الجزيره انگليسی گزارش داد
به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری دانشجو شبکه الجزیره انگلیسی در گزارشی با اشاره به گذشت شش ماه از فرار صد‌ها هزار آواره روهینگیایی از میانمار به بنگلادش به بررسی تازه‌ترین وضع این جمعیت مسلمان پرداخت.
خبرنگار این شبکه در بنگلادش گفت: تاکنون ۶۸۸ هزار مسلمان روهینگیایی در نتیجه فشار و آزار و اذیت مقامات و نیرو‌های نظامی میانمار از این کشور به بنگلادش فرار کرده اند. آن‌ها فشار نظامیان و مقامات دولتی میانمار را تلاشی برای نابود کردن روهینگیا می‌دانند. یکی از این افراد دختر ۹ ساله‌ای به نام آزیتا بگوم است که شش ماه قبل هدف سه گلوله از ناحیه دست و پا قرار گرفته بود. این گلوله‌ها را یک سرباز از فاصله نزدیک به وی شلیک کرده بود. اکنون با گذشت این زمان وی هنوز دچار درد است و می‌کوید حاضر به بازگشت نیست.
وی گفت: احساس ترس دارم و دوست ندارم به میانمار برگردم. آن‌ها خانه‌های ما را منفجر می‌کردند و آن‌ها را به آتش می‌کشیدند. مردم را از خانه‌ها بیرون می‌کشیدند و هدف گلوله قرار می‌دادند. آن‌ها را شکنجه می‌کردند. از دیدن این صحنه‌ها می‌ترسم.
گولسام بائوا مادربزرگ آزیتا نیز گفت: هنوز هم وقتی آن روز‌ها را به یاد می‌آورم احساس بسیار بدی به من دست می‌دهد. آن‌ها به زنان ما تجاوز کردند و شما می‌تواتید ببینید با این کودک چه کردند.
خبرنگار الجزیره در ادامه، با اظهار اینکه در اینجا هزاران نفر مانند آزیتا وجود دارد که پس از اصابت گلوله هنوز سلامت خود را به دست نیاورده اند؛ با دو خواهر نیز گفتگو کرد که گفتند سربازان میانماری به آن‌ها تجاوز کردند. پدر، مادر و ۳ خواهر و برادر آن‌ها نیز در خانه محبوس شدند و سپس سربازان خانه را به آتش کشیدند. این دو دختر جوان اکنون حتی اگر بخواهند نمی‌توانند به کشورشان بازگردند.
یکی از آن‌ها گفت: «اگر از ما خواسته شود نمی‌توانیم به میانمار بازگردیم. ما پدر و مادر و خواهر و برادری نداریم. خانه‌ای هم برای زندگی نداریم.»
دولت‌های میانمار و بنگلادش برای بازگشت آوارگان به توافقی دست یافتند، اما آوارگان روهینگیا با گذشت شش ماه حاضر به بازگشت نیستند. ماه نوامبر، عبدالفایض یکی از آوارگان روهینگیایی خانه اش را که درست آن سوی مرز بود به ما نشان داد. وی گفت: آوارگان روهینگیا از دولت میانمار تضمین امنیت، غرامت بابت تخریب خانه‌ها و روستا‌ها و همچنین دریافت تابعیت هستند. این‌ها خواسته‌هایی است که در ۳۵ سال گذشته برایشان فراهم نشده است.
وی گفت: به جهان می‌گوییم که ما خواستار زندگی مانند انسان‌ها هستیم. می‌خواهیم فرزندانمان تحصیل کنند. می‌خواهیم در کنار خانواده هایمان یک زندگی آرام داشته باشیم. از دنیا می‌خواهیم برای ما عدالت فراهم کند.
دولت میانمار همچنان تلاش می‌کند خود را از اتهام پاکسازی قومی و حتی نسل کشی مبرا کند. فراهم کردن عدالت برای روهینگیا بسیار دشوار است.
آزیتا در بخش دیگر از صحبت هایش گفت: «من پدر و مادر ندارم، اما درد و رنج زیادی دارم. اینکه بخواهم بیرون بروم و هیزم جمع کنم کار بسیار دشواری است.»
