بسیج دانشجویی دانشگاه علم و فرهنگ:
به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، بسیج دانشجویی دانشگاه علم و فرهنگ با صدور بیانیه‌ای ضمن طلب صبر برای بازماندگان درگذشتگان نفت کش سانچی اعلام کرد: در این فاجعه جای خالی بموقع مسئولین کشور را شاهد بودیم به گونه‌ای که پس از ۴ روز پیگیری بی نتیجه، می‌بینیم مسئولین تازه به فکر پیگیری مجدانه افتادند.
متن این بیانیه به شرح زیر است:
مدتی است که با وقوع حوادث غیر مترقبه همچون سقوط ساختمان پلاسکو، سیل و زلزله دست و پنجه نرم می‌کنیم. بدون شک باید رسیدگی و واکنش‌های بهتری نسبت به این قبیل حوادث داشته باشیم. غیبت وزرای مربوطه به هر یک از این حوادث دارد بیشتر و بیشتر میشود. در حادثه‌ی زلزله کرمانشاه، وزیر راه و شهرسازی بعد از چندین روز غیبت خود را به محل حادثه می‌رساند. هنگام وقوع زلزله تهران نیز شهردار تهران بعد از ساعت‌ها در جلسه‌ی ستاد بحران حاضر میشود.
امروز هم می‌بینیم پس از وقوع یک چنین حادثه‌ی عظیمی که در کشوری دیگر و همینطور چندین هزار کیلومتر آن طرف‌تر از مرز‌های کشور رخ داده است، جای خالی بموقع مسئولین کشور را شاهد هستیم و پس از ۴ روز پیگیری بی نتیجه، می‌بینیم که مسئولین کشور تازه به فکر پیگیری مجدانه افتاده اند.
از پیگیری سلامت جان آن عزیزان که بگذریم لااقل برای مشخص کردن سود و زیان آن همه نفت و میعانات از دست رفته، جدی‌تر پیگیر ماجرا می‌شدید. اگر چینی‌ها همراهی نمی‌کردند پس چرا از همان ساعات اول وارد کشور چین نشدید؟ اگر همکاری می‌کردند پس دیگر این حضور با چهار روز تاخیر چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟
قطعا در چنین حوادثی پیگیری از طرف سفارتخانه تا حضور یکی از شخصیت‌های عالی دولت در نحوه‌ی پیگیری و در نحوه‌ی حل موضوع بسیار بسیار تفاوت دارد. امروز ما می‌بینینم اکثر واکنش‌های دولت نسبت به این قبیل اتفاقات به دلیل فشار‌های رسانه‌ای است.
تا یکی از خانواده‌های آن عزیزان و یا هر فرد دیگری شروع به مصاحبه می‌کند، مسئولین ما تازه به فکر رسیدگی آنی می‌فتند.
این روز‌ها از بین رفتن جان انسان‌ها دارد برای مسئولین ما عادی میشود. زلزله امان مردم کرمانشاه و کرمان و سایر نقاط کشور را بریده است، اما هیچ اقدامی از سوی مسئولین در جهت پیشگیری از آسیب‌های احتمالی آن‌ها دیده نمیشود. غرض از ایراد این نامه یک بیدار باش به مسئولین محترم است.
امروز می‌بینیم کشور تا مرز بحران‌های جدی اجتماعی می‌رود، اما پس از آن واکنشی نسبت به حل موضوعات مطرح شده از سوی مردم انجام نمیشود. این چه وضع دولت داری است؟ انگار فراموش کرده اند که شعار‌های اصلی مردم چه شعار‌هایی بوده است؟ امروز و پس از وقوع این حادثه چه تمهیداتی برای پیشگیری از وقوع حوادث احتمالی شبیه به این اتفاق اتخاذ شده است؟
تا رسانه را روشن می‌کنیم یا صحبت از بیمه بودن حادثه دیدگان حوادث است و یا رسانه ملی از حضور به موقع خود در صحنه دارد صحبت می‌کند. بلبشوی مدیریتی حال حاضر کشور مردم را به ستوه آورده است.
