بازنشستگی و درمانی خود و خانواده هایشان نیز قابل تمدید نیست.
اما میکائیل دیانی از فعالین سابق دانشجویی، رکود را علت اصلی حقوق نگرفتن کارگران ذکر کرد و نوشت: #هپکو و #آذراب اولین نیستند، آخرین هم نخواهند بود! جلوی #رکود را باید گرفت! اگر #دولت قبول داشته باشد رکودی هست...

علی علیزاده هم به با انتشار تصویری از وضعیت کارگران پیش و پس از انتخابات در دولت روحانی اشاره کرد و گفت: بالا: کارگر خوب. زمان: قبل از انتخابات پایین: کارگر بد، زمان: بعد از انتخابات.

کبری آسوپار با یادآوری لگد زدن خانواده‌های داغدار معدن در آزادشهر گلستان به ماشین حسن روحانی نوشت: اشک‌آور و باتومی که امروز مقابل اعتراض کارگری که ماه‌هاست حقوق نگرفته بکار می‌برید، به لگد فردای او به ماشین رییس‌جمهور مشروعیت می‌دهد.

شکم گرسنه کارگران در سایه بریز و بپاش‌های نجومی دولتی‌ها
در شرایطی که ماه هاست این کارگران از دریافت حقوق قانونی و ناچیز خود عاجز هستند و هزاران خانواده در آستانه بازگشایی سال تحصیلی جدید با مشکل مواجه شده اند، برخی نهاد‌ها و مراکز ملی به سرعت و در کم‌ترین زمان ممکن، می‌توانند مطالبات خود را نقد کنند. مثل بازیکنان تیم ملی فوتبال کشور، که چند روز قبل از بازی با تیم ملی سوریه تن‌ها با انتشار چند پیام گلایه آمیز در فضای مجازی موفق شدند پاداش چند هزار دلاری خود را دریافت کنند.
عدم پرداخت مطالبات کارگران شرکت هپکو و آذرآب اراک در حالی به هفتمین ماه خود رسید که می‌بینیم در برخی نهاد‌ها و مراکز مدیریتی کشور، تن‌ها با یک یا چند نامه کوتاه میلیارد‌ها تومان صرف خرید اقلام و کالاهای غیر ضروری مسئولان می‌شود. مثل نامه اخیر معاونت مالی شورای شهر تهران، که دستور خرید ۲۱ دستگاه پژو پرشیا و ۲۱ دستگاه تبلت، جمعاً به ارزش یک میلیارد تومان را صادر کرد؛ اقلام کالاهایی که قطعاً ضروری نبود و همه اعضای شورای شهر تهران وسیله نقلیه شخصی و تبلت یا مبایل هوشمند دارند.
گرچه در این میان دادستان اراک در گفتگو با خبرگزاری قوه قضائیه خبر از پیگیری جدی مشکلات پیش آمده برای این کارگران داده و گفته است: «فقدان مدیریت صحیح در کارخانه آذراب دلیل پیش آمدن این مشکلات بوده و ما به طور حتم در شورای تامین استان از کارگران دفاع می‌کنیم».
اما واکنش‌های مجازی باز هم ادامه داشت. یکی از کاربران با خطاب قرار دادن علی ربیعی وزیر کار نوشت: آقای ربیعی! فاصله تهران تا #اراک ۲۰۰ دقیقه است؛ لطفا سری بزنید!

سعید تواناراد از اعضای شورای مرکزی اتحادیه انجمن اسلامی دانشجویان مستقل، تصویر دلجویی اعضای این اتحادیه دانشجویی از برخی کارگران مصدوم حادثه منتشر کرد و نوشت: ایشون از کارگرانی بود که پریروز مورد حمله قرار گرفت. داوطلب اعزام به سوریه برای دفاع از حرم حضرت زینب (س)، برای #حق خودش در #آذراب کتک خورد.

سجاد زندی‌لک هم از عدالت‌خواهی حسینی برای کارگران نوشت و گفت: #راه_حسین یعنی اینکه بدونیم الان مظلومتر از کارگرهای #اراک نیست تو ایران پولتو ندن کتکم بخوری روضه‌ای که از این ظلم نگه روضه نیست.

محمدعلی کول از دانشجویان دانشگاه تهران، به هشتگ انحرافی حامیان دولت جهت گم کردن مساله رکود و کتک خوردن کارگران پرداخت و گفت: صبرکن ببینم! نکنه مخاید با بالا آوردن تشتک #نه_به_جنگ، ما از یادمون بره چه بلایی سر کارگرای #اراک آوردید؟! نه می‌بخشیم، نه فراموش میکنیم.

محمدعلی مظاهریان، اما به شعارهای انتخاباتی دولتی‌ها پرداخت و نوشت: و تا ۱۴۰۰ سهم #کارگران #شلاق خوردن زیر #آوار مردن و جان سالم از زیر مشت و لگد به در بردن خواهد بود تا ۱۴۰۰ با پوشالی.