خبرنگار در پایان، گفت: کسانی که از آزار و اذیت در اردوگاه‌ها جان به در بردند با آثار زخم روی بدن‌ها و روی ذهن‌های خود به زندگی ادامه می‌دهند.
خبرنگار این شبکه در بنگلادش گفت: تاکنون ۶۸۸ هزار مسلمان روهینگیایی در نتیجه فشار و آزار و اذیت مقامات و نیرو‌های نظامی میانمار از این کشور به بنگلادش فرار کرده اند. آن‌ها فشار نظامیان و مقامات دولتی میانمار را تلاشی برای نابود کردن روهینگیا می‌دانند. یکی از این افراد دختر ۹ ساله‌ای به نام آزیتا بگوم است که شش ماه قبل هدف سه گلوله از ناحیه دست و پا قرار گرفته بود. این گلوله‌ها را یک سرباز از فاصله نزدیک به وی شلیک کرده بود. اکنون با گذشت این زمان وی هنوز دچار درد است و می‌کوید حاضر به بازگشت نیست.
وی گفت: احساس ترس دارم و دوست ندارم به میانمار برگردم. آن‌ها خانه‌های ما را منفجر می‌کردند و آن‌ها را به آتش می‌کشیدند. مردم را از خانه‌ها بیرون می‌کشیدند و هدف گلوله قرار می‌دادند. آن‌ها را شکنجه می‌کردند. از دیدن این صحنه‌ها می‌ترسم.
گولسام بائوا مادربزرگ آزیتا نیز گفت: هنوز هم وقتی آن روز‌ها را به یاد می‌آورم احساس بسیار بدی به من دست می‌دهد. آن‌ها به زنان ما تجاوز کردند و شما می‌تواتید ببینید با این کودک چه کردند.
خبرنگار الجزیره در ادامه، با اظهار اینکه در اینجا هزاران نفر مانند آزیتا وجود دارد که پس از اصابت گلوله هنوز سلامت خود را به دست نیاورده اند؛ با دو خواهر نیز گفتگو کرد که گفتند سربازان میانماری به آن‌ها تجاوز کردند. پدر، مادر و ۳ خواهر و برادر آن‌ها نیز در خانه محبوس شدند و سپس سربازان خانه را به آتش کشیدند. این دو دختر جوان اکنون حتی اگر بخواهند نمی‌توانند به کشورشان بازگردند.
یکی از آن‌ها گفت: «اگر از ما خواسته شود نمی‌توانیم به میانمار بازگردیم. ما پدر و مادر و خواهر و برادری نداریم. خانه‌ای هم برای زندگی نداریم.»
دولت‌های میانمار و بنگلادش برای بازگشت آوارگان به توافقی دست یافتند، اما آوارگان روهینگیا با گذشت شش ماه حاضر به بازگشت نیستند. ماه نوامبر، عبدالفایض یکی از آوارگان روهینگیایی خانه اش را که درست آن سوی مرز بود به ما نشان داد. وی گفت: آوارگان روهینگیا از دولت میانمار تضمین امنیت، غرامت بابت تخریب خانه‌ها و روستا‌ها و همچنین دریافت تابعیت هستند. این‌ها خواسته‌هایی است که در ۳۵ سال گذشته برایشان فراهم نشده است.
وی گفت: به جهان می‌گوییم که ما خواستار زندگی مانند انسان‌ها هستیم. می‌خواهیم فرزندانمان تحصیل کنند. می‌خواهیم در کنار خانواده هایمان یک زندگی آرام داشته باشیم. از دنیا می‌خواهیم برای ما عدالت فراهم کند.
دولت میانمار همچنان تلاش می‌کند خود را از اتهام پاکسازی قومی و حتی نسل کشی مبرا کند. فراهم کردن عدالت برای روهینگیا بسیار دشوار است.
آزیتا در بخش دیگر از صحبت هایش گفت: «من پدر و مادر ندارم، اما درد و رنج زیادی دارم. اینکه بخواهم بیرون بروم و هیزم جمع کنم کار بسیار دشواری است.»
خبرنگار در پایان، گفت: کسانی که از آزار و اذیت در اردوگاه‌ها جان به در بردند با آثار زخم روی بدن‌ها و روی ذهن‌های خود به زندگی ادامه می‌دهند.
ارسال نظرات