بر اساس داده‌های بانک جهانی؛
به گزارش خبرگزاری گروه فناوری خبرگزاری دانشجو به نقل از بنیاد ملی نخبگان، کافی است تا نگاهی اجمالی بر مطالب نشر یافته در حوزه مهاجرت بیاندازیم تا متوجه شویم حجم و تنوع ادعاها، مطالب و اظهارنظر‌های غیرعلمی و غیرسازنده در این حوزه هزاران برابر محتویات علمی، پژوهش‌های آماری کمی و کیفی، مستندات و گزاراشاتی است که می‌بایست در این حوزه پیرامون زمینه‌ها و انگیزه‌های انواع مهاجرت، اثرات و تبعات، فرصت‌ها و تهدیدات مهاجرت برای جامعه ایرانی تولید و منتشر می‌شد.
از این رو، تلاش می‌شود در قالب ارائه مطالب پیوسته، ادعا‌های مطروحه بررسی و پاسخ داده شود. در همین راستا و در ادامۀ یکی از ادعای منتشرشده که در آن آمده بود: «مرداد ۱۳۴۴ نتایج بررسی مهاجرت که توسط سازمان ملل انجام‌شده بود، ایران را از لحاظ مهاجرت اتباع به کشور‌های دیگر در ردیف پنج کشور پایین جدول نشان می‌داد (نزدیک به صفر)»، ادعای دیگری مطرح می‌شود مبنی بر اینکه: «این بررسی ده سال بعد در سال ۱۳۵۴ دوباره انتشار یافته که تغییری در رتبه ایران نشان نمی‌داده و مهاجرت ایرانیان نزدیک به صفر بوده است».
این موضوع در حالی طرح شد که داده‌های مربوط به مهاجران کشورها، از سال ۱۹۹۰ در وبگاه سازمان ملل موجود است. داده‌های مربوط به دهه‌های قبل توسط بانک جهانی استخراج شده است. با مراجعه به داده‌های بانک جهانی در حوزه مهاجران خارج از کشور در دهه ۱۹۷۰ (دهه ۵۰ شمسی) ایران رتبه ۷۴ام را در بین ۲۳۲ کشور دارد و به ازای هر هزار نفر جمعیت کشور، ۸.۱ نفر در خارج از کشور به سر می‌برده‌اند.
طبق داده‌های بانک جهانی در دهه ۱۹۷۰، تعداد مهاجران ایرانی در کشور‌های دیگر برابر با ۲۳۲،۸۱۱ بوده است؛ به‌عبارت‌دیگر تعداد مهاجران در این دهه برابر با ۸.۱ نفر به ازای هر هزار نفر جمعیت ایران بوده است.
نرخ خالص مهاجرت ایران در ۷۵-۱۹۷۰ بر اساس داده های سازمان ملل متحد، برابر با ۰.۵۱ نفر در هر هزار نفر جمعیت کشور است؛ یعنی به ازای هر هزار نفر جمعیت کشور، ۷ نفر از کشور خارج‌شده‌اند. این نرخ از تقسیم تفاوت مهاجران ورودی به مهاجران خروجی به جمعیت کشور به دست می‌آید. از روی این داده نمی‌توان تعداد دقیق مهاجران ایرانی در خارج از کشور را تخمین زد چرا که مهاجران ورودی هم در آن لحاظ شده اند.
از این آمار‌ها چنین برمی‌آید که ایرانیان تمایلی به مهاجرت به کشور‌های دیگر نداشتند.
این در حالیست که طبق داده‌های منتشرشده بانک جهانی، تعداد مهاجران ایرانی، هیچ‌گاه نزدیک به صفر نبوده است. در دهه های۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی (دهه‌های قبل از پیروزی انقلاب اسلامی)، تعداد ثبت‌شدۀ مهاجران ایرانی به ترتیب ۱۷۱،۴۷۸ و ۲۳۲،۸۱۱ نفر بوده است که با توجه به جمعیت ایران در این سال‌ها رقم قابل توجهی بوده است.
تمایل به خروج از یک کشور با آمار ثبت‌‍شده مهاجران خارج از کشور تفاوت معناداری دارد. تمایل یک خواسته ذهنی است درحالی‌که تا اقدام برای مهاجرت و تحقق مهاجرت بایستی گام‌های متعددی برداشته شود.
