مراقبی خبرداد
به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، دفتر یکم داستان‌هایی از پارسی‌سرایان به دو زبان فارسی و انگلیسی منتشر می‌شود.
بر اساس این گزارش، این اثر به قلم غلامحسین مراقبی در بخش فارسی و مریم بیاد در بخش انگلیسی تالیف شده و قرار است انتشارات دانشگاه پارس آن را منتشر کند.
غلامحسین مراقبی مولف بخش فارسی این اثر در گفتگو با خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس درباره این اثر اظهار داشت: بافتار‌های دیوانی، ساختار‌های آیینی و بیم جان و نیاز به‌زیستن درخان و مان، سرایندگان پارسی را، به‌سوی داستان‌سرایی کشانید. سرایندگان دریافتند که دیوانیان را نمی‌توان با اندرز و اخلاق؛ دادگری و مردمداری آموخت، زین روی، آنان به‌تمثیل و گاه نماد‌های حیوانی روی آوردند، و چنین شد که داستان‌هایی زیبا، از فرمانروایان و شادکامی‌ها و عاشقانه‌هایشان پدیدآمد که شکوه این ریخت‌های افسانه‌ای را در هفت‌پیکر و خسروشیرین و هزارویک شب می‌بینیم.
این استاد دانشگاه خاطر نشان کرد:، اما سوی دیگر، که بیشتر از پایانه‌های سده پنجم و از ششم به‌پس، آغاز شد، داستان‌سرایی برای مردم است، چرایی آن را در اندیشه سرایندگان صوفی مرام باید جست که آنان برای گستراندن باور‌های طریقتی‌شان، دربرابر شریعتی‌های حاکم، ناگزیر داستان‌هایی سراییدند که خواستارانش مردم بودند؛ زیرا طریقی‌ها نیاز به‌مرید فزونتر داشتند.
مراقبی آغازگر این‌گونه داستان‌سرایی را سنایی غزنوی دانست و خاطرنشان کرد:، اما سخن سنایی، چندان مردمی نیست، پس باید ساده‌تر و روانتر و حتی آمیخته با هزل دوستان سرود. عطار نیشابوری، داستان‌سرایی را آغاز میکند، روان و ساده و مردمی، از زبان مردم، از زبان حیوانات و از همه مهم‌تر، عطار به‌طنز دلبسته، طنز را در اعتراض به‌همه چیز، حتی به‌آفریننده، در داستان عمید نیشابوری می‌گنجاند.
وی ادامه داد: نوبت به‌سراینده بزرگ مولوی رسید، او داستان‌ها را به‌سمت و سوی باورمندی‌های خود داد، موضوع را از دیگر شاعران و حتی کلیله و دمنه میگرفت و آن‌ها را با پوششی از باور خود باز می‌سرود. آنچه که در پی می‌آید، بیشینه داستان‌سرایی‌هایی است از مولوی که کوشیده‌ایم آن‌ها را آنچنان گزینه کنیم، که گویای گزینه‌ای از باور‌ها و دلبستگی‌های جلال‌الدین محمد مولوی است. نیز داستانی از سنایی و کوته‌یادی از سهروردی و طنزی از عطار و داستانی از قاضی بلخ را به‌گزیده داستان‌های مولوی افزوده‌ایم.
وی در پایان اضافه کرد: زبان نوشتار پارسی، روایی است، با آذینی از چند بیت و در برابر زبان انگلیسی نیز بازگردانی است از زبان پارسی، روان و آموختاری. این گزینگی، چهل و پنج داستان است، که سرآغازی است برای ترجمان دیگر داستان‌های پارسی.
یادآوری می‌کنیم که گزینه داستان‌ها برای بهره‌برداری آموزشگاه‌ها، دانشگاه‌ها و همه آنانی است که می‌خواهند با دو زبان پارسی و انگلیسی با داستان‌سرایندگان پارسی آشنا شوند.
بر اساس این گزارش، این اثر به قلم غلامحسین مراقبی در بخش فارسی و مریم بیاد در بخش انگلیسی تالیف شده و قرار است انتشارات دانشگاه پارس آن را منتشر کند.
غلامحسین مراقبی مولف بخش فارسی این اثر در گفتگو با خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس درباره این اثر اظهار داشت: بافتار‌های دیوانی، ساختار‌های آیینی و بیم جان و نیاز به‌زیستن درخان و مان، سرایندگان پارسی را، به‌سوی داستان‌سرایی کشانید. سرایندگان دریافتند که دیوانیان را نمی‌توان با اندرز و اخلاق؛ دادگری و مردمداری آموخت، زین روی، آنان به‌تمثیل و گاه نماد‌های حیوانی روی آوردند، و چنین شد که داستان‌هایی زیبا، از فرمانروایان و شادکامی‌ها و عاشقانه‌هایشان پدیدآمد که شکوه این ریخت‌های افسانه‌ای را در هفت‌پیکر و خسروشیرین و هزارویک شب می‌بینیم.
این استاد دانشگاه خاطر نشان کرد:، اما سوی دیگر، که بیشتر از پایانه‌های سده پنجم و از ششم به‌پس، آغاز شد، داستان‌سرایی برای مردم است، چرایی آن را در اندیشه سرایندگان صوفی مرام باید جست که آنان برای گستراندن باور‌های طریقتی‌شان، دربرابر شریعتی‌های حاکم، ناگزیر داستان‌هایی سراییدند که خواستارانش مردم بودند؛ زیرا طریقی‌ها نیاز به‌مرید فزونتر داشتند.
مراقبی آغازگر این‌گونه داستان‌سرایی را سنایی غزنوی دانست و خاطرنشان کرد:، اما سخن سنایی، چندان مردمی نیست، پس باید ساده‌تر و روانتر و حتی آمیخته با هزل دوستان سرود. عطار نیشابوری، داستان‌سرایی را آغاز میکند، روان و ساده و مردمی، از زبان مردم، از زبان حیوانات و از همه مهم‌تر، عطار به‌طنز دلبسته، طنز را در اعتراض به‌همه چیز، حتی به‌آفریننده، در داستان عمید نیشابوری می‌گنجاند.
وی ادامه داد: نوبت به‌سراینده بزرگ مولوی رسید، او داستان‌ها را به‌سمت و سوی باورمندی‌های خود داد، موضوع را از دیگر شاعران و حتی کلیله و دمنه میگرفت و آن‌ها را با پوششی از باور خود باز می‌سرود. آنچه که در پی می‌آید، بیشینه داستان‌سرایی‌هایی است از مولوی که کوشیده‌ایم آن‌ها را آنچنان گزینه کنیم، که گویای گزینه‌ای از باور‌ها و دلبستگی‌های جلال‌الدین محمد مولوی است. نیز داستانی از سنایی و کوته‌یادی از سهروردی و طنزی از عطار و داستانی از قاضی بلخ را به‌گزیده داستان‌های مولوی افزوده‌ایم.
وی در پایان اضافه کرد: زبان نوشتار پارسی، روایی است، با آذینی از چند بیت و در برابر زبان انگلیسی نیز بازگردانی است از زبان پارسی، روان و آموختاری. این گزینگی، چهل و پنج داستان است، که سرآغازی است برای ترجمان دیگر داستان‌های پارسی.
یادآوری می‌کنیم که گزینه داستان‌ها برای بهره‌برداری آموزشگاه‌ها، دانشگاه‌ها و همه آنانی است که می‌خواهند با دو زبان پارسی و انگلیسی با داستان‌سرایندگان پارسی آشنا شوند.
منبع: فارس
ارسال نظرات