دولتمردان تمایل دارند به سادگی شانه خالی کرده و حاضر به پاسخگویی نباشند

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو- سیدسجاد حشمتی*، باید حق داد به مردمی که بیشترین هزینه را برای انقلاب کرده‌اند، اما کمترین توجهی، تا امروز به آن‌ها نشده است. به هرحال، این بی‌توجهی‌ها باید یک طوری بیرون بزند یا نه؟ بیکاری، گرانی، تورم، رکود، هزاران معضل فرهنگی، اجتماعی و قس علی هذا. یکی از این‌ها کافی‌ست، برای بهم ریختن یک ملت، چه رسد به مجموعه این مشکلات.

 

اما باید حواسمان جمع باشد، باید بدانیم برای چه اعتراض می‌کنیم، برای چه به خیابان آمده‌ایم و برای چه شعار می‌دهیم. حقیقتا آیا مردمی که به خیابان‌ها آمده‌اند با اصل نظام و اصل اسلام مشکل دارند؟ یا مشکلشان داشتن مسئولینی است که تا الآن به جز چاپیدن این ملت کاری از دستشان برنیامده است؟

اگر امروز شعار نه غزه، نه لبنان، مرگ بر دیکتاتور و... سر دادید، باید بدانید اصل نظام را هدف گرفته‌اید. خدا را صد هزار مرتبه شکر در این چند سالی که گذشت همه ما دریافتیم که اگر حمایت از این کشور‌ها نبود تا الآن باید در همدان و کرمانشاه با داعش می‌جنگیدیم نه اینکه جشن فروپاشی‌اش را بگیریم.

نباید بگذاریم ضد انقلاب از این مطالبات به حق مردم سواستفاده کند. باید به صحنه بیاییم و اجازه ندهیم خواسته‌های اقتصادی به حقمان، به نزاع و کشمکش‌های سیاسی که هیچ فایده‌ای جز لطمه زدن به حیثیت کشور نداردکشیده شود.
باید انقلاب کرد. اما کدام انقلاب؟ مسلما نه انقلابی که  به اغتشاش و درگیری می‌رسد،نهایتا به یک کشور مانند لیبی تبدیل می‌کند؟
انقلاب را باید از درون خودمان آغاز کنیم. "اِنَّ اللَّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَومٍ حَتّىٰ یُغَیِّروا ما بِأَنفُسِهِم". اولین انقلاب را باید در خودمان انجام دهیم.

خوش خیال نباشیم، به اینکه به راحتی انقلاب می‌کنیم، نظام را عوض می‌کنیم و شرایط مطلوب‌تری برای خودمان فراهم می‌کنیم. هرگز این اتفاق نخواهد افتاد. به فرض محال هم که شد. باز هم حکومتی روی کار می‌آید که به انتخاب ما مردم، تشکیل می‌شود، اما اینبار دیگر اسلامی نیست که حداقل برخی مسئولین مجبور باشند برای چپاول از انقلاب آن، کمترین تظاهری به آن بکنند. این بار دیگر ترمزی به اسم اسلام نداریم و مطمئن باشید مسئولینی که انتخاب می‌کنیم، در بهترین حالت اگر به فکر خود نباشند، اولویت را با اطرافیانشان می‌گذارند.

نه تنها این انقلاب، در تمام نظام‌های جمهوری دنیا این اتفاقات می‌افتد. درست است در این کشور نباید باشد، اما نحوه برخورد ما چگونه بوده که اجازه دادیم کسانی که بیشترین حرص را نسبت به سرمایه‌های این کشور دارند نزدیک‌ترین جایگاه‌ها را به منابع این کشور داشته باشند؟

مادامی که در خودمان انقلاب نکنیم وضع به همین منوال است.
الحمدالله این انقلاب اگر همه جای آن نیز دارای اشکال باشد در مکانیسم انتخاباتی آن کوچک‌ترین خللی وارد نیست چرا که اگر بود این حجم استقبال از آن نمی‌شد.