با توجه به اینکه تعداد مهاجران ایرانی در سال‌های دهه ۴۰ و ۵۰ رقم قابل‌توجهی را نشان می‌دهد، تمایل به مهاجرت هم در میزان بالاتری وجود داشته است.
از این رو، تلاش می‌شود در قالب ارائه مطالب پیوسته، ادعا‌های مطروحه بررسی و پاسخ داده شود. در همین راستا و در ادامۀ یکی از ادعای منتشرشده که در آن آمده بود: «مرداد ۱۳۴۴ نتایج بررسی مهاجرت که توسط سازمان ملل انجام‌شده بود، ایران را از لحاظ مهاجرت اتباع به کشور‌های دیگر در ردیف پنج کشور پایین جدول نشان می‌داد (نزدیک به صفر)»، ادعای دیگری مطرح می‌شود مبنی بر اینکه: «این بررسی ده سال بعد در سال ۱۳۵۴ دوباره انتشار یافته که تغییری در رتبه ایران نشان نمی‌داده و مهاجرت ایرانیان نزدیک به صفر بوده است».
این موضوع در حالی طرح شد که داده‌های مربوط به مهاجران کشورها، از سال ۱۹۹۰ در وبگاه سازمان ملل موجود است. داده‌های مربوط به دهه‌های قبل توسط بانک جهانی استخراج شده است. با مراجعه به داده‌های بانک جهانی در حوزه مهاجران خارج از کشور در دهه ۱۹۷۰ (دهه ۵۰ شمسی) ایران رتبه ۷۴ام را در بین ۲۳۲ کشور دارد و به ازای هر هزار نفر جمعیت کشور، ۸.۱ نفر در خارج از کشور به سر می‌برده‌اند.
طبق داده‌های بانک جهانی در دهه ۱۹۷۰، تعداد مهاجران ایرانی در کشور‌های دیگر برابر با ۲۳۲،۸۱۱ بوده است؛ به‌عبارت‌دیگر تعداد مهاجران در این دهه برابر با ۸.۱ نفر به ازای هر هزار نفر جمعیت ایران بوده است.
نرخ خالص مهاجرت ایران در ۷۵-۱۹۷۰ بر اساس داده های سازمان ملل متحد، برابر با ۰.۵۱ نفر در هر هزار نفر جمعیت کشور است؛ یعنی به ازای هر هزار نفر جمعیت کشور، ۷ نفر از کشور خارج‌شده‌اند. این نرخ از تقسیم تفاوت مهاجران ورودی به مهاجران خروجی به جمعیت کشور به دست می‌آید. از روی این داده نمی‌توان تعداد دقیق مهاجران ایرانی در خارج از کشور را تخمین زد چرا که مهاجران ورودی هم در آن لحاظ شده اند.
از این آمار‌ها چنین برمی‌آید که ایرانیان تمایلی به مهاجرت به کشور‌های دیگر نداشتند.
این در حالیست که طبق داده‌های منتشرشده بانک جهانی، تعداد مهاجران ایرانی، هیچ‌گاه نزدیک به صفر نبوده است. در دهه های۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی (دهه‌های قبل از پیروزی انقلاب اسلامی)، تعداد ثبت‌شدۀ مهاجران ایرانی به ترتیب ۱۷۱،۴۷۸ و ۲۳۲،۸۱۱ نفر بوده است که با توجه به جمعیت ایران در این سال‌ها رقم قابل توجهی بوده است.
تمایل به خروج از یک کشور با آمار ثبت‌‍شده مهاجران خارج از کشور تفاوت معناداری دارد. تمایل یک خواسته ذهنی است درحالی‌که تا اقدام برای مهاجرت و تحقق مهاجرت بایستی گام‌های متعددی برداشته شود.
با توجه به اینکه تعداد مهاجران ایرانی در سال‌های دهه ۴۰ و ۵۰ رقم قابل‌توجهی را نشان می‌دهد، تمایل به مهاجرت هم در میزان بالاتری وجود داشته است.
ارسال نظرات