زیرساخت‌‎های لازم برای استانی شدن انتخابات وجود ندارد/ ابتدا باید پارلمان‌های محلی را تقویت کنیم بعد پل ارتباطی با مردم را قطع کنیم

ابوالفضل ابوترابی نماینده مردم نجف آباد در مجلس در گفتگو با خبرنگار سیاسی خبرگزاری دانشجو با اشاره به طرح استانی شدن انتخابات اظهار داشت: نفس استانی شدن انتخابات کار خوبی است اما اکنون زیرساخت های لازم برای اجرایی شدن این طرح در کشور وجود ندارد.

وی در ادامه افزود: در حال حاضر تنها کسی که مردم به آن دسترسی حداقلی دارند نماینده مجلس است که در صورت اجرایی شدن این طرح گسست اجتماعی ایجاد می شود.

وی با بیان اینکه این طرح موجب می شود که به سمت حزبی شدن حرکت کنیم، تصریح کرد: در واقع پیش از اینکه نماینده برای ثبت نام به شورای نگهبان مراجعه کند احزاب با آنالیز کاندیدای منتخب در استان که فرد چه میزان رای آور است و آیا توانایی صلاحیت این کار را دارد یا خیر؟ کار احراز صلاحیت شورای نگهبان را سهولت می بخشند چرا که یکبار توسط احزاب گزینش می شوند.

ابوترابی در ادامه یادآور شد: از سوی دیگر ممکن است بگوییم مجلس ما یک مجلس ملی است اما واقعیت این است که در حال حاضر بیش از 90 درصد نمایندگان دغدغه های غیر از کار ملی دارند و سطح مجلس به کارهای محلی چون مشکلات آب، برق، گاز تنزل پیدا کرده است. بنابراین با استانی شدن انتخابات سطح نماینده را به سطح ملی نزدیک می کنیم.

نماینده مردم نجف آباد در خصوص معایب استانی شدن انتخابات گفت: متاسفانه در حال حاضر ساختار کشور تمرکزگرا و غلط است که باید در وهله اول این ساختار را اصلاح کنیم بدین صورت که امورات محلی را به نهادهای محلی بسپاریم. در حال حاضر در ساختار غلط کشور نماینده تنها کسی است که پل ارتباطی میان روستائیان و مجلس است. بنابراین اگر در شرایط کنونی طرح استانی شدن انتخابات را اجرایی کنیم تنها پل مردم که نماینده است را قطع می کنیم که این امر یک گسست استماعی به وجود می آورد.

وی بیان داشت: ابتدا باید اختیارات لازم برای حل مشکلات مردم و رسیدگی به امورات آنها را به پارلمان های محلی که شوراهای شهر و روستا هستند بدهیم و بعد از آن پل ارتباطی مردم ومسئولین که نمانیدگان هستند را قطع کنیم.

ابوترابی در پایان خاطرنشان کرد: بنابراین نفس طرح استانی شدن انتخابات بد نیست اما در صورت مقدم برشمردن طرح مدیریت جامعه شهری و روستایی و محول کردن اختیارات لازم به پارلمان های محلی، شهرداری ها، دهیار و شوراهای محلی و پس از آن ارتقاء سطح نمایندگان به سطح ملی. آن زمان دو پارلمانی به معنی واقعی می شویم که ظرفیت آن در قانون اساسی دیده شده است.