امیر کبیر که این روز‌ها سالگرد شهادت اوست در فرصتی سه ساله و نه در حکومتی اسلامی با نهاد‌ها و سازمان‌های عریض و طویل امروزی، بلکه در زمان حکومت شاهی فاسد و نالایق توانست اسم خود را در تاریخ ایران ماندگار نماید، آن وقت ما با این همه نیروی جوان و کاربلد و تحصیلکرده باید در یک مدیریت قاجاری به سر ببریم.
صحبت از نقد میشود به تمام مسئولین کشور. بسم الله. اولین نقد را ما به شما داریم. مگر نه اینکه به فاصله‌ی سال ۹۴ تا به امروز مجلس شورای اسلامی، مجلس خبرگان رهبری، شورای شهر، ریاست جمهور، شهرداری‌ها همگی از یک جریان فکری تشکیل شده است، پس حالا دیگر مشکل چیست؟ دیگر برای فهمیدن ناتوانی هایتان دیر نشده است؟ شما که توان ندارید جو روانی جامعه را در بالا و پایین شدن قیمت یک شانه تخم مرغ کنترل کنید چرا صحبت از نقد و بسته بودن تریبون‌ها می‌کنید؟
گرفتن وقت مردم تا به کی؟ مردم میگویند ما مشکلات اقتصادی داریم، جوانان میگویند ما مشکلات بیکاری و ازدواج داریم و... بعد می‌شنویم که صحبت از نقد امام زمام (عج) و پیغمبر (ص) میشود! شما کار بکنید، امیر کبیر بشوید، مشکلات مردم را حل بکنید آن وقت هر کسی را که خواستید نقد کنید.
اگر نگاهی تاریخی از قبل از اسلام تا به امروز داشته باشیم، این مسئولیت‌ها جز وسیله‌ای برای سعادتمندی و عاقبت بخیری افراد و جوامع نبوده است.
مگر نمی‌گویید تمام مشکلات حال حاضر کشور تقصیر دولت‌های قبل و نوشتن شعار مرگ بر اسرائیل بر روی موشک هاست. پس بسم الله، تا دیر نشده است دنیا و آخرت خود را از دست مدهید. سه سال اندی دیگر از دولت تان باقی مانده است. میشود امیر کبیر شد به شرط آنکه طاقت حمام فین را داشته باشید.
مدتی است که با وقوع حوادث غیر مترقبه همچون سقوط ساختمان پلاسکو، سیل و زلزله دست و پنجه نرم می‌کنیم. بدون شک باید رسیدگی و واکنش‌های بهتری نسبت به این قبیل حوادث داشته باشیم. غیبت وزرای مربوطه به هر یک از این حوادث دارد بیشتر و بیشتر میشود. در حادثه‌ی زلزله کرمانشاه، وزیر راه و شهرسازی بعد از چندین روز غیبت خود را به محل حادثه می‌رساند. هنگام وقوع زلزله تهران نیز شهردار تهران بعد از ساعت‌ها در جلسه‌ی ستاد بحران حاضر میشود.
امروز هم می‌بینیم پس از وقوع یک چنین حادثه‌ی عظیمی که در کشوری دیگر و همینطور چندین هزار کیلومتر آن طرف‌تر از مرز‌های کشور رخ داده است، جای خالی بموقع مسئولین کشور را شاهد هستیم و پس از ۴ روز پیگیری بی نتیجه، می‌بینیم که مسئولین کشور تازه به فکر پیگیری مجدانه افتاده اند.
از پیگیری سلامت جان آن عزیزان که بگذریم لااقل برای مشخص کردن سود و زیان آن همه نفت و میعانات از دست رفته، جدی‌تر پیگیر ماجرا می‌شدید. اگر چینی‌ها همراهی نمی‌کردند پس چرا از همان ساعات اول وارد کشور چین نشدید؟ اگر همکاری می‌کردند پس دیگر این حضور با چهار روز تاخیر چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟
قطعا در چنین حوادثی پیگیری از طرف سفارتخانه تا حضور یکی از شخصیت‌های عالی دولت در نحوه‌ی پیگیری و در نحوه‌ی حل موضوع بسیار بسیار تفاوت دارد. امروز ما می‌بینینم اکثر واکنش‌های دولت نسبت به این قبیل اتفاقات به دلیل فشار‌های رسانه‌ای است.
