وی در بخشی از این مقاله که در مجله «فارن‌افرز» منتشر شده برنامه موشکی ایران را «تهدیدی علیه آمریکا و متحدانش» خوانده، اما نوشته ادامه این برنامه توسط ایران به معنی شکست توافق هسته‌ای برجام نیست.
«ریچارد نفیو» در بخشی از این مقاله به ارائه تاریخچه‌ای از مراحل شکل‌گیری برنامه موشکی ایران پرداخته و در توضیح دلایل تهران برای ادامه این برنامه به آمارهای خرید سلاح توسط کشورهای حاشیه خلیج فارس اشاره کرده است.
او می‌نویسد: «طبق آمارهای منتشر شده توسط 'مرکز بین‌المللی استکهلم درباره تحقیقات صلح'، ایران بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۶، تقریباً ۳.۴ میلیارد دلار تسلیحات وارد کرده، در حالی که این رقم برای رقیب اصلی‌اش عربستان در همان بازه زمانی ۱۷.۹ میلیارد دلار بوده است. حتی کشور کوچک امارات ۱۷.۳ میلیارد دلار سلاح وارد کرده است.»
مقام سابق آمریکایی که خود عضو تیم مذاکره‌کننده آمریکا در مذاکرات هسته‌ای با ایران بوده بر همین اساس استدلال کرده که ایران در مذاکرات هسته‌ای با گروه ۱+۵ اصرار داشت که موضوع موشکی در هر گونه توافق بر سر برنامه هسته‌ای گنجانده نشود.
عضو سابق تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای آمریکا می‌نویسد: «بنابراین، تعجب‌آور نیست که در جریان مذاکرات بر سر برجام، ایرانی‌ها اصرار داشتند که برنامه موشکی آنها نباید موضوع مذاکره باشد.»
وی اضافه کرده است: «علی‌رغم این، تیم آمریکا در بخش زیادی از ۱۸ ماه گفت‌وگو که به برجام ختم شد، هنوز به دنبال آن بود که به عنوان بخشی از این توافق با ایران بر سر برنامه موشکی‌اش به توافق برسد.»
او خاطرنشان کرده آمریکا زمانی از این مطالبه دست کشید که مشخص شد که «گفت‌وگوها به سرانجام نمی‌رسند و هیچ حمایت بین‌المللی از موضع آمریکا وجود ندارد.»
«ریچارد نفیو» که از او به عنوان یکی از معماران تحریم‌ها علیه ایران یاد می‌شود در ادامه پیشنهاد کرده آمریکا از راهبردی دو وجهی، متشکل از امتیازها و تنبیه‌ها (معروف به راهبرد چماق و هویج) برای مذاکره بر سر برنامه موشکی ایران استفاده کند.
او می‌نویسد: «به منظور ترغیب ایران برای مذاکره بر سر برنامه موشک‌های بالستیک آمریکا بایستی راهبردی دو وجهی دنبال کند: اول، واشنگتن بایستی برای کند کردن و مهار پیشرفت برنامه موشکی ایران از تدابیری مانند تحریم‌های اقتصادی استفاده کند و دوم، بایستی به دنبال مذاکره با ایران بر سر توافقی جهت تسهیل کنترل تسلیحاتی باشد.»
«نفیو» خاطرنشان کرده توافق بر سر برنامه موشکی ایران می‌تواند با مذاکره در خصوص محدودیت‌هایی بر سر برد و وزن کلاهک‌های موشک‌های ایران آغاز شود.
وی همچنین پیشنهاد داده چنین توافقی می‌تواند تعیین سقف درباره تعداد موشک‌های تحت مالکیت دولت‌های منطقه را نیز شامل شود.
نفیو در بخش پایانی مقاله‌اش نوشته است: «امتناع دولت ترامپ از نفی تلاش برای تغییر حکومت در ایران، یکی از موانع آشکار برای چنین مذاکراتی است.»