مسئول مشکلات معیشتی و اقتصادی امروز کسی غیر از دولت و سیاست‌های اقتصادی آن است؟ دولتمردان به سادگی تمایل دارند شانه خالی کرده و حاضر به پاسخگویی صریح نباشند و به تعبیر رهبری در سخنرانی ۶ دی ماه، ژست اپوزیسیون بگیرند! کسانی که تمام امکانات کشور دستشان است و ۴ سال است شیوه مطلوب کشور داری خود را به پیش می‌برند.

حالا چند ماهی است که اعتراض‌ها در شهر‌های مختلف شروع شده و در مشهد به اوج خود رسیده و آن پیش بینی‌ها محقق شده است. نکته اینجاست که رئیس دولت و حامیانش به مقتضای اتفاقات روز و شبکه‌های اجتماعی تمایل دارند مطالبات را به سمت اصل نظام ببرند و کاملا مسائل را سیاسی کرده و ماهی خود را از آب گل آلود بگیرند! مسئول مشکلات معیشتی و اقتصادی امروز کسی غیر از دولت و سیاست‌های اقتصادی آن نیست.

رهبر انقلاب بار‌ها بر رفع مشکلات اقتصادی مردم و اولویت آن تاکید داشتند، اما این خواسته‌ها محقق نشده است. فقط یک نگاه به مناظره‌های ۸ ماه پیش ریاست جمهوری کافی‌ست که وعده‌های رئیس جمهور در مقابل مردم و رقبایش را یاد‌آوری کنیم و فراموش نکنیم با چه سخنانی رای مردم را کسب کردند و به امروز کشور هم نگاهی بیندازیم.

اما سوال بزرگ‌تر این است که در شرایط فعلی باید چه کنیم؟
تظاهرات و شعار دادن سطحی‌ترین کار و کم اثر‌ترین کاری هست که می‌توان انجام داد. اعتراضمان را باید هدفمند نشان ندهیم. چطور؟
خب وقتی بیکاری داریم معلوم است که نباید کالای خارجی بخریم. حالا شما بگذارید فلان مسئول هزاران میلیارد واردات کند، وقتی جنسش را نخری، به خاک سیاه می‌نشیند.

وقتی تورم و گرانی داریم معلوم است که آن جنس را نباید بخریم. ببینید دیگر کسی جرات می‌کند جنسی را گران کند یا نه.
وقتی رکود داریم نباید پولمان را در بانک‌ها به طمع سود‌های هنگفت و گا‌ها بی‌اعتبار نگه داریم. سرمایه خود را خرج آبادانی کشور کنیم.
با دید منطقی باید به این مشکلات نگاه کرد. اگر این طرز برخورد را مدت‌ها قبل اعمال کرده بودیم تمام مشکلاتمان حل شده بود.‌
تولیدات داخلی ما شاید خیلی نواقص نسبت به تولیدات خارجی داشته باشد کما اینکه در بیشتر عرصه‌ها از جمله دارو‌ها و نانو دارو‌ها در سطح تراز جهانی هستیم اما برای ایجاد اشتغال و تولید باید در مرحله اول این سختی‌ها را تحمل کرد همانطور که مردم کشور‌هایی مثل ژاپن بعد از مرگبار‌ترین حمله اتمی، توانستند با تحمل وضع و تلاش برای بهبود آن، خود را به یکی از مؤثر‌ترین کشور‌های صنعتی دنیا تبدیل کردند.

خودمان را نباید دسته کم بگیریم. الحمدالله پتانسیل هم به قدر کافی در کشور ما هست فقط باید با ایده نو از آن‌ها استفاده کرد. در شرایط موجود، در لحظات بسیار حساسی قرار گرفته‌ایم. اگر حواسمان نباشد، اگر هدف را گم کنیم، خدای ناکرده بار دیگر دچار اشتباهات سال ۸۸ می‌شویم.