تا یکی از خانواده‌های آن عزیزان و یا هر فرد دیگری شروع به مصاحبه می‌کند، مسئولین ما تازه به فکر رسیدگی آنی می‌فتند.
این روز‌ها از بین رفتن جان انسان‌ها دارد برای مسئولین ما عادی میشود. زلزله امان مردم کرمانشاه و کرمان و سایر نقاط کشور را بریده است، اما هیچ اقدامی از سوی مسئولین در جهت پیشگیری از آسیب‌های احتمالی آن‌ها دیده نمیشود. غرض از ایراد این نامه یک بیدار باش به مسئولین محترم است.
امروز می‌بینیم کشور تا مرز بحران‌های جدی اجتماعی می‌رود، اما پس از آن واکنشی نسبت به حل موضوعات مطرح شده از سوی مردم انجام نمیشود. این چه وضع دولت داری است؟ انگار فراموش کرده اند که شعار‌های اصلی مردم چه شعار‌هایی بوده است؟ امروز و پس از وقوع این حادثه چه تمهیداتی برای پیشگیری از وقوع حوادث احتمالی شبیه به این اتفاق اتخاذ شده است؟
تا رسانه را روشن می‌کنیم یا صحبت از بیمه بودن حادثه دیدگان حوادث است و یا رسانه ملی از حضور به موقع خود در صحنه دارد صحبت می‌کند. بلبشوی مدیریتی حال حاضر کشور مردم را به ستوه آورده است.
امیر کبیر که این روز‌ها سالگرد شهادت اوست در فرصتی سه ساله و نه در حکومتی اسلامی با نهاد‌ها و سازمان‌های عریض و طویل امروزی، بلکه در زمان حکومت شاهی فاسد و نالایق توانست اسم خود را در تاریخ ایران ماندگار نماید، آن وقت ما با این همه نیروی جوان و کاربلد و تحصیلکرده باید در یک مدیریت قاجاری به سر ببریم.
صحبت از نقد میشود به تمام مسئولین کشور. بسم الله. اولین نقد را ما به شما داریم. مگر نه اینکه به فاصله‌ی سال ۹۴ تا به امروز مجلس شورای اسلامی، مجلس خبرگان رهبری، شورای شهر، ریاست جمهور، شهرداری‌ها همگی از یک جریان فکری تشکیل شده است، پس حالا دیگر مشکل چیست؟ دیگر برای فهمیدن ناتوانی هایتان دیر نشده است؟ شما که توان ندارید جو روانی جامعه را در بالا و پایین شدن قیمت یک شانه تخم مرغ کنترل کنید چرا صحبت از نقد و بسته بودن تریبون‌ها می‌کنید؟
گرفتن وقت مردم تا به کی؟ مردم میگویند ما مشکلات اقتصادی داریم، جوانان میگویند ما مشکلات بیکاری و ازدواج داریم و... بعد می‌شنویم که صحبت از نقد امام زمام (عج) و پیغمبر (ص) میشود! شما کار بکنید، امیر کبیر بشوید، مشکلات مردم را حل بکنید آن وقت هر کسی را که خواستید نقد کنید.
اگر نگاهی تاریخی از قبل از اسلام تا به امروز داشته باشیم، این مسئولیت‌ها جز وسیله‌ای برای سعادتمندی و عاقبت بخیری افراد و جوامع نبوده است.
مگر نمی‌گویید تمام مشکلات حال حاضر کشور تقصیر دولت‌های قبل و نوشتن شعار مرگ بر اسرائیل بر روی موشک هاست. پس بسم الله، تا دیر نشده است دنیا و آخرت خود را از دست مدهید. سه سال اندی دیگر از دولت تان باقی مانده است. میشود امیر کبیر شد به شرط آنکه طاقت حمام فین را داشته باشید.
ارسال نظرات