در پی تجمع روز گذشته صورت گرفت
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، با آغاز سال تحصیلی جدید و گذری یک ساله از تصویب قوانین جدید در حوزه آموزشی که به اعتقاد اکثر دانشجویان روند تحصیلی را با مشکلاتی رو به رو می‌کند، همچنین موضوع جنجالی دانشجویان پردیسی که چند سالی است دانشگاه امیرکبیر با آن مواجه است و امسال حساسیت‌های بیشتری را از گذشته بر انگیخته است، ما را بر آن داشت تا با کمک بسیج دانشجویی دانشگاه صنعتی امیرکبیر در این خصوص گفتگویی با سید محمدحسین کریمیان، معاون آموزشی و تحصیلات تکمیلی دانشگاه داشته باشیم.
در ادامه این گفتگو را دنبال کنید:
بحثی که اخیرا بیش از پیش مطرح شده است، ظرفیت پردیس دانشگاه امیرکبیر است. با نگاهی ساده به دفترچه انتخاب رشته کنکور کارشناسی متوجه خواهیم شد که دانشگاه امیرکبیر بین دانشگاه‌های تهران بیشترین تعداد دانشجوی پردیسی را دارد، درحالیکه دانشگاه‌هایی مانند خواجه نصیر و علم و صنعت اصلا دانشجوی پردیس نمی‌پذیرند یا اگر هم دانشگاه‌هایی مانند دانشگاه تهران و شریف دانشجوی پردیس می‌پذیرند اولا تعداد ظرفیت آنها از امیرکبیر کمتر است و نیز پردیس‌های خودگردان آنها در خارج از محیط اصلی دانشگاه و در شهر‌هایی مانند کرج و کیش هستند. نظر شما در این رابطه چیست؟
اینکه دانشجویان پردیس در جایی غیر از خود محیط دانشگاه باشند اتفاق بدتری است؛ زیرا این امر هزینه اضافی ایجاد می‌کند و سرمایه و وقت مملکت را تلف می‌کند. آیا این دانشگاه‌ها در آن واحد‌های آموزشی پردیس استاد مقیم دارند؟ یا دانشجو مجبور است هزینۀ زیادی را بابت رفت و آمد بپردازد. از طرفی جدا از بحث مقایسه کردن آمار دانشجو‌های پردیسی دانشگاه ها، مگر پذیرش دانشجوی پردیسی چه اشکالی بر آن مترتب است؟ ضرر این امر چیست؟
این امر، اصل سی‌ام قانون اساسی که تاکید بر حق آموزش عالی رایگان در حد خودکفایی دارد را صریحا نقض می‌کند و دانشگاه را به تدریج به یک مرکز آموزشی غیر انتفاعی تبدیل می‌کند.
بنده چنین اعتقادی ندارم. زیرا شرایط برای تحصیل رایگان عده زیادی فراهم است و در ضمن با اختصاص دادن ۲۵ درصد ظرفیت هر رشته به دانشجو‌های پردیسی که دانشگاه به یک مرکز غیرانتفاعی تبدیل نمی‌شود. به نظرم باید ابتدا علت این قضیه را جویا شوید و به دولت و مجلس این ایراد را وارد کنید که چرا بودجه کافی را در اختیار دانشگاه قرار نمی‌دهند، همچنین وزات علوم دست ما را در این زمینه باز قرار داده و تا سقف ۳۰ درصد ظرفیت هر رشته، پذیرش دانشجوی پردیسی بلامانع است. بنابراین اولا ما کار غیر قانونی انجام نداده ایم و ثانیا به دلیل کمبود بودجه ما اینکار را انجام می‌دهیم.
بحث کمبود بودجه برای همه دانشگاه‌های کشور مطرح است. اما چرا تعداد دانشجو‌های پردیسی در دانشگاه امیرکبیر از بقیه دانشگاه‌ها بیشتر است و چرا این کمبود بودجه را از طریق ارتباط با صنعت جبران نمی‌کند؟
دانشگاه‌های دیگر هم بخشی از هزینه خود را از این طریق تامین می‌کنند. در زمینه ارتباط با صنعت، دانشگاه امیرکبیر که مادر دانشگاه‌های صنعتی کشور است و ارتباط با صنعت آن نسبتا خوب است، ولی این نکته را هم باید در نظر گرفت که صنعت کشور در حال حاضر ضعیف بوده و اکثر کارخانه‌ها در حال ورشکستگی هستند، بنابراین ما در یک شرایط خاص قرار گرفته ایم که متاسفانه پولی در صنعت نیست.
بحث کمبود بودجه‌ای، بحث بسیار تاثیرگذاری است. در ضمن خودگران‌ها بدهکار‌تر از دانشجو‌های پردیسی هستند. زیرا پول تحصیل آنها را مردم و هزینه آنها را خودشان می‌دهند و به نوعی به صورت مستقیم به دانشگاه کمک می‌کنند.
سؤال بعدی راجع به یکسری قوانین آموزشی است که اخیرا و در دوره مدیریت شما تغییر پیدا کرده از جمله سقف واحد هم نیاز (سقف ۱۴ واحد)، قانون سنوات و غیره
دانشجو‌هایی که به قانون سقف واحد اعتراض دارند اگر پرونده هایشان مورد بررسی قرار گیرد، مشخص می‌شود که مشکل عموماً از خود افراد است وگرنه بعید می‌دانم دانشجویی، نتواند به مقدار کافی، واحد درسی انتخاب کند که ناچار به استفاده از قانون هم نیاز شود.
در برخی دانشکده‌ها بعضی از دروس در هر سال تحصیلی فقط یکبار ارائه می‌شوند و این دروس پیش نیاز چند درس برای ترم‌های آینده هستند. این امر از یک سو، قانون سقف واحد و سنوات از سوی دیگر، مسیری را روبروی دانشجو قرار می‌دهند که دانشجو مجبور است برای اتمام تحصیل خود هزینه زیادی را بپردازد.
اتفاقا این قانون روند اخذ واحد را تسهیل کرده است. برای دانشجویانی که به هر دلیل موفق به اخذ ۱۴ واحد نمی‌شوند و یا پیش نیاز درسی را پاس نکرده‌اند و به تعداد واحد نمی‌رسند این قانون روند آموزشی و تحصیلی آنان را ساده‌تر کرده است.
ارسال